Ontpoppen - BAM

Je doet het niet alleen.

No man is an island.

Maar toch... heb je eindelijk een begin van een idee hoe jíj het wilt doen. Van wat bij jou past. Wat jouw manier is. Your way, enzo.

Begin je daar nét woorden voor te vinden. Het begin van woorden. Fluisterend, hakkelend, zoekend, tastend. Met veel stiltes en euhhhh.

Maar je bent er klaar voor. Om het uit te proberen. Om het te dóen. Te delen.

En dan...

BAM.

Meteen een horde. G**V**D****!!

Als je niet zo in-en-in teleurgesteld was, zou je het uitschreeuwen. Dat zou misschien ook beter zijn. Meteen korte metten met degene die het waagt... de manier waarop die... het feit dat... maar daar heb je nou net de kracht ff niet voor. Kwetsbaar, is wat je bent. Van je kleine teennageltje tot het bovenste puntje van je hoogst uitstekende hoofdhaar.

Je weet nu niet, dat dit meteen de ergste horde is. De grootste. De enige, eigenlijk. Dat het hierna alleen maar makkelijk wordt.

Je denkt: als het NU AL zo moeilijk is... ik ben nog niet eens goed begonnen!

Het is je partner (oef). Of je moeder (oeioeioei). Een buurman (pijnlijk!). Of een vriendin - een héle goede. Dacht je. Of iemand die bij jullie op kraamvisite is. En die zelf niks doorheeft en niet dénkt aan vertrekken. Of in de supermarkt. Terwijl jij door de taaie spinnenwebben in je hersens ploegt op zoek naar wat je nog meer nodig had behalve poedermelk (het vak "één keer goed bijslapen" is altijd leeg), vangen de ogen van degene de jouwe. Of in de bus. Wachtend op je beurt bij de bakker. In het park - de speeltuin... het koffietentje dat voor je ouder was altijd zo leuk was!!! Is in een oogwenk totaal veranderd in een wespennest!!!! Waar je nooit meer voet wilt zetten ! (x25).

Ze hoeven niet eens iets te zeggen. Eén enkele blik kan genoeg zijn. Een wenkbrauw die een fractie van een micrometer omhooggaat. Een begin van een frons. Een minder of, door duivels begeesterden, zelfs meer demonstratief hoofdschudden.

En dan.

Crushed is je kiemende helemaal nieuwe zelfbewustzijn als ouder. VERPLETTERD.

Je krimpt ineen. Verschrompelt als een slak onder het kleinste korreltje zout. Natuurlijk heeft een slak ook pijn! Dat weet je nu.

Dus, denk eraan, lieve partner, vreemdeling op straat -

Hier is een kwetsbare ouder aan het ontkiemen.

Iets anders dan OPEN luisteren, hulp, steun, mededogen en respect misstaat volledig. Graaf. Graaf dieper. Voel de donzige haartjes van een kitten in je neus. Hoor het spinnen van een poes, warm op je schoot. De wind van het voor het eerst fietsen door je haar. Nee? Lukt niet? Toch echt niet? Nog steeds haast en alles beter weten?

Verberg je. Achter de volgende stelling in de supermarkt, een boom in de speeltuin, in je telefoon. Vlug! Laat niets blijken! Bel desnoods je moeder of iemand op wie je boos was!

Al is het maar voor het kindje!!

Namens iedereen die probeert tegen de bierkaai empathisch om te gaan met zichzelf en degenen in hun zorg: bedankt.