Van verdriet en pijn
Het enige waarop ik
Bouwen, vertrouwen kan, staan kan
Dat is wat echt is
En waar
Diep in het zwarte, dooraderde water verborgen
Dat me overspoelt, ik stik
Maar, zonder contact, "wie ben ik"?
Droom dat ik erop staan kan
Mijn hoofd fris en vrij in de wind
Mijn voeten stevig op het natte zand
Het water daar in golven af en aan.
Kijken kan ik ver
Sta ik in de tsunami?
Of heb ik de foto bevroren?
Dat het water wegtrekt
En het zand gezien mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat leuk dat je helemaal naar beneden bent gescrolled! Deel je reacties hier, top. Lukt het niet? Mail me dan op tess apestaartje doucet punt com =)
Thank you for scrolling all the way down - drop a note to and fellow readers here! If you have troubles, contact me over email tess at doucet dot com.
Or Twitter @spellfinder of course. Love to hear from you <3