Heb jij wel door hoe gelukkig jij bent? (Over Marie Kondo, dr. Seuss en de bieb)

Hier een hartgrondig JA, zeker sinds de kinderen weer naar school gaan - de heerlijke regelmaat, de lieve en fijne juf en de leuke kindjes en ouders. Gezellig! En duidelijk!

En ook, de ontdekking van Marie Kondo hielp ook... ik dacht dat ik de spullenstroom in en om huis toch redelijk onder controle te had. Maar toen werden de kleren van de kinderen in het hanggedeelte te lang - tja, ze groeien. Die hangende kleren hingen op de spullen op de plank eronder. Plank weghalen? Nee, de ruimte kon ik niet missen. Entrez Marie Kondo - eerst, in mijn Facebook timeline via Upworthy, en daarna uitgestald in de Stadshart boekhandel, met op de flap een raving Aaf Brandt Corstius ("de Beyoncé van het opruimen"). En, héél toevallig was het in de laatste week van de zomervakantie - de kinderen waren kamperen met opa en oma...

Als Aaf het zegt... Googlen. Aha. Kleding moet liefst in lades volgens ‪#‎konmarie (ze heeft haar eigen hashtag op Twitter, oh ze is zo cool). Denk denk, slaap er nog een nachtje over. Welk ladekastje kan ik ervoor gebruiken? Moet ik iets kopen? Waar, IKEA, Marktplaats, kringloop? En waar moet dat dan staan?

Rangeren. Deze zakken (en meer) gaan weg.

Na een paar nachten werd ik wakker. Ik wist het: de Trofast's! Die worden het. Net als bij haast elk Nederlands kind staat zo'n bakkenladekastje van IKEA op de kamers van die van ons. Bijkomend voordeel: de kinderen kunnen zelf gemakkelijk bij hun kleding, ze hebben goed overzicht, en kunnen makkelijker zelf kiezen. Wat een opluchting. Geen nieuwe kastjes scoren, geen gesjouw en geprop met meer meubilair in al volle kamers. Perfect!

Dit is echt alles. Inclusief sportkleding.

Gelukkig waren de kinderen er niet  - bedankt mama en Gerrit : ) . Met deze klus ben twee dagen zoet geweest, exclusief het tripje naar de kringloop om overtollig spul af te voeren. Zoals bij dit soort acties altijd: het speelgoed moest ook. Want dat zat eerst in die Trofasts. Ik heb helaas geen volledig voor/na fotoblog - ik was te druk met ruimem om foto's te maken. Maar wel (tadaa!) een foto van hoe prima al Florian's kleding in de beschikbare Trofast bakken past - er is zelfs nog ruimte voor andere spullen (duh, speelgoed). Hoezee!

Al Nina's Duplo past onder haar bed. Ik vind dit dus echt een cool kasteel.

Toen de kinderen thuis kwamen heb ik wel nog even gecheckt of het goed was, wat er wegging. En hebben we samen de boekenplanken gedaan. Haast alles wat geen strip of infoboek was mocht weg bij Florian... Nina blij met dr. Seuss' "op de wonderlijkste plaatsen". En ik ook met de herontdekking hiervan! Meteen naar de website van onze bieb, kijken wat die nog meer van dr. Seuss heeft... "Heb jij wel door hoe gelukkig je bent?" En Marie Kondo is ook in de collectie... (daar wacht ik ruim een maand later nog steeds op, maar vol geduld en vertrouwen op het onfeilbare reserveringssysteem en het uitstekende personeel van de Bibliotheek Amstelland).


Dus hier driewerf ja: blij met onze bieb, met dr. Seuss, met hoe opgeruimd en vrolijk onze spullen erbij liggen... en natuurlijk met onze kinderen die zich sinds de opruimactie altijd engelachtig gedragen met opruimen en tja, alles eigenlijk (grapje. Ze zijn wel heel lief ; ) ).





- Het blog over Aaf Brand Corstius waar ik Marie Kondo ontdekte
- Schattige stripjes van Juju Sprinkles over Marie Kondo (die, toegegeven, wel een beetje verhullen dat het opruimen echt een Flinke Klus is. Maar Marie Kondo zegt daarover: het hoeft niet in een keer... alleen, doe één categorie tegelijk, en doe die helemaal. Lukt het niet in een keer, zoek dan een plek waar de nog pas half gesorteerde spullen kunnen blijven liggen tot je verdergaat).
- De (hippe) Groene Meisjes uit mijn oude buurt (Amsterdam Oost) hebben Marie Kondo ook omarmd en schrijven er leuk over.

Update februari 2016: 

Het werkt nog steeds, ik word steeds blijer met ons huis, met ons, en ik krijg steeds meer ruimte. Who knew?

Wel nodig ook, want ik werk thuis, en met al die ideeën van mij... verstoppingsgevaar! 

Ik schreef ooit een blog over mijn vader (RIP) die zijn kranten niet wegdeed voor hij ze helemaal uit had... die nog moesten legde hij onder het bed... na een tijd begon het bed op te bollen... zijn wanhopige partner maakte nette stapels op de gang... nog weer later lagen er drie manshoge stapels - en de kranten (het NRC toen nog op groot formaat) lagen zo gevouwen als in de winkel, dus vrij groot en relatief dun... dit angstbeeld heeft mij vaak gemotiveerd, bij twijfel, weg ermee! Dankjewel papa : ).

Ook Oprah's uitspraak heeft me vaak geholpen: als je het een jaar of langer niet hebt aangeraakt: weg ermee. Hoewel ik mezelf een twilight zone toesta: de zolder. Daar verzamel ik wat wegmoet. Meteen of later sorteer ik dan; weggeven (en aan wie), op Marktplaats zetten (zelden, want gedoe) of voor de Kringloop. Daar kom ik bijna elke week, want onze zoon heeft er vlakbij voetbaltraining. 

Uit de "weg" hoek (die wordt trouwens ook steeds "netter) haal ik ook wel eens iets. Soms wil ik iets toch behouden (of de kinderen). Voor mij is de sleutel: beweging. Spullen moeten blijven bewegen, door mijn (of andermans) handen gaan. Dan weet ik of ze te gebruiken zijn of niet, en zo ja waarvoor.

Overweeg je ook te beginnen? Doen. Ook als het niet meteen volgens de strakke principes lukt. Beginnen. Het begin is het moeilijkste, maar als je dat eenmaal hebt gehad... krijg je er steeds meer lol in. Ik wel, tenminste. "Does it spark joy?" JA!


Succes : )