De complotstoel

[Dit schreef ik op 31 december 2016, maar ik herken me er nog steeds in... best goed verwoord van mij, toen ;)]

Ohoh.... eerst ging het nog over belemmerende overtuigingen bij mezelf wegruimen - dat klinkt heel daadkrachtig, zo van ik maak een afspraak met een bulldozertje, zoiets als de tandarts, het doet even pijn maar dan: tadaa! All clean, new enlightened *me*! Joepie. Dat wil ik!

Maar dan.. in dezelfde website, of zelfs in hetzelfde artikel, of elders van de hand van dezelfde persoon, of gedeeld door diegene in zijn of haar timeline: "de mainstreammedia". Misschien zelfs wel de afkorting ervan: "MSM". Dan weet je wel hoe laat het is... er wordt uit de doeken gedaan hoe "het" echt zit, heel erg echt, maar dat komt niet echt onder de doeken vandaan, want... vul maar in.

En ja! Dat wil ik weten! Ik WIL weten hoe het echt zit. Want ik kwam hier omdat ik pijn had. Verdriet. Hartzeer. Om de dingen die ik nu zie in de wereld. Ik wil dit verhaal niet, wat ik nu zie. Tegelijk wil ik het begrijpen, of liever nog, een dader, op wie ik me kwaad kan maken, die mijn frustratie en vernietiging kan toewensen. We leven tussen beton en auto's... zelfs planten kunnen we efficiënter in een gebouw telen... zonnepanelen leveren meer op dan een weiland... o nee... dat wil ik niet. Ik WIL een ander verhaal. En ik wil OOK bij mensen horen die een ander verhaal willen. Dat trekt me aan...

... en de mensen in mijn nabijheid heen kijken verstoord op... huh? Tess? Complottheorieën? She's a goner... mijn reputatie naar de maan.

Ik houd ervan. Ik geef het toe. Ik vind het fascinerend. Aliens. Ikzelf als superwezen. In de ban van de ring. Er zijn engelen, of elfen die over ons waken. Die ons helpen. Jezus leeft. Waarom niet? Fantasie is misschien ook wel een superkracht.

Maar het meeste houd ik van de verwarring die complottheorieën veroorzaken. Die verwarring geeft me namelijk vrijheid. Ruimte. Om mijn fantasie de vrije loop te laten. Oh ja! Die pijn waarmee het begon! Ja, daarvoor ben ik dan op de vlucht. Ik geef het toe. So sue me! De (huil)boog kan niet altijd gespannen staan...

Thank you, sour uncle spilling your guts at our festive dinner table

I am grateful for finding this article online. Thank you, New York times, for publishing this prompt.

Yet, the idea of cultivating gratefulness awakens in me resistance. I refuse "having" to feel anything. The Arthur C. Brooks quote you give makes me happy. Brooks describes that many people struggle with this. Thank you for starting your article with that quote. A choice that confirms  my experience.

After completing this read, something about it continued to nag me for days.

Why is it we are supposed to be thankful for the positive things mostly?

I sat with that nagging feeling. Is it just me, I wondered. Or is this idea present in the article? I read it again.

Ah, there he is: the sour uncle, venting his complaints about politics at the Thanksgiving dinner table. Here in the Netherlands, we do not celebrate Thanksgiving. But the sour family members and friends - female too - complaining about politics or taxes - yes, those we do encounter here, too, at many gatherings. We know who they are, remind one another of not starting on any of those topics when they are within earshot… tiptoeing around sensitive issues, staring at our hands or the ceiling when someone is so clumsy to stumble over one of them, anyway. Restraining ourselves.

“Thank you for sharing your thoughts” - would that not be an appropriate response? To the plaintiff? What they say is usually - in varying degrees of intensity and polarity - felt by many of us. Yet, we feel we should not complain. And why?

I read on. Ah, there it is. What rubbed me the wrong way.

“One explanation is that acting happy, regardless of feelings, coaxes one’s brain into processing positive emotions.”

Interesting labeling you’ve got there, Times Magazine. “Positive” emotions. Sounds like there’s “negative” emotions as well. Ones, we’d rather negate. There it is. Positive emotions: goooood. Negative emotions: oh no!! We don’t want those! Run away! Bury them deep! Disinvite the bad fairy!! Ring a bell anyone? Waking up, yet?

I’ve had to learn, that allowing all types of feelings to flow freely through me, is what makes me “happy” - the deep down, enduring kind of content and fulfilled happy, not the smiling fleeting kind. Hanging on to any one emotion - either sad, happy, angry, afraid or any mixture of these - blocks this flowing. When that blocking happens, is when my deep down kind of happiness gets wobbly.

I am grateful for this idea: what if feelings are just passing perceptions? There’s the primary ones, big and bright: anger, fear, hurt and joy. Then there’s an infinite number of blends, such as sadness, contentment, insecurity… There’s an axis of vulnerability, and an axis of being seen that add to the quality of the sensation.

Helped by practices saved in rituals of ancient but still vital spiritual traditions, such as Hawaiian, Maori and tantric, I come to life, awakening in the 20eth century - and I practice being grateful for noticing any and all feelings. Including those of despair, fear and entrapment by circumstances. This is quite a struggle, but just the idea of having to deny such feelings creates one of the worst circumstances of all, to be frank. A mental circumstance that does not help me.

Then again - feeling genuinely grateful about such feelings, that I have learned to label as negative all my life, may be too tall an order for me, at this point.

Kind curiosity and wonder might be a more workable starting point. Could I allow all sorts of feelings to flow through and inform me? Not easy, when part of me is involved in an old and ingrained effort to deny them. An effort that is fuelled by what I feel is expected of me. Aha. There is that knot again. The sense of expectation. Interesting. Thank you for helping me elicit this aspect. I feel genuinely grateful for it.

Also, for the curiosity. Maybe I could feel grateful for the effort put into denying feelings and their complexity as well? I sit with this thought, it is a tough one. The struggle makes my head hurt, and I am having trouble feeling thankful for that hurt. Maybe allow it to be with that wonderful curiosity again, though. When I sit in kind, silent wonder about that struggle and the complexity (going back to that, closing my eyes for a bit) there is a subtle tingling sensation in my abdomen, spreading out to my legs as I pay attention to it, sending a chill down my calves and shins. Upstairs, the headache is still there. It seems centered around two points, one on the left behind my ear, like a spear pointing upwards towards that point, one on the right a little higher up behind my right ear, a spear pointing downwards.

My mind seems to just breeze a heartfelt wish: "just nothing, finally!".

As I intertwine my hands to rest in my lap and close my eyes, to pay some more attention to all sensations, I my hands and fingers feel cold. I wrap my hands and arms into the shawl that I folded around my upper body, warming it.

I am grateful for feeling prepared to forgive myself for not showing positive emotions all the time.

Also, I am grateful for knowing that it is possible to say “thank you” inappropriately - when you don’t mean it.

Thank you, New York Times, for this trigger, that has helped me think about what I am grateful for this whole last month - while writing this reply.

http://learning.blogs.nytimes.com/2015/11/25/what-are-you-grateful-for-2

LIST! Movies - what we watched in 2015

Last Christmas, you gave me... an Apple TV!

So, in 2015, we had a lot to choose from... 't Was truly a year of movies. Looking back, there was so much to enjoy! Amazing. Thank you, Apple TV : )

A friend collects our tops and flops... I could not resist sharing them here, as well. I am so happy with our selection! Even with our flops. And I wish for you to have at least the same amount of cinematical joy in 2016... or more!

1. Date Night (2010)

Without competition, the best movie I watched in 2015. Steve Carrell en Tina Fey depict parents of young children. Although exhausted, they go through with their planned Date Night. They land from one unexpected situation into the next, screwballing stand up comedy style through an action flick like plot. They hysterically hit bullseye in many all too painfully recognizable parenthood issues.

I am filled with anticipation, waiting for Fey's "Sisters" (2015) to arrive on iTunes.

2. Aloha (2015)

Top Gun meets Spy Kids meets When Harry Met Sally, located on Hawaii, with a TEDtalk cameo: love this film. "Did you see my TEDtalk? Bono made me do it." Bill Murray slurs casually, typical in his role as multibillionair Carson Welch. 

3. Stranger Than Fiction (2006)

Will Ferrell starts this "being John Malkovich-"like plot. Emma Thompson is the estranged topwriter, Queen Latifah her assistant who has to pull her feet back on the ground and Dustin Hoffman costars as an unwilling professor/therapist. What's not to love?

4. Superbad (2007)

Coming of age screwball action movie. Sweet, funny, awkward... everything 21 Jump Street was not (but should have been, really). I never even thought about Johnny Depp, who knew that was possible? YES! Go see.

5. Chef (2014)

Food, real food, good food. People, real people, well, people the way you'd like to see people behave and look... inspiring actors doing inspiring things. A dad talkin' to with his son the way I love to see parents talk with their kids. Twitter. Music - cuban? - that makes you wanna dance. Hang on. I gotta make some yummy snacks, invite some friends over and watch this one again (too).

6. The Goods: Live Hard, Sell Hard (2009)

De carsales business from the inside starring - oh yeah - Jeremy Piven (who we know as the deliciously bad Ari, the  business agent in Entourage). Piven's character will happily sell his mom if needed. In the film he goes from superbad to... maybe not so bad after all... that's what we want to see! Even car salesmen have hearts! Love. 

7. Forgetting Sarah Marshall (2008)

Yes please.. funny actors, eye candy, in uncomfortable partly recognizable situations... making things worse for themselves... screwball romcom bromance, anyone? I'll take one. And oh, what's with Hawaii? It's located on Hawaii. Again.

8. Penguins of Madagascar (2014)

I'd have thought Minions was gonna be the movie our kids would want to watch over and over and over... but no. Penguins is the DVD that lives in our DVD player, getting all the repeat play our kids are allowed. Skipper, Private, Kowalski en Rico and the other characters crack us up every time. Two of my favorite scenes:

Classified: Remain calm, penguins. You're now under the protection of the North Wind.

Skipper: Private, dibble me.

[Private takes a dibble bag out of Rico's body, gives it to Skipper, then he jumps in front of Classified]

Skipper: We're not going anywhere with you.

[munches]

Skipper: We don't even know who the heck you are.

Classified: The North Wind is an elite undercover inter-spe...

[Skipper munches]

Classified: an elite undercover inter-species...

[Skipper munches again]

Classified: task for...

etc.

Or bad guy Dave videophoning in to make his end of the world threats:

Skipper: Debbie!

Kowalski: Dave.

Skipper: Dave!

Corporal: He hacked into our system.

[There's no sound onscreen as Dave speaks]

Eva: Where's the sound?

Kowalski: Dave, your microphone, it's not on.

Classified: Click on the button with the picture of the microphone.

Short Fuse: Every time a villain calls in, this happens.

Dave: Hello?

[the screen goes off]

Dave: Hello?

Kowalski: But, now we can hear you.

Short Fuse: So annoying!

Kowalski: But we cannot see.

Short Fuse: Every time!

Classified: It's like talking to my parents.

9. Heidi (2015)

A lovely, slow family movie about friendship, nature, fantasy and what a child needs to grow up healthily. Pictureperfect mountaineous Suisse acts as a backdrop. A wonderful remake of the original story that  the cheap Japanese big eyed animation had spoilt for me decades ago (the eighties, was it?).

Also good:

Hope Springs (2012)

The Sessions (2012)

No Strings Attached (2010)

Unfinished Business (2015)

I'd like to watch in 2016:

* Get Hard (2015)

* Sisters (2015)

* Cloud Atlas (2012) big budget independent 6-in-1 film, by the team who did the Matrix, starring Tom Hanks, Hally Berry and other great names.

PS here's our friend's list (he's VW, the third one):
They'll put up the overall list by February, I'm sure.
Why they all thought Inside Out was so great, beats me, however... it was so hasty, wild and ill-drawn. But then again, they probably did not have the set of child reviewers ages 4 - 8 with them that we did ; ).

Supernova

Ik wil iets.
Ik ben ergens op uit - wat werkt?
Vasthouden, puzzelen -

puzzelen.


Ben ik iets verloren?
Iets, van waarde.
Van mezelf.
Ik mis het.
Al weet ik niet
waar het is.

Schatgraven
met verbeelding
in mijn herinneringen.

Puzzelen
Het kan nooit meer worden
hoe het was.
Maar ik wil het weten
de weg
die we aflegden
welke keuzes we maakten
welke afslagen we namen
en waarom
broodkruimels
de terugweg
wie heeft ze gegeten?

Een groet voor de vogels
de egels
hun kindskinderen
hun overgrootouders.

Straal harder.
Het is koud buiten,
tussen jou en mij,
tussenin.

Steeds meer ruimte.
Uitdijende sterrestelsels.
Straal harder om
elkaar te kunnen zien.
Straal verder
tot je ontploft.

BOEM!

Supernova.

Je hoeft niet naar mijn begrafenis

Ik ben al naar jou toegekomen.
Ik ben al bij jou.
Dichterbij dan ooit.

Verwachtingen - een tunnel.

Een gapende kloof - ertussenin.

Stralen, zelf stralen
Zodat je te zien bent
aan de overkant.
Aan de andere kant.

Ieder deel van een melkwegstelstelstreng.
De ruimte tussenin telt,
maakt dat we kunnen zijn wie we zijn.
En hard stralen - om elkaar te kunnen zien.
Straal harder.

Puzzelstukjes -
hoe we in elkaar pasten, ooit.
Toen...
en toen...
wat er toen gebeurde -
en waarom.

Puzzelen hoe het was.
Om te stralen,
te belichten,
de afstand

uitdijend


tussen





jou








en














mij.

Ik ben er nog.
En jij?

Het spijt me, meneer

In oktober vorig jaar las ik weer eens iets over ergernis in het verkeer in de "Op Eigen Kracht", het Amsterdamse papieren blad van de Fietsersbond.

Op dat moment was het vier en half jaar geleden dat wij van Amsterdam (Oost) naar Amstelveen verhuisden. Toevallig was ik die week ook voor het eerst weer eens "helemaal" op de fiets naar onze oude buurt. Bij terugkomst was ik deels opgelucht, deels in shock. Hoe druk het was in de stad, en wat een geroep kreeg ik te verduren. Ik fietste blijkbaar te langzaam. Is het fietspad langs de Middenweg tegenwoordig een hoge snelheids fietsroute? Ik voelde me een hopeloze provinciaal - dat was de shock - en blij toe (de opluchting).

Ik dacht terug aan de tijd dat wij in Amsterdam woonden, van 2004 tot 2011. Was het toen ook zo druk? Was er ook zoveel geschreeuw en geroep? Ik herinner me van die periode, dat ik me had aangewend me mentaal te "wapenen" vóór ik op de fiets stapte. Vóór ik de sleutel van het kettingslot tussen de andere sleutels zocht, tussen de fietsen dook, het slot opendraaide en zonder me pijn te doen of ergens achter te blijven haken de zware ketting uit het wiel trok en om het stuur hing. Voorzichtig en met enige kracht de fiets uit het rek trekken, wederom opletten om nergens te blijven haken - en dan. Om me heen kijken - wie was er op straat - en mezelf intern toespreken: "Kom op, je kunt het! Opletten, vriendelijk en rustig blijven." Dat merkte ik vooral op dagen dat ik het níet kon, en dus niet per fiets de deur uitging. (Wat meestal betekende, niet de deur uit.)

Ja, dat opletten, vriendelijk en rustig blijven... je zou het een vorm van praktische loving kindness meditatie kunnen noemen. Ik nam me voor de fietstocht, en wat zich ook aan zou dienen, in principe blijmoedig, of tenminste met verwondering en aandacht voor alle aspecten van de ervaring tegemoet te treden.

Als iemand iets vervelends of gevaarlijks deed - bijvoorbeeld mij snijden bij het inhalen - zei ik bijvoorbeeld "Oeps! Dat ging maar net goed", of "Daar ik schrik ik van, meneer/mevrouw". En daar lachte ik dan vriendelijk bij. Ik probeerde wel te laten merken dat er iets gebeurde wat niet helemaal OK was, maar niet boos of geirriteerd te worden.

Vooral een simpel "daar schrik ik van" deed vaak wonderen. Je zag mensen haast fysiek leeglopen. Meestal was de ander namelijk óók een beetje geschrokken.

Minstens zo effectief stel ik me een alerte en blijmoedige houding voor. Goed anticiperen en vooraf oogcontact zoeken met de andere verkeersdeelnemers; even glimlachen, checken of ze me zien, en laten zien wat ik ga doen. Gelegenheid geven op mijn volgende acties te anticiperen. Vriendelijk bedanken als iemand voorrang verleent of op andere wijze helpt. Oók, als dat "gewoon, volgens de regels, moet".

In 2007 werd ik zwanger was van de oudste. Vanaf het zien van de streepjes op de zwangerschapstests stopte ik bij alle stoplichten. Ik wilde geen risico lopen met mijn dikke buik, en alvast oefenen voor straks: onze kinderen eenduidig een goed voorbeeld voorleven. Het geduld opbrengen was eerst moeilijk, maar later lukte het steeds vaker de gelegenheid te benutten om even niets te doen, om mij heen te kijken en waar te nemen wat er allemaal gebeurde. Dat is in de stad altijd van alles. Soms leidde dat tot gezellige uitwisselingen met andere wachtenden of onverwachte ontmoetingen met (on)bekenden. Ik ben zo iemand die eigenlijk niets of niemand ziet (herkent) tijdens het de fietsen, namelijk.

Hét grote voordeel van deze aanpak was vooral, dat ik mijn eigen gemoedsrust kon bewaren. Als andere verkeersdeelnemers zich opwonden, kon ik dat meestal goed bij hen laten. Soms moest ik mezelf nog eens toespreken: het is jouw keuze je humeur te laten verpesten, het is jouw hart dat klachten krijgt als je je zo opwindt. Ik kies daar niet voor.

Dat was toen. Terug naar nu... voor het eerst in ruim vier jaar had ik in November - hier, in Amstelveen - toch weer een stressmoment in het verkeer. Ik bracht de kinderen in de ochtendspits naar school - de jongste bij mij voor op de fiets, de oudste wat verder achter me, lopend. Het was nog donker. Ik stak, óp de fiets, traag fietsend, een zebrapad over. Op de tweede weghelft trok een langzaamrijdende sliert auto's voorbij. Toen ik op de vluchtheuvel reed, lag het zepbrapad even vrij in de ruimte tussen twee auto's. Ik ging ervan uit dat de volgende auto ons zou zien - en tijdig stoppen.

Het liep anders. Hij zag mij níet, of pas te laat, of verwachtte dat ík zou stoppen... hij moest remmen, met kracht. Zijn wielen stonden al op de zebra. Ongeveer één meter scheidde mijn fiets van zijn bumper.

De bestuurder was kwaad. Boos gebaarde hij naar mij, draaide het raampje open en riep me toe "niet fietsen op het zebrapad!". Toen - en ik schaam me het te zeggen, waarom toch? - werd ik op mijn beurt óók kwaad en slingerde hem onder andere: "Hebt u zelf kinderen? Doe ze de groeten!" naar het hoofd. Ik was er zelf door van slag. Op school vertelde ik het een andere ouder (van huis uit een nuchtere Twent). Hij zei doodgemoedereerd: je mag ook niet fietsen op een zebrapad.

Dat was waar. Waarom liet ik me dan zo gaan deze keer? In plaats van rustig te blijven en "u hebt helemaal gelijk, het spijt me" te zeggen?

Misschien kwam het, omdat ik me al ergerde aan de kinderen. Hadden ze niet genoeg meegewerkt bij het klaarmaken voor school? Liep de oudste zo langzaam? Of lag het aan het fietsvoorzitje waar onze jongste - ze is al vijf - op zat? Het is een toer er van af te stappen zonder mezelf op een pijnlijke plek te bezeren. Ik herinner me vooral, geef ik toe, dat ik vond dat de andere weggebruiker rekening met míjn situatie moest houden... meer, dan ik met de zijne... oei, niet zo fraai.

Leven en leren... oeps!

Dus bij deze, als u dit leest: het spijt me dat ik, rijdend op de fiets met een kind voorop, vlak voor uw neus het zebrapad opreed. U had gelijk. Ik moet me aan de regels houden. Voortaan steek ik het zebrapad lopend over.

En: bedankt dat het u toch lukte bijtijds te remmen.

Nu ik er toch over nadenk: ik zou graag van deze gelegenheid gebruik maken om ook alle andere weggebruikers in Amstelveen te bedanken: voor alle keren dat het lukt om rekening met de kinderen en mij te houden, en voor alle oplettendheid en vriendelijkheid die we daarbij vaak ervaren. Bedankt!

En tot slot bedankt, boze bestuurder, voor de herinnering. Als er iets misgaat in het verkeer denk ik weer aan mijn Amsterdamse mentale Zen wapenrusting. Ik zeg sorry, en probeer aandacht te geven aan de emotie van mezelf en de ander.

• Dankzij een Coffee en Counselling workshop van Roos Streumer heb ik dit incident nader onder de loep genomen en dit stuk kunnen schrijven. Dankjewel, Roos : ) 
• De Fietsersbond schrijft al jaren over gedrag in het verkeer (bijvoorbeeld hier of hier). De ANWB misschien ook wel? Ik hoor het graag (zet je link in de  comments).
• Ben of ken je die boze bestuurder? Laat wat horen en/of stuur dit blogje door... dankjewel!

Kerst... moeilijke, terugkerende gedachten of thema's? Stop ze in een pot. Nee, niet de doofpot. De dankpot.

Kerst. Familie. Moeilijk of...? Voor mij wel, vaak. Vorig jaar was het weer eens zo ver. Ik zat bij een fijn knappend haardvuur met familie om mee heen, lekker eten, een mooi bos op wandelafstand... en ik voelde me ellendig. Al-weer. Pffft.

's Avonds besloot ik dat ik niet onverbeterlijk hoefde te zijn, en dook het Internet op. Joost weet welke zoektermen ik heb gebruikt. Iets over omgaan met pijn en verdriet, gokte ik. Die onder ogen zien en daardoor verwerken. Want zover was ik inmiddels wel; als ik me zo voel, zit me iets dwars. Iets doet me pijn of verdriet. Iets dat zo groot lijkt voor mijn onderbewuste, dat het mij beschermt door er een blok beton op te leggen. Ssst. Niet naar kijken, niet over praten. Vooral niet voelen. Níets voelen, dus. Vandaar dat rottige, afgestompte gevoel.

Maar hoe kan ik mijn onderbewuste nu eens verleiden het beton zacht te laten worden, de ijsplaat te doen smelten? "Let it go", ja als je zo'n onverzettelijk lieve zus hebt als Elsa - maar die heb ik niet, en het commando "gewoon loslaten" heeft mij nooit mogen baten. Beledig de intelligentie van mijn onderbewuste niet. Het dénkt er niet aan, wat dan ook zomaar los te laten. Het houdt er toch om een reden aan vast?

Met een missie sloeg ik aan het Googlen. Verwoed klikte ik van pagina naar link naar pagina, ander zoekwoord hier, snufje Engels daar - iets wat voor mij klopte en écht werkte... ik had geen idee waar ik naar op zoek was, maar wist wel dat ik het zou herkennen als ik het zag. Ik houd van Internetten op die manier. Op een gegeven moment - het was na tienen, iedereen lag al te slapen en ik zou morgen wel de klacht krijgen dat ik zo laat naar bed was gekomen - stuitte op een ongelofelijk verhaal. Ene dr. Hew Len had op Hawaii een hele afdeling met criminelen met een mentale stoornis genezen - door in een kantoortje hun dossiers een voor een te "behandelen". De gevangenen waren ontslagen en de afdeling was gesloten. Huh? Kan dit waar zijn?

De "methode" die deze dokter had gebruikt heet Ho'oponopono. Ik zette mijn skeptische gedachten even in de wacht en onderzocht verder. Het zou iets zijn wat je zelf kunt doen: een soort zelfhulpmethode. Het idee: bepaalde problemen - fysiek of geestelijk - creëren we zelf, met ons onderbewuste. Omdat er oude onopgeloste trauma's - uit ons eigen verleden of dat van mensen of dingen die ooit om ons heen waren - als patronen doorwerken in ons "nu". Elke keer dat ik een bepaald probleem ervaar, is dat een uitnodiging om het onderliggende trauma of patroon te helen. Als een vraag: weet je nog, dit is kapot. Is het al tijd om het te maken?

Mijn eerste reactie was weerstand. De guilt trip! Alles waar ik last van heb, doe ik mezelf aan? Eigen schuld, dikke bult? Hoe ontzettend niet eerlijk. Wat kan ík er aan doen? Maar volgens Ho'oponopono gaat het niet om schuld, maar om verantwoordelijkheid; om kracht en kunnen. Een probleem dat ík ervaar, heb ík geschapen; het ligt dus ook in mijn vermogen om het op te lossen. En: ik hoef dat niet helemaal zelf of alleen te doen; de Ho'oponopono rituelen zijn bedoeld om mijn probleem of vraag over te dragen aan een grotere (goddelijke) intelligentie. Soort crowdsourcing, maar dan oldskool; zonder gebruik van moderne technologische middelen, hield ik mijn innerlijke skepticus nog even op haar poef.

Ook prettig: ik hoef niet precies te weten hoe het trauma in elkaar steekt, of wat het heeft veroorzaakt. Mijn ervaring met diverse soorten (alternatieve en meer klassieke psycho-) therapie is namelijk, dat hoe meer energie je in de geschiedenis van een pijnpunt stopt, hoe meer pijn dat punt gaat doen. En het erkennen van pijn kan goed, ja nodig zijn, daar heb ik niets tegen; maar als pijn de mooie dingen in het leven wegstemt, overstemt, uitvlakt, ga ik de verkeerde kant op. Een kant die ik niet wil. Dat risico zou ik met Ho'oponopono in elk geval níet lopen. Mooi.

Er diende zich een alternatief voor het door mij verfoeide loslaten aan: overdragen en vertrouwen.

Dat klonk mij toch anders in de oren.

Dus, dacht ik, (inmiddels was het voorbij middernacht, maar ik was op een missie)... OK... kom maar door. Ik kan wel wat zelfhulp gebruiken. Baat het niet, dan schaadt het niet.

Ik vond op YouTube een meditatie van tien minuten die me direct iets van de methode zou laten ervaren. Ik pakte de koptelefoon erbij - vanwege mijn slapende familieleden - en luisterde tien minuten naar mooie muziek, en eindeloos herhalen van "thank you, I love you, please forgive me, I am sorry".

En, eerlijk is eerlijk: het voelde goed.

De volgende dag, toen de kinderen weer ruzie kregen om iets in mijn ogen onbenulligs, paste ik het toe. Hoe gek ik het ook vond klinken, ik schaamde me ook een beetje om wat ik nu weer voor geks zei: ik zei tegen onze kinderen: ik houd van je, het spijt me dat jullie ruzie hebben, vergeef me, dank je wel. Of soms vergat ik een van de vier, of deed ik de volgorde anders. Maar het verbazende was: het werkte! Elke keer stopten ze met ruziën en ze losten het zelf op. Na een paar keer maakten ze helemaal geen ruzie meer.

Ik nam me voor hier meer over te weten te komen, en ik gaf me op voor een Ho'oponopono seminar in Amsterdam.

Ook zette ik een jampot op de WC en schreef erop "dank je wel, het spijt me, vergeef me, ik houd van je". Als ik op de WC zat, vroeg ik me af of me iets dwarszat. Zo ja, op een brief je en in de pot. Ik heb een buikje. Ik heb geen lange krullende wimpers. Ik heb geen lang, dik, krullend haar. Ik ben niet goed genoeg. Mijn zoon wil niet dat ik zing in zijn buurt. Ik voel me gevangen. Machteloos moment. Dat soort dingen. Ik schreef ze op en stopte ze in de pot. En bedankte de gedachte. Ja, wat wonderlijk: blijkbaar vind ik mezelf niet goed genoeg. Dankjewel dat je me eraan herinnert. Ik houd van je, vergeef me, het spijt me.

Nu, bijna een jaar later, kom ik de pot weer tegen. Sinds maanden heb ik er niks meer in gedaan. Deze gedachten ken ik nog wel, maar die zijn niet weer geweest. Natuurlijk, er kwamen andere moeilijke gedachten. Maar ik ging erover praten. Ze delen. Er bleken mensen te zijn met wie dat kon. Mijn man, bijvoorbeeld. Heel gek. En: ik was niet meer zo boos op die gedachten. Of: op mezelf, om die gedachten. Dat vooral, denk ik.

De pot had ik verhuisd naar achterin een keukenkastje, waar ik hem nu tegenkom, op zoek naar een brede rol van dat bruine verpakkingsplakband. Wil ik die pot nog bewaren? Nee, dus.

Dankjewel, dankbaarheidspot. Je hebt me geholpen dankbaar te zijn voor mijn gedachten. En hup, in de glasbak. De papiertjes in de oudpapierbak.

• Ho'oponopono 10' video "thank you, I love you, please forgive me, I am sorry"
• Dr Hew Len's website http://self-i-dentity-through-hooponopono.com/article9.htm
• Ho'oponopono seminar in Amsterdam door Gerda van der Linden: http://www.aloha-o-ka-i.org/ke-ola
• Gewoon voor het mooi, omdat het bijna Kerstmis is, het lichtfeest: I am light van India Arie (video)
  

De oudemannen parade

De oudemannen parade. Eerst Sint Maarten, dan Sint Nicolaas met zijn totaal verouderde, vastgeroeste Pieten die schreeuwen om de zolder nu eens en voor altijd uit te mesten en die ouwe versiersels in de grijze ton te begraven, ter crematie op de vuilstort.

Ik houd niet van die oude mannen. Die serieuze. Die met het boek der moraal in de hand komen afrekenen. Rekeningen vereffenen. Fronsend. De balans opmaken. Hoe heb je het gedaan dit jaar? Ben je wel zoet geweest? Heb je je belasting op tijd ingeDigiD'd? Je moeder elke zondag gebeld? En aan de verjaardag van je vestokt bekakte, cynische oom gedacht? Bah. Als je braaf bent geweest, tevreden mag zijn over jezelf, komt daar meteen zo'n venijnig, schuldig betweterig arrogant gevoel bij. Eigenlijk mag je niet tevreden zijn over jezelf. Je bent toch niet beter dan een ander? Ben je niet braaf geweest, heb je vergeten iets op tijd te betalen, is het je niet gelukt werk te vinden of je altijd ongelukkige partner gelukkig te maken of een andere schier onmogelijke opgave, dan mag je je schuldig voelen. Je hebt je best gedaan? Ja, maar soms is je best niet goed genoeg, zo kijkt zo'n oude man je dan onverbiddelijk streng aan. Je wacht tot zijn glimlach verzacht en hij met zijn hand over je hart strijkt... maar nee. Je krijgt wel een kadootje, misschien een lullig gedicht erbij, maar het schuldgevoel mag je ook houden.

Nee, dan Kerstmis. Dan voel ik me opeens behoorlijk christelijk. Omdat het gaat om de moeder en het wonder van de liefde, de geboorte, nieuw leven. Hoe in het diepst van de duisternis, een heldere ster op z'n mooist straalt en de weg wijst naar nieuwe hoop, een nieuw begin. Al is het nog duister, het licht komt terug. Ik begin te gloeien en denk sentimenteel terug aan de jaren dat onze kinderen net geboren waren. Ookal was ik toen vooral uitgeput en weinig roze-wolkerig.

Doe mij Kerstmis maar. En ik probeer de losse eindjes aan elkaar te knopen, de zolder uit te ruimen, voor het nieuwe jaar begint. Fris en schoon.

Fijne weken allemaal : )

PS Gelukkig doen oude mannen ook wél leuke dingen! https://www.facebook.com/258092567685097/videos/489301811230837/?theater#

PPS Hopelijk luistert de NPO naar Aaf Brandt Corstius. Ik ben het roerend met haar eens, ik wacht al vier jaar vergeefs, met steeds meer smart, tot het Sinterklaasjournaal een zinvolle wending maakt.

Ik, 8 jaar "ouder": een bekentenis.

Acht jaar en drie dagen terug in de tijd werd ik ouder. 
Na negenendertig weken misselijk en dik zijn kwam er een kindje uit mijn buik. Nou ja, niet zo van *plop*, maar hoe dan ook.. hij kwam eruit.

Als een grijze kikker legde ze het kindje op mijn buik.
Wat is het? Een jongetje.
Onze zoon.
En wij werden herboren als vader en moeder.
We waren opeens met zijn vijven.

De verwarring! Hoe moet dat!

Nu, acht jaar later: mijn persoonlijke ouderschapsbibliografie.
Dit is hoe ik ouder wil zijn.
Wat was het moeilijk mezelf uit te vinden.
Wat een gedoe voor ons als geliefden van tien jaar elkaar daarin te blijven vinden.

Als ik terugkijk denk ik... wat zonde! Ik kan het nu beter.
Dat is waarschijnlijk niet waar.
Maar als ik denk aan morgen, volgend jaar, over tien jaar...
dan slaat de huiver me om het hart.
En dan lijkt gisteren zoveel... zekerder.

Misschien heb ik daarom nu de behoefte mezelf te bekennen.
Dit is wat ik wél weet over hoe ik ouder wil zijn. Dit weet ik. Maar heel veel over hoe moet het morgen weer moet? Nee, geen idee.

Dit is wat ik nu denk te weten, geloven, willen.

Zo ben ik. Van binnen en van buiten.

Soms denk ik: waarom weet, gelooft, wil niet iederéén dit? Soms voelt het zo als vechten tegen de bierkaai. Dat iedereen het zelf moet uitzoeken. Het wiel opnieuw uitvinden, uitgeput, alleen, en onder streng controlerend toezicht van het consternatiebureau. Waarom doen we het niet samen? Zou dat niet makkelijker zijn? Het samen uitzoeken?

Maar dit. Zo doe ik. Hoop ik. Probeer ik. Begin ik maar eens met dat te delen. Mijn idee, wens, visie.

1. Aletha Solter: Tears and Tantrums, 1998.
In 2004 gaf dit boek mij voor het eerst het idee, dat zelfs ík een kind zou kunnen grootbrengen. En zie, drie jaar later...

2. Patricia Druckerman: Bringing up Bébé, 2012.
Dit boek kwam na onze jaren van gebroken nachten, helaas. Ik wou dat ik het had gelezen voor ze er waren, onze beide nachtbrekertjes. Ik denk dat het ons vele goede slaapnachten op had kunnen leveren. En de daarbij passende betere humeuren. Jammer. Voor ons, dan. Misschien voor jullie op tijd?

3. Carolyn Webster Stratton: The Incredible Years, 1992. 
Hij wilde spelen! Met mij! En ik... ik wist niet hoe. Of tenminste, dat wat ik wist - spelletjes als Memory, met regels, die ik kende en hem moest leren - vond ik niet leuk. Ik vond dat saai en stom. En al dat "nee" zeggen - ik moest iets met grenzen. Wat nu? Dit boek vond ik na uitgebreid Googlen en rondleeszoeken, pas in 2012. Wat Carolyn Webster Stratton schreef, klikte en werkte voor mij.

4. Elaine Faber en Adèle Mazlish: "How2talktokids", 198?
Ik wilde dat hij met ons leuke buurjongetje zou spelen. En dat ik met diens moeder, onze leuke buurvrouw, kon praten. Dat we niet steeds zouden hoeven scheidsrechteren. Over je schouder "samen spelen samen delen" roepen hielp niet, dat had ik al vaak genoeg gezien. Elaine Faber en Adèle Mazlish delen in "How to talk, so kids will listen" alternatieven. En inderdaad: vaak leuk gespeeld, de jongens.

En nu ben ik stiekem wel benieuwd naar jou...

PS: als je een van deze boeken wilt lezen, denk eerst aan de bibliotheek. Je spaart het milieu en je portemonnee. Heeft de bieb ze niet (of wil je geen lid worden), denk dan eens aan tweedehands.

Nederlandse boeken vind je op Marktplaats of www.boekwinkeltjes.nl.

Engelstalige boeken zijn tweedehands helemaal spotgoedkoop te krijgen, bv. http://www.abebooks.co.uk/. Zelfs inclusief verzendkosten.

Mocht je toch voor nieuw gaan: overweeg mijn winkeltje op Youbedo. Ik heb de titels er vast voor je klaargezet. De prijs is hetzelfde als bij bv. Bol.com. Ik verdien er niet aan, maar met je aankoop steun je wel The Ocean Cleanup: mijn favoriete goede doel tegen plastic soep. 

KOM - wat ís het (niet)?

Als ik mensen vertel over KOM, willen ze weten wat het is. Vaak vragen ze "is het net zoiets als...

• Reiki
  
• Yoga Nidra
  
• Slaapyoga
  
• Meditatie
  
• Handoplegging
  
• Healing
  
• Reading
  
• Bowen therapie
  
• Craniosacraal therapie
  
• Ostheopathie
  
• Haptonomie
  
• nog iets anders?"
  

Het korte antwoord is natuurlijk: KOM en ervaar.

Maar er is ook een langer antwoord mogelijk... daar maak ik hier mee een begin.

Tijdens een KOM sessie pas ik Deep Field Relaxation™ toe.

Dat is een gelegenheid om een zeer diepe ontspanning (weer) te ervaren. Daarin lijkt het vooral op Yoga Nidra en de meeste therapiëen uit het bovenstaande lijstje.

En nee: het is geen therapie. Deep Field Relaxation™ is een manier om die ontspanning te bereiken. Sommige mensen zoeken zo'n ontspanning door naar muziek te luisteren, naar de sauna te gaan, te mediteren, te sporten - hardlopen -, door te drinken (alcohol) of te roken (tabak, marihuana, waterpijp).

In tegenstelling met vooral de laatste soorten roes uit dat lijstje, is Deep Field Relaxation™ er niet op gericht dat je uitspacet. Deep Field Relaxation™ bied je de kans je wakker te ontspannen - in vriendelijk maar volledig gewaarzijn van alle aangename en onaangename sensaties die het leven in een mensenlichaam met zich meebrengt. KOM is dan ook niet verslavend - het is een ervaring die zichzelf bij herhaling steeds meer overbodig maakt. Omdat je hem integreert in je dagelijks doen en laten.

Deze ontspanning kun je ook ervaren in bijvoorbeeld meditatie of met ademhalingsoefeningen. Maar wat meditatie moeilijk kan maken, is de vele vormen met specifieke instructies. Je moet zitten in een bepaalde houding, op een bepaald tijdstip, gedurende een bepaalde tijd, op een bepaalde plek... zo vaak per dag, week, maand of jaar... Wel dit denken of doen, niet dit... een mantra gebruiken of bepaalde kleding... er zijn allerlei vereisten. Bij Deep Field Relaxation™ is dit niet het geval. Er is de uitnodiging te gaan liggen en het je gemakkelijk te maken. Je kunt daarbij kussens en dekens gebruiken - maar het hoeft niet. En als je liever wilt zitten mag dat.

Mijn intentie met KOM is, je deze soort trance eens op simpele wijze te laten ervaren. Je kunt het dan zelf gemakkelijker oproepen - en herkennen - om te profiteren van wat deze stroom, deze toestand jou te bieden heeft.

Je kunt naar KOM komen zónder een (bepaald) probleem te hebben. Je kunt komen omdat je nieuwsgierig bent, omdat je iets méér wilt, iets anders, zonder vooraf te weten wat. Of zomaar. Omdat je er zin in hebt. Daarin wijkt het weer af van therapie.

Een ander verschil, is dat er bij Deep Field Relaxation™ geen vooraf bepaalde "goede" of "foute" ervaring is. Dit geldt zowel voor degene die de sessie organiseert en begeleidt, als voor degenen die deelnemen. Bij therapiëen, zoals Bowen, craniosacraal, ostheopathie, werkt de behandelaar met een bepaald beeld, met bepaalde kennis, over wat er waar mis kan zijn bij de klant, en welke behandeling daar dan bij hoort. Dit vergt een continue mentale activiteit van de behandelaar. Bij KOM is dit niet het geval. De begeleider staat ook open, en heeft geen vooropgesteld beeld van wat er goed is of fout, en hoe dat zou moeten/kunnen veranderen. De begeleider bewaakt met name de vorm van de sessie (het proces) en daarin de veiligheid van de deelnemers.

Dus nee: de begeleider  hoeft niet te weten wat er is. Waarom je komt. Waar het stokt. Waar het pijn doet. Of misschien heb je geen probleem maar ben je nieuwsgierig. Je hoeft geen probleem te hebben. Of te weten wat je probleem is. Jij niet. En ik niet. Kennis speelt geen rol. Het gaat om onze aanwezigheid. Alle aanwezigen zijn daarin gelijkwaardig. KOM is een gedeelde ervaring. Ik ben net zo nieuwsgierig als jij, naar wat zich aandient. Of het alleen jeuk aan mijn neus is, of een regenboog tegen de grijze lucht in de ondergaande zon, juist als wij onze ogen weer opendoen.

Deze soort ontspanning geeft ruimte aan het zelfhelend vermogen van je lichaam, geest, ziel, universum, levensenergie, Qi, chi, prana, god, liefde, of hoe je het noemen wilt, hoe het voor jou klopt, om vrij in jou te stromen. Om jou te helen. Om jou moeiteloos terug te laten vallen in de perfecte staat die er in jou altijd is.

En ja: Deep Field Relaxation™ werkt met zachtaardige aanraking. Daarin lijkt het op Reiki, handoplegging, Bowen therapie, craniosacraal en ostheopatie. De aanraking maakt het makkelijker om diepe ontspanning te bereiken.

Deep Field Relaxation™ is een manier om te ervaren hoe het is. Alles. Jij, je leven, de wereld. Het licht, het donker. Hoe het nu is. En daarin vertrouwen te hebben. Zelfs geloof. Zodat je je kan openen voor wat er is, hoe bijzonder, hoe wonderlijk, en hoeveel.

Wat Deep Field Relaxation™ uniek maakt, is de gelegenheid deze ervaring met een kleine groep anderen te delen. Daarin lijkt het op een yoga- of meditatieles. Maar het verschil daarmee is, dat je niets hoeft - behalve te gaan liggen op een mat en je te laten instoppen onder een deken. Er is geen les, je hoeft niets te leren, niets te doen. Je kunt het niet fout doen. Je hebt je ogen dicht, er is geen vergelijking met anderen, geen competitie. Alleen samen zijn en - misschien - elkaar versterken in de ervaring.

Een ander essentieel verschil met een les als yoga of meditatie, is dat KOM een begeleide gelegenheid tot uitwisselen achteraf biedt - voor wie dit wil. Je mag alles ook voor jezelf houden - dat is 100% OK. Het proces van verwoorden, zoeken naar woorden, de klanken van een stem die verwoordt, het horen van die klanken en woorden, het bijwonen van dat proces - dat scheppen, dat putten - hoe dat gaat en dat het er mag zijn - geeft ruimte. Levensruimte. Ruimte voor meer, ander, vers, eigen leven. Ruimte voor levensenergie. Ruimte om te onderzoeken, te ontdekken hoe die stroomt.

Het verwoorden, het luisteren, de aandacht, zonder oordeel, nodigt uit. Om andere, nieuwe, verse gedachten, ervaringen, zienswijzen, geluiden en signalen waar te nemen en te manifesteren. Om het wonder van het leven te ervaren en te delen. Waar het schuurt, waar het bloeit, waar het sterft, waar het groeit.

Omdat ik zelf nog bezig ben me Deep Field Relaxation™ eigen te maken (ik volgde de Foundations Course) geeft het me veel plezier een stapje in dit proces met jou te delen.

KOM maar! Of niet natuurlijk. Want het is goed mogelijk dat je zo'n soort ruimte, rust en flow op je eigen manier al ervaart. En daar ben ik blij om : ).

Vrijdag 20 november, van 20.00 - 22.00, in Amstelveen.
Zie www.spellfinder.nl.

Meer over Deep Field Relaxation ook over de oprichters Clif (RIP) en Galina Sanderson en het wereldwijde practitioners netwerk hier.

Galina houdt zich nu vooral bezig met (helende) muziek en zang: Flowing Voice (linkt naar Instagram).

Update juli 2022: ik verzorg nog steeds individuele en groepsgewijze DFR sessies op verzoek. Kan ook op afstand. Neem contact op als je interesse hebt, ik heb ook CD's met de speciale muziek (voor wie nog een CD speler heeft hihi). Het beluisteren van de muziek, in rust of tijdens andere bezigheden, heeft ook een interessant persoonlijk effect.

Adem - een onderzoek in 20 vragen

Adem in.
Je adem is lucht die stroomt. Zuurstof, koolstof en wat watermoleculen in gasvorm gaan je neusgaten binnen.

1. Wat kun je bemerken?
2. Waar is het bovenste puntje van je longen? Hoe hoog? Meer voor of achterin je romp?
3. Waar raakt de stroom moleculen je neusgaten, de binnenkant van je neus, en verder?
4. Welke weg volgt ze?
5. Wat is het hoogste punt van de stroom? Waar voel je dat?
6. Waar verandert ze van richting - van omhoog je neus in, naar beneden?
7. Waar voel je haar passeren?
8. Maakt de lucht geluid bij het stromen? Of niet?
9. Waar zetten je longen uit, in welke richting?
10. Naar beneden, boven, voor, achter, opzij, links rechts?
11. Hoelang blijft ze stromen?

Hé. Een adempauze.

12. Wat als je adem stagneert? Waar zijn die moleculen dan allemaal?
13. Hoe lang blijven ze daar? Wat zouden ze daar doen?
14. Word je elders in je lichaam dingen gewaar?
15. Wanneer draait het om en verlaat een stroom gasvormige moleculen je lichaam?

En je ademt uit.

16. Bemerk, hoe moleculen naar buiten stromen. Waar passeren ze?

17. Wanneer is dat af?

Het kán weer: een adempauze.
18. Hoe lang duurt het en wanneer stagneert het?
19. Hoe lang duurt het moment tussen de teugen?
20. Wanneer is het echt helemaal klaar en begint de volgende ademteug?

Wat kan ik voor u inschenken?

Het is aan ons misschien niet te zien. Zoals we gedrieëen binnenkomen. Nieuwsgierig het interieur monsteren. Leuke banken. Welke tafel zullen we?

Hè lekker, even zitten. Voor het eerst gewoon als mezelf. Zonder andere agenda. Zonder nadenken over speelafspraakjes en sporthaal- en brenglogistiek. Mét twee leuke vrouwen. Samen wat drinken. Of eten. Maar vooral, elkaar eens rustig spreken. Gezellig. Zonder op je woorden te hoeven letten. Schunnige of ruwe taal, cynisme, roddelen: dat allemaal lekker over de tong mogen laten gaan. Heerlijk.

Eindelijk.

Het is lang geleden. Veel te lang. Het een spontane actie. Gelukt! Even ontsnapt. Pfoe! We hebben een holletje in de tijd en ruimte weten te ontdekken. Een rustig grotje. Met gedempt licht, gedempt gepraat en getinkel, misschien een muziekje op de achtergrond.

Dit holletje is van ons. Van Ons. Níet van jou.

We weten niet zo goed waar te beginnen dus we praten druk. Door elkaar. Er is zo véél dat we willen bespreken. Er zijn zo veel opgespaarde leuke gedachten. Dingetjes waarbij we aan de ander dachten. Dat zou leuk zijn voor haar, of wat zou zij daarvan vinden? Hoe zou zij dat doen?

"Goedenavond. Wat kan ik voor u inschenken?"

Jong, blond. Tussen de achttien en 25, schat ik, niet ouder. Misschien is het haar bijbaantje tijdens de studie, of een tussenjaar na haar eindexamen. Of nog anders. Druk met haar toekomst, wat zal ze gaan doen, hoe leuk is die jongen, weet ik veel. Brengt ze haar was nog thuis? Dat zou ik wel weer willen weten.

Ze wijst op de kaart. Met 80 soorten bier. 100.000 soorten wijn. Bij wijze van spreken dan. En ze wil erover vertellen. En dat we een goede keuze maken. Een volledige keuze. Dat we eerst alles overwegen, wat ze aanbieden. Wij willen wel iets erbij, olijfjes ofzo? Nou... dan moeten we eerst de hapjes kaart bekijken. Want daar staat van alles op. Willen we geen bruschetta, bijvoorbeeld?

Pfff.. nee! Je stoort! Ga weg! Twee bier, een rode wijn, olijfjes, en opzouten! We komen hier niet voor jou maar voor elkaar!


Verder was het heel gezellig. Lekker, ook. Maar liefste jonge serveerster met beste bedoelingen... éven aanvoelen. Nu. Even. Niet. Snap dat dan!

Ontpoppen - BAM

Je doet het niet alleen.

No man is an island.

Maar toch... heb je eindelijk een begin van een idee hoe jíj het wilt doen. Van wat bij jou past. Wat jouw manier is. Your way, enzo.

Begin je daar nét woorden voor te vinden. Het begin van woorden. Fluisterend, hakkelend, zoekend, tastend. Met veel stiltes en euhhhh.

Maar je bent er klaar voor. Om het uit te proberen. Om het te dóen. Te delen.

En dan...

BAM.

Meteen een horde. G**V**D****!!

Als je niet zo in-en-in teleurgesteld was, zou je het uitschreeuwen. Dat zou misschien ook beter zijn. Meteen korte metten met degene die het waagt... de manier waarop die... het feit dat... maar daar heb je nou net de kracht ff niet voor. Kwetsbaar, is wat je bent. Van je kleine teennageltje tot het bovenste puntje van je hoogst uitstekende hoofdhaar.

Je weet nu niet, dat dit meteen de ergste horde is. De grootste. De enige, eigenlijk. Dat het hierna alleen maar makkelijk wordt.

Je denkt: als het NU AL zo moeilijk is... ik ben nog niet eens goed begonnen!

Het is je partner (oef). Of je moeder (oeioeioei). Een buurman (pijnlijk!). Of een vriendin - een héle goede. Dacht je. Of iemand die bij jullie op kraamvisite is. En die zelf niks doorheeft en niet dénkt aan vertrekken. Of in de supermarkt. Terwijl jij door de taaie spinnenwebben in je hersens ploegt op zoek naar wat je nog meer nodig had behalve poedermelk (het vak "één keer goed bijslapen" is altijd leeg), vangen de ogen van degene de jouwe. Of in de bus. Wachtend op je beurt bij de bakker. In het park - de speeltuin... het koffietentje dat voor je ouder was altijd zo leuk was!!! Is in een oogwenk totaal veranderd in een wespennest!!!! Waar je nooit meer voet wilt zetten ! (x25).

Ze hoeven niet eens iets te zeggen. Eén enkele blik kan genoeg zijn. Een wenkbrauw die een fractie van een micrometer omhooggaat. Een begin van een frons. Een minder of, door duivels begeesterden, zelfs meer demonstratief hoofdschudden.

En dan.

Crushed is je kiemende helemaal nieuwe zelfbewustzijn als ouder. VERPLETTERD.

Je krimpt ineen. Verschrompelt als een slak onder het kleinste korreltje zout. Natuurlijk heeft een slak ook pijn! Dat weet je nu.

Dus, denk eraan, lieve partner, vreemdeling op straat -

Hier is een kwetsbare ouder aan het ontkiemen.

Iets anders dan OPEN luisteren, hulp, steun, mededogen en respect misstaat volledig. Graaf. Graaf dieper. Voel de donzige haartjes van een kitten in je neus. Hoor het spinnen van een poes, warm op je schoot. De wind van het voor het eerst fietsen door je haar. Nee? Lukt niet? Toch echt niet? Nog steeds haast en alles beter weten?

Verberg je. Achter de volgende stelling in de supermarkt, een boom in de speeltuin, in je telefoon. Vlug! Laat niets blijken! Bel desnoods je moeder of iemand op wie je boos was!

Al is het maar voor het kindje!!

Namens iedereen die probeert tegen de bierkaai empathisch om te gaan met zichzelf en degenen in hun zorg: bedankt.