Was wíll dass Weib?

Vandaag las ik bij een van mijn favoriete Facebook-vrienden iets over "de wil". Diegene schrijft hoe haar wil nooit zo goed ontwikkeld was en dat die wat wiebelde. 

Mooi... als altijd denk ik bij haar stukken: hoe is dat voor mij? 

Ik wíst nooit wat ik wilde... en deed wat ik dacht dat moest/goed was... tot ik na een burnout en serie alternatieve behandelingen (voice dialogue, acupunctuur, ostheopathie, haptonomie, helende reis) de stilte ontdekte. Ruimte maken, meer ruimte maken... minder doen, minder hoeven, opruimen... uitrusten... niks hoeven, niks willen... filters schoonmaken... of weggooien... 

Pas toen er ruimte kwam onstond heel langzaam een idee van wat ík wilde. En nog weet ik het vaak niet. Dus wil? Ik wilde wel wat willen maar kon het nooit, wist niet wat en hoe. 

Even niks willen, in je eigen niksigheid vertoeven, wat meedraaien in een bestaand ritme en routine die goed (genoeg) zijn, mits ik er uit kan als je toch iets (anders) blijkt te willen... ik denk dat dát is wat ik wel had gewild ; )

Meedoen met iets wat er al is. Zonder zelf veel te hoeven kiezen. Ook iets wat je kunt willen. O, wat fijn dat ik me dat nu bewust wordt.

Dank voor je triggerende stuk Marja... en dank Berna die weer mooi vond wat ik schreef zodat ik er dit blogje aan wijdde : )

Dat gebouw hoeft voor mij niet, maar die wingerd wil ik weer wel. Gelukkig had ik tijd om te stoppen voor een foto!

- Marja Ruijterman coacht, traint, mediteert, spiegelt en schrijft. En je mag heel veel lezen en erop reageren op haar blog. Als je het vriendelijk vraagt wiltze je vast ook op Facebook bevrienden (want zo is ze: aardig). En als ze het niet wil, kan ze ook heel vriendelijk nee zeggen (zodat je dat niet erg vindt).
- Mijn laatste vondst wat betreft opruimen is (hoe kan het anders) Marie Kondo. Hier schrijf ik iets over hoe dat bij mij begon (het is een soort ziekte, die woekert verder, maar dan een hele fijne. Zoiets als virale liefde.)