Ik, 8 jaar "ouder": een bekentenis.

Acht jaar en drie dagen terug in de tijd werd ik ouder. 
Na negenendertig weken misselijk en dik zijn kwam er een kindje uit mijn buik. Nou ja, niet zo van *plop*, maar hoe dan ook.. hij kwam eruit.

Als een grijze kikker legde ze het kindje op mijn buik.
Wat is het? Een jongetje.
Onze zoon.
En wij werden herboren als vader en moeder.
We waren opeens met zijn vijven.

De verwarring! Hoe moet dat!

Nu, acht jaar later: mijn persoonlijke ouderschapsbibliografie.
Dit is hoe ik ouder wil zijn.
Wat was het moeilijk mezelf uit te vinden.
Wat een gedoe voor ons als geliefden van tien jaar elkaar daarin te blijven vinden.

Als ik terugkijk denk ik... wat zonde! Ik kan het nu beter.
Dat is waarschijnlijk niet waar.
Maar als ik denk aan morgen, volgend jaar, over tien jaar...
dan slaat de huiver me om het hart.
En dan lijkt gisteren zoveel... zekerder.

Misschien heb ik daarom nu de behoefte mezelf te bekennen.
Dit is wat ik wél weet over hoe ik ouder wil zijn. Dit weet ik. Maar heel veel over hoe moet het morgen weer moet? Nee, geen idee.

Dit is wat ik nu denk te weten, geloven, willen.

Zo ben ik. Van binnen en van buiten.

Soms denk ik: waarom weet, gelooft, wil niet iederéén dit? Soms voelt het zo als vechten tegen de bierkaai. Dat iedereen het zelf moet uitzoeken. Het wiel opnieuw uitvinden, uitgeput, alleen, en onder streng controlerend toezicht van het consternatiebureau. Waarom doen we het niet samen? Zou dat niet makkelijker zijn? Het samen uitzoeken?

Maar dit. Zo doe ik. Hoop ik. Probeer ik. Begin ik maar eens met dat te delen. Mijn idee, wens, visie.

1. Aletha Solter: Tears and Tantrums, 1998.
In 2004 gaf dit boek mij voor het eerst het idee, dat zelfs ík een kind zou kunnen grootbrengen. En zie, drie jaar later...

2. Patricia Druckerman: Bringing up Bébé, 2012.
Dit boek kwam na onze jaren van gebroken nachten, helaas. Ik wou dat ik het had gelezen voor ze er waren, onze beide nachtbrekertjes. Ik denk dat het ons vele goede slaapnachten op had kunnen leveren. En de daarbij passende betere humeuren. Jammer. Voor ons, dan. Misschien voor jullie op tijd?

3. Carolyn Webster Stratton: The Incredible Years, 1992. 
Hij wilde spelen! Met mij! En ik... ik wist niet hoe. Of tenminste, dat wat ik wist - spelletjes als Memory, met regels, die ik kende en hem moest leren - vond ik niet leuk. Ik vond dat saai en stom. En al dat "nee" zeggen - ik moest iets met grenzen. Wat nu? Dit boek vond ik na uitgebreid Googlen en rondleeszoeken, pas in 2012. Wat Carolyn Webster Stratton schreef, klikte en werkte voor mij.

4. Elaine Faber en Adèle Mazlish: "How2talktokids", 198?
Ik wilde dat hij met ons leuke buurjongetje zou spelen. En dat ik met diens moeder, onze leuke buurvrouw, kon praten. Dat we niet steeds zouden hoeven scheidsrechteren. Over je schouder "samen spelen samen delen" roepen hielp niet, dat had ik al vaak genoeg gezien. Elaine Faber en Adèle Mazlish delen in "How to talk, so kids will listen" alternatieven. En inderdaad: vaak leuk gespeeld, de jongens.

En nu ben ik stiekem wel benieuwd naar jou...

PS: als je een van deze boeken wilt lezen, denk eerst aan de bibliotheek. Je spaart het milieu en je portemonnee. Heeft de bieb ze niet (of wil je geen lid worden), denk dan eens aan tweedehands.

Nederlandse boeken vind je op Marktplaats of www.boekwinkeltjes.nl.

Engelstalige boeken zijn tweedehands helemaal spotgoedkoop te krijgen, bv. http://www.abebooks.co.uk/. Zelfs inclusief verzendkosten.

Mocht je toch voor nieuw gaan: overweeg mijn winkeltje op Youbedo. Ik heb de titels er vast voor je klaargezet. De prijs is hetzelfde als bij bv. Bol.com. Ik verdien er niet aan, maar met je aankoop steun je wel The Ocean Cleanup: mijn favoriete goede doel tegen plastic soep.