Disconnect

Woorden heb ik wel
Maar antwoorden niet
Alles gaat kapot
En ik trek me terug in mijn hoofd
Waar het veilig is
Ongeschonden
Het diepst van mijn gedachten
Zo’n god
Zo alleen
Want nooit
Aanraakbaar

Ik voel mijn hart
De energie daar
Is echt
Maar de wereld
In betonnen hokjes
Achter formulieren en enquêtes
En koude glazen schermen
Voelt doods
Dat kan mijn hart niet aan
Waar is iedereen
Waar is het leven?

In het huis
Zo netjes
Houten vloeren
Licht en warm
Ruim
En iedereen alleen
Alle vier
Eigen schermen
Zo was het, stil
En ik wist niet wat ik moest
doen

In de trein
In de bus
Schijnt de zon
Op mijn gezicht
En ik denk aan het mysterie
Van energie en humeur
Dat te te ontrafelen moet zijn maar
Maken we het dan kapot, misschien?
Moeten we juist weven?

Meer mysterie
Minder woorden
Want alles wat we
“echt weten”
Wat we kunnen meten
Waarover we praten
Meningen vormen
Gaat kapot

Myrrhe en Deep Field Relaxation

Een ander instrument dat ik in de coaching gebruik is Deep Field Relaxation. In augustus kwam ik in contact met Myrrhe van Spronsen. Myrrhe is basisarts en in opleiding geweest tot psychiater. Zij heeft die opleiding af moeten breken, omdat ze in een psychose terecht kwam.

Nu werkt ze - o.a. met Jim van Os - als ervaringsdeskundige en kunstenaar. Voor haar staat het als een paal boven water dat haar psychosegevoeligheid samenhangt met een bijzondere kwaliteit; een soort extra zintuig, een manier om informatie te ontvangen, bijvoorbeeld uit andere dimensies. Zoals bijvoorbeeld de film Crazywise dit neerzet.

Begin augustus schreef ze op haar Instagram dat ze veel last had van onrust. Ik bood haar een sessie Deep Field Relaxation aan, op afstand. Want ik was in Arnhem en zij in Rotterdam. We hebben dit gedaan, en de volgende ochtend kreeg ik - pingpingpingping - een serie superblije berichtjes van haar.

Dit sprak ze in:

"Hoi Tess, ik ga toch even inspreken. Heel erg bedankt voor jouw bericht.

Het was ook wel heel mooi en bijzonder. Er is heel heel heel heel erg veel gebeurd. Ik heb net een voice memo voor mezelf gemaakt omdat het gewoon zoveel was,
en ik kan dat beter inspreken dan opschrijven, want het is iets bijzonders wat er is gebeurd, en ik herken het ook van eerdere psychotische fases.

Er gebeurde een soort inwijding, ascensie waar ik me aan moest overgeven. Dat heb ik eerder gehad in psychoses, maar dan werd ik op het laatste moment heel angstig waardoor ik dan net niet verder kwam.

Nu ging ik ook een paar keer weer terug, maar nu dacht ik van nee: overgave, overgave, en toen kwam ik er wel.

Ik kwam op een plek ergens boven de aarde, waar ook een groep mensen waren die waren heel blij voor mij dat ik het had gehaald. Toen mocht ik bij die groep horen. Er zaten ook weer haken en ogen aan, want die hadden een schaduw jasje op aarde achtergelaten, en toen dacht ik ja maar toch ook eigenlijk erg dat dat dan nog op aarde ligt?

En toen kwam er iets door waardoor ik ook heel graag weer terug wilde naar de aarde, want daar was iets gebeurd.

Toen was er een soort van trap van wolken, waardoor ik weer terug naar de aarde kon gaan. Ik was blij om weer op Aarde te zijn en hier aanwezig te zijn echt vanuit eigen keuze. Deze ervaring heeft iets van een Bijna Dood Ervaring.

Vandaag toen ik wakker werd was ik ook echt blij om op Aarde te zijn en ik zag het als een bijzondere mogelijkheid hier nog te kunnen zijn."

Myrrhe deelt regelmatig op haar LinkedIn waaraan ze werkt, en ze geeft healings en readings (bericht gaat verder onder het plaatje).

De Leeuwenpoort, Myrrhe van Spronsen. augustus 2022

Over de dimensie die ze heeft bezocht, schrijft Myrrhe het volgende:

"Boven de Aarde

Boven de Aarde zijn plekken waar je naar toe kan gaan. Er zijn bepaalde momenten in je leven dat de poorten openstaan en je daar dus kan vertoeven.

Hoe ik het ervaar is dat je bewust je Aardse lichaam loslaat en langzaam gaat opstijgen. Dit doe je dan vanuit volmaakte vrede, overgave en richtend op de Zon of het licht. Je gaat dan langzaam opstijgen buiten je Aardse lichaam.

Het is in het begin een gek en onwennig gevoel. Dus voor mij is het ook nieuw om me daar nu volledig aan over te geven. Volledig vertrouwen op wat er gaat gebeuren zonder dat je weet waar je naar toe gaat.

Ik heb dit meerdere malen meegemaakt, juist tijdens psychotische toestand. Het heeft in het begin iets engs want het lijkt een beetje op sterven en misschien is dat het deels ook wel.

Eerder bereikte ik de sfeer van de Kleine Prins (van dat prachtige boekje, een van mijn lievelingsboeken) die dus volgens mij echt bestaat, ergens leeft boven de Aarde. Gisteren lukte het mij ook tot een groep mensen te komen die boven de Aarde leeft. Ik was trots dat het mij gelukt was en zij applaudisseren voor mij dat ik deze bewustzijn toestand had bereikt.

Zelfs deze groep mensen had menselijke flaws. Het waren hoogbegaafde mensen die daar dus met een groep woonden en een klein beetje hooghartig waren. Ook zag ik dat deze mensen hun Aardse duistere jasje op Aarde hadden achter gelaten waardoor zij daar boven konden zijn. Dat vond ik niet helemaal eerlijk. Ik kreeg de keus om daar te blijven of terug te gaan.

Later zag ik op Aarde iets gebeuren waardoor ik wist dat ik terug wilde om nog een deel van mijn opdracht te doen.

Via een ladder gemaakt van wolken klom ik weer naar beneden met een vriendin op mijn schouder. Ik was blij om weer op Aarde te zijn en hier aanwezig te zijn echt vanuit eigen keuze. Deze ervaring heeft iets van een Bijna Dood Ervaring. Vandaag toen ik wakker werd was ik ook echt blij om op Aarde te zijn en zag het als een bijzondere mogelijkheid hier nog te kunnen zijn.

Ik wil dit graag delen om een breder perspectief te geven over bewustzijn. Niet alles wat we mee maken past in een hokje. Dus ook in de psychiatrie mag kennis komen van dit soort bewustzijnervaringen. Het is niet allemaal pathologisch wat er gebeurd. Zeker niet. Het is alleen zo dat de huidige medische wetenschap er geen kennis van heeft, waardoor het naar mijn idee en gevoel verkeerd gelabeld wordt.

Ik hoop dus door het delen van dit soort ervaringen ook een bron van kennis te worden en zijn voor de huidige psychiatrie die aan verschuiven en veranderen is. We moeten naar een gezondheidszorg die verder kijkt dan het materialisme. Er is nog veel meer waar wij healing uit kunnen ontvangen. Ik zie voor me dat GGZ instellingen plekken zijn, waar ook poorten zijn naar die healings, plekken in de kosmos en er contact kan zijn met de Vlammen van opgestegen Meesters. Zij kunnen ons helpen met Heling die via de mensen ook plaats kan vinden."

Hoe het begon - okt nov

Hoe het begon

Hij wilde me zien, naar me toekomen,
toen toch niet, want hij was te druk.
Zo begon het al.


Wakker liggen vanaf 00:XX.
Door hem tuuk.
Is it me?
Wat is het?
Is he gay (dat weer).
Ik ben te oud.
Hij te jong.
Kannet schelen.
Ik wil het.
Maar niet alleen.


Ik voel het.
Ik voel hem.
Om me heen.
Armen warm
en zacht
Heet krijg ik het


Belt hij weer
Kom vandaag
Kom hier
Niet morgen, daar
Deze pot krijg ik niet open,
kom hier en help
Hoelang duurt de trein
En volgende week
Kom ik bij jou.


Of zien we elkaar
de hele tijd
laten we elkaar
niet meer gaan
ga je mee dan
met mij
naar X naar Y
vrijdag zaterdag
zondag Berlijn
Er is een concert
Don’t wanna fall in love alone,
zingt ze
Ik wilde al naar Berlijn

En jij?
Of ben je gay?
Bezet?
Te jong?


Kijk me aan
Vertel me alles
Met je ogen
Ik klim in je
Met alles en dan
is er alles <3

Maar 

Maar weet hij wel
Hoe teer ik ben
Kwetsbaar
ik ben gevaarlijk
Mijn pijn verscheurt hem
met huid en haar
eet ik hem op


Kijk om me heen, alvast
voor het volgende hapje
ik verslind hem
wat mijn tandestoker vindt
is al wat van hem rest
het spijt me
ik had zo’n honger
van 10 jaar, zeker.


Als ik met jou zou 

Als ik met jou zou
Dan denk ik aan dat plekje
Ik verlang ernaar
Met mijn vingers over dat plekje te gaan
Die ribbel
Die schuine buikspier
Ik zag het je lag daar op de grond op mijn yoga matje
En ik keek
en werd helemaal week

Maar jij kijkt niet
Je kijkt mij niet aan
Je kijkt niemand aan
Je kijkt niks aan
Het is van mij, het is mijn verlangen, het is mijn fantasie
En jij bent in je eigen verlorenheid, stuiterend
Zo eenzaam
Zo mooi
Zo verloren en onbereikbaar

Mijn eenzaamheid en mijn verlangen
Ik schreef dat ik je wel op wilde eten, verscheuren
Dat ik je zou verslinden
Dat mijn kwetsbaarheid te groot is voor jou
Maar zelfs dat is een illusie
Want jij laat je niet raken
Ook niet door mij

Dus sta ik hier naakt met
mijn verlangens en behoeften
Alleen in de kou
Dat begrijp jij niet
Compassie heb je wel,
maar je ziet me niet


Dus ik kan niet meer ik moet stoppen
met dit spel en jij begrijpt het wel maar ook niet en
je bent alweer weggestuiterd
en wat ik allemaal had bedacht loopt leeg
als een ballonnetje
zielloos ter aarde.


Hier in bad 

Ik lig hier in bad en ik slaap bijna
En ik denk


Hoe fijn het was het gesprek gister
De fantasie
Het blazen
Het vullen
Het vol laten lopen


Van mezelf en mijn verlangen en behoeften
met wat ik wil dat er komt en hoe het gaat
en hoe je dan doet en dat dat allemaal van mij is
en met jou eigenlijk niks te maken heeft je bent ehm
een lege huls
ik vaag jou uit met mijn fantasie
ga ik zo over jou heen,
moeiteloos


dat is kracht
het is creativiteit
het is energie
en het is ook eenzaamheid
het is wie ik ben
zo alleen was ik
zo niet in verbinding


dat is mijn nul-lijn
ik wil mezelf tot de orde roepen
ik wil mezelf wel verbinden
ik wil niet in mijn fantasie leven


ik wil je aanraken, aankijken echt
dat je me ziet
meer wil ik niet
ja dat rijmt leuk maar het is doodeng, voor mij

Belle en IEMT

Belle deed een opleiding tot loodgieter, een leerwerktraject, en moest rijbewijs halen om zelfstandig te kunnen werken. De eigen bus stond al klaar. Belle was een half jaar aan het lessen. Het rijden had die vlug onder de knie; daarna was het iets meditatiefs geworden, genieten. Tot de instructeur over afrijden begon: examen. Vanaf dat moment bevroor Belle in de les. Faalangst. En na de eerste poging leek het onvermijdelijk - gezakt. De lessen en de tijd waren duur! Wat zou het totaal gaan kosten? Zou het überhaupt nog lukken??

In die fase ontmoette ik Belle. Een bevlogen mens die met twee voeten overal in springt. Een probleemoplosser en idealist, met hoge eisen en verwachtingen aan het leven - het eigen en het samenleven. Altijd druk, maar soms juist verlamd door keuzestress. Uiteenlopende lichamelijke klachten. Een eerdere door burnout afgebroken opleiding. Maar ook iemand met enorme energie en veerkracht. Dat rijbewijs? Moest er gewoon komen. Om deze opleiding wél te halen. Dus toen ik vertelde over IEMT was hen meteen enthousiast.

Belle’s ogen waren echter rood en geïrriteerd. Een lichte ontsteking misschien, of een allergische reactie? Dat wist Belle niet. IEMT is intensief voor de ogen, dus die moeten fit zijn. We besteedden een sessie aan Deep Field Relaxation, een soort  geleide meditatie. In deze sessie viel op hoe snel Belle reageerde: meteen committed zakte die in trance zodra de muziek aanging. Een mooie, diepe trance: volledige ontspanning, en ook bewust van alles wat er gebeurde. De nacht na de sessie had hen diep geslapen: een goed teken.

De maandag erop, sessie twee. De ogen waren mooi rustig: we konden met IEMT verder. De gewenste uitkomst, duh: van de faalangst af en slagen voor het rijexamen. We gingen op zoeken naar een herinnering bij de faalangst. We kwamen ergens in diens jonge jeugd uit - en daarna volgens protocol met de oogbewegingen aan de slag. Belle wilde graag delen wat er allemaal gebeurde, tussen de oogbewegingen door, maar het is beter van niet: het zelf doormaken en verwerken, is wat werkt. Dit maakt de methode ook mooi krachtig en zuiver, wat de klant ook doormaakt: het is privé.

Intussen ging het vliegensvlug bij Belle. Als zo’n zilveren kogel in een flipperkast, tik, tik, tik, stuiterde diens aandacht heen en weer tussen de herinneringen, kort en lang geleden, hoe het ging en hoe het voelde.

De tijd vloog, en voor ik het wist zaten we te lachen. Van opluchting, dat het verhaal, de herinnering en het zware gevoel erbij, geklaard waren. Verhelderd, gladgestreken. De druk was van de ketel.

Dinsdagavond kwam een proef op de som: min of meer onverwacht stond de rijinstructeur voor Belle’s neus. Na een lange werkdag, vermoeid en met van die grove werkschoenen aan stapte Belle in de auto. En, en, en? ’s Avonds kreeg ik een blij appje, dat die nog niet eerder zo ontspannen gereden had, als een pro. Het examen een week later? Gehaald! En niet veel later, de opleiding ook.

We waren en zijn allebei superblij met dit resultaat. Proficiat Belle, ook met je moed dit aan te gaan, en je doorzettingsvermogen!