donderdag 17 december 2015

Kerst... moeilijke, terugkerende gedachten of thema's? Stop ze in een pot. Nee, niet de doofpot. De dankpot.

Kerst. Familie. Moeilijk of...? Voor mij wel, vaak. Vorig jaar was het weer eens zo ver. Ik zat bij een fijn knappend haardvuur met familie om mee heen, lekker eten, een mooi bos op wandelafstand... en ik voelde me ellendig. Al-weer. Pffft.
's Avonds besloot ik dat ik niet onverbeterlijk hoefde te zijn, en dook het Internet op. Joost weet welke zoektermen ik heb gebruikt. Iets over omgaan met pijn en verdriet, gokte ik. Die onder ogen zien en daardoor verwerken. Want zover was ik inmiddels wel; als ik me zo voel, zit me iets dwars. Iets doet me pijn of verdriet. Iets dat zo groot lijkt voor mijn onderbewuste, dat het mij beschermt door er een blok beton op te leggen. Ssst. Niet naar kijken, niet over praten. Vooral niet voelen. Níets voelen, dus. Vandaar dat rottige, afgestompte gevoel.
Maar hoe kan ik mijn onderbewuste nu eens verleiden het beton zacht te laten worden, de ijsplaat te doen smelten? "Let it go", ja als je zo'n onverzettelijk lieve zus hebt als Elsa - maar die heb ik niet, en het commando "gewoon loslaten" heeft mij nooit mogen baten. Beledig de intelligentie van mijn onderbewuste niet. Het dénkt er niet aan, wat dan ook zomaar los te laten. Het houdt er toch om een reden aan vast?
Met een missie sloeg ik aan het Googlen. Verwoed klikte ik van pagina naar link naar pagina, ander zoekwoord hier, snufje Engels daar - iets wat voor mij klopte en écht werkte... ik had geen idee waar ik naar op zoek was, maar wist wel dat ik het zou herkennen als ik het zag. Ik houd van Internetten op die manier. Op een gegeven moment - het was na tienen, iedereen lag al te slapen en ik zou morgen wel de klacht krijgen dat ik zo laat naar bed was gekomen - stuitte op een ongelofelijk verhaal. Ene dr. Hew Len had op Hawaii een hele afdeling met criminelen met een mentale stoornis genezen - door in een kantoortje hun dossiers een voor een te "behandelen". De gevangenen waren ontslagen en de afdeling was gesloten. Huh? Kan dit waar zijn?
De "methode" die deze dokter had gebruikt heet Ho'oponopono. Ik zette mijn skeptische gedachten even in de wacht en onderzocht verder. Het zou iets zijn wat je zelf kunt doen: een soort zelfhulpmethode. Het idee: bepaalde problemen - fysiek of geestelijk - creëren we zelf, met ons onderbewuste. Omdat er oude onopgeloste trauma's - uit ons eigen verleden of dat van mensen of dingen die ooit om ons heen waren - als patronen doorwerken in ons "nu". Elke keer dat ik een bepaald probleem ervaar, is dat een uitnodiging om het onderliggende trauma of patroon te helen. Als een vraag: weet je nog, dit is kapot. Is het al tijd om het te maken?
Mijn eerste reactie was weerstand. De guilt trip! Alles waar ik last van heb, doe ik mezelf aan? Eigen schuld, dikke bult? Hoe ontzettend niet eerlijk. Wat kan ík er aan doen? Maar volgens Ho'oponopono gaat het niet om schuld, maar om verantwoordelijkheid; om kracht en kunnen. Een probleem dat ík ervaar, heb ík geschapen; het ligt dus ook in mijn vermogen om het op te lossen. En: ik hoef dat niet helemaal zelf of alleen te doen; de Ho'oponopono rituelen zijn bedoeld om mijn probleem of vraag over te dragen aan een grotere (goddelijke) intelligentie. Soort crowdsourcing, maar dan oldskool; zonder gebruik van moderne technologische middelen, hield ik mijn innerlijke skepticus nog even op haar poef.
Ook prettig: ik hoef niet precies te weten hoe het trauma in elkaar steekt, of wat het heeft veroorzaakt. Mijn ervaring met diverse soorten (alternatieve en meer klassieke psycho-) therapie is namelijk, dat hoe meer energie je in de geschiedenis van een pijnpunt stopt, hoe meer pijn dat punt gaat doen. En het erkennen van pijn kan goed, ja nodig zijn, daar heb ik niets tegen; maar als pijn de mooie dingen in het leven wegstemt, overstemt, uitvlakt, ga ik de verkeerde kant op. Een kant die ik niet wil. Dat risico zou ik met Ho'oponopono in elk geval níet lopen. Mooi.
Er diende zich een alternatief voor het door mij verfoeide loslaten aan: overdragen en vertrouwen.
Dat klonk mij toch anders in de oren.
Dus, dacht ik, (inmiddels was het voorbij middernacht, maar ik was op een missie)... OK... kom maar door. Ik kan wel wat zelfhulp gebruiken. Baat het niet, dan schaadt het niet.
Ik vond op YouTube een meditatie van tien minuten die me direct iets van de methode zou laten ervaren. Ik pakte de koptelefoon erbij - vanwege mijn slapende familieleden - en luisterde tien minuten naar mooie muziek, en eindeloos herhalen van "thank you, I love you, please forgive me, I am sorry".
En, eerlijk is eerlijk: het voelde goed.
De volgende dag, toen de kinderen weer ruzie kregen om iets in mijn ogen onbenulligs, paste ik het toe. Hoe gek ik het ook vond klinken, ik schaamde me ook een beetje om wat ik nu weer voor geks zei: ik zei tegen onze kinderen: ik houd van je, het spijt me dat jullie ruzie hebben, vergeef me, dank je wel. Of soms vergat ik een van de vier, of deed ik de volgorde anders. Maar het verbazende was: het werkte! Elke keer stopten ze met ruziën en ze losten het zelf op. Na een paar keer maakten ze helemaal geen ruzie meer.

Ik nam me voor hier meer over te weten te komen, en ik gaf me op voor een Ho'oponopono seminar in Amsterdam.
Ook zette ik een jampot op de WC en schreef erop "dank je wel, het spijt me, vergeef me, ik houd van je". Als ik op de WC zat, vroeg ik me af of me iets dwarszat. Zo ja, op een brief je en in de pot. Ik heb een buikje. Ik heb geen lange krullende wimpers. Ik heb geen lang, dik, krullend haar. Ik ben niet goed genoeg. Mijn zoon wil niet dat ik zing in zijn buurt. Ik voel me gevangen. Machteloos moment. Dat soort dingen. Ik schreef ze op en stopte ze in de pot. En bedankte de gedachte. Ja, wat wonderlijk: blijkbaar vind ik mezelf niet goed genoeg. Dankjewel dat je me eraan herinnert. Ik houd van je, vergeef me, het spijt me.
Nu, bijna een jaar later, kom ik de pot weer tegen. Sinds maanden heb ik er niks meer in gedaan. Deze gedachten ken ik nog wel, maar die zijn niet weer geweest. Natuurlijk, er kwamen andere moeilijke gedachten. Maar ik ging erover praten. Ze delen. Er bleken mensen te zijn met wie dat kon. Mijn man, bijvoorbeeld. Heel gek. En: ik was niet meer zo boos op die gedachten. Of: op mezelf, om die gedachten. Dat vooral, denk ik.
De pot had ik verhuisd naar achterin een keukenkastje, waar ik hem nu tegenkom, op zoek naar een brede rol van dat bruine verpakkingsplakband. Wil ik die pot nog bewaren? Nee, dus.
Dankjewel, dankbaarheidspot. Je hebt me geholpen dankbaar te zijn voor mijn gedachten. En hup, in de glasbak. De papiertjes in de oudpapierbak.

dinsdag 8 december 2015

De oudemannen parade

De oudemannen parade. Eerst Sint Maarten, dan Sint Nicolaas met zijn totaal verouderde, vastgeroeste Pieten die schreeuwen om de zolder nu eens en voor altijd uit te mesten en die ouwe versiersels in de grijze ton te begraven, ter crematie op de vuilstort.

Ik houd niet van die oude mannen. Die serieuze. Die met het boek der moraal in de hand komen afrekenen. Rekeningen vereffenen. Fronsend. De balans opmaken. Hoe heb je het gedaan dit jaar? Ben je wel zoet geweest? Heb je je belasting op tijd ingeDigiD'd? Je moeder elke zondag gebeld? En aan de verjaardag van je vestokt bekakte, cynische oom gedacht? Bah. Als je braaf bent geweest, tevreden mag zijn over jezelf, komt daar meteen zo'n venijnig, schuldig betweterig arrogant gevoel bij. Eigenlijk mag je niet tevreden zijn over jezelf. Je bent toch niet beter dan een ander? Ben je niet braaf geweest, heb je vergeten iets op tijd te betalen, is het je niet gelukt werk te vinden of je altijd ongelukkige partner gelukkig te maken of een andere schier onmogelijke opgave, dan mag je je schuldig voelen. Je hebt je best gedaan? Ja, maar soms is je best niet goed genoeg, zo kijkt zo'n oude man je dan onverbiddelijk streng aan. Je wacht tot zijn glimlach verzacht en hij met zijn hand over je hart strijkt... maar nee. Je krijgt wel een kadootje, misschien een lullig gedicht erbij, maar het schuldgevoel mag je ook houden.

Nee, dan Kerstmis. Dan voel ik me opeens behoorlijk christelijk. Omdat het gaat om de moeder en het wonder van de liefde, de geboorte, nieuw leven. Hoe in het diepst van de duisternis, een heldere ster op z'n mooist straalt en de weg wijst naar nieuwe hoop, een nieuw begin. Al is het nog duister, het licht komt terug. Ik begin te gloeien en denk sentimenteel terug aan de jaren dat onze kinderen net geboren waren. Ookal was ik toen vooral uitgeput en weinig roze-wolkerig.

Doe mij Kerstmis maar. En ik probeer de losse eindjes aan elkaar te knopen, de zolder uit te ruimen, voor het nieuwe jaar begint. Fris en schoon.

Fijne weken allemaal : )

PS Gelukkig doen oude mannen ook wél leuke dingen! https://www.facebook.com/258092567685097/videos/489301811230837/?theater#

PPS Hopelijk luistert de NPO naar Aaf Brandt Corstius. Ik ben het roerend met haar eens, ik wacht al vier jaar vergeefs, met steeds meer smart, tot het Sinterklaasjournaal een zinvolle wending maakt.

maandag 23 november 2015

Ik, 8 jaar "ouder": een bekentenis.

Acht jaar en drie dagen terug in de tijd werd ik ouder. 
Na negenendertig weken misselijk en dik zijn kwam er een kindje uit mijn buik. Nou ja, niet zo van *plop*, maar hoe dan ook.. hij kwam eruit.

Als een grijze kikker legde ze het kindje op mijn buik.
Wat is het? Een jongetje.
Onze zoon.
En wij werden herboren als vader en moeder.
We waren opeens met zijn vijven.

De verwarring! Hoe moet dat!

Nu, acht jaar later: mijn persoonlijke ouderschapsbibliografie.
Dit is hoe ik ouder wil zijn.
Wat was het moeilijk mezelf uit te vinden.
Wat een gedoe voor ons als geliefden van tien jaar elkaar daarin te blijven vinden.

Als ik terugkijk denk ik... wat zonde! Ik kan het nu beter.
Dat is waarschijnlijk niet waar.
Maar als ik denk aan morgen, volgend jaar, over tien jaar...
dan slaat de huiver me om het hart.
En dan lijkt gisteren zoveel... zekerder.

Misschien heb ik daarom nu de behoefte mezelf te bekennen.
Dit is wat ik wél weet over hoe ik ouder wil zijn. Dit weet ik. Maar heel veel over hoe moet het morgen weer moet? Nee, geen idee.

Dit is wat ik nu denk te weten, geloven, willen.

Zo ben ik. Van binnen en van buiten.

Soms denk ik: waarom weet, gelooft, wil niet iederéén dit? Soms voelt het zo als vechten tegen de bierkaai. Dat iedereen het zelf moet uitzoeken. Het wiel opnieuw uitvinden, uitgeput, alleen, en onder streng controlerend toezicht van het consternatiebureau. Waarom doen we het niet samen? Zou dat niet makkelijker zijn? Het samen uitzoeken?

Maar dit. Zo doe ik. Hoop ik. Probeer ik. Begin ik maar eens met dat te delen. Mijn idee, wens, visie.

1. Aletha Solter: Tears and Tantrums, 1998.
In 2004 gaf dit boek mij voor het eerst het idee, dat zelfs ík een kind zou kunnen grootbrengen. En zie, drie jaar later...

2. Patricia Druckerman: Bringing up Bébé, 2012.
Dit boek kwam na onze jaren van gebroken nachten, helaas. Ik wou dat ik het had gelezen voor ze er waren, onze beide nachtbrekertjes. Ik denk dat het ons vele goede slaapnachten op had kunnen leveren. En de daarbij passende betere humeuren. Jammer. Voor ons, dan. Misschien voor jullie op tijd?

3. Carolyn Webster Stratton: The Incredible Years, 1992. 
Hij wilde spelen! Met mij! En ik... ik wist niet hoe. Of tenminste, dat wat ik wist - spelletjes als Memory, met regels, die ik kende en hem moest leren - vond ik niet leuk. Ik vond dat saai en stom. En al dat "nee" zeggen - ik moest iets met grenzen. Wat nu? Dit boek vond ik na uitgebreid Googlen en rondleeszoeken, pas in 2012. Wat Carolyn Webster Stratton schreef, klikte en werkte voor mij.

4. Elaine Faber en Adèle Mazlish: "How2talktokids", 198?
Ik wilde dat hij met ons leuke buurjongetje zou spelen. En dat ik met diens moeder, onze leuke buurvrouw, kon praten. Dat we niet steeds zouden hoeven scheidsrechteren. Over je schouder "samen spelen samen delen" roepen hielp niet, dat had ik al vaak genoeg gezien. Elaine Faber en Adèle Mazlish delen in "How to talk, so kids will listen" alternatieven. En inderdaad: vaak leuk gespeeld, de jongens.

En nu ben ik stiekem wel benieuwd naar jou...

PS: als je een van deze boeken wilt lezen, denk eerst aan de bibliotheek. Je spaart het milieu en je portemonnee. Heeft de bieb ze niet (of wil je geen lid worden), denk dan eens aan tweedehands.

Nederlandse boeken vind je op Marktplaats of www.boekwinkeltjes.nl.

Engelstalige boeken zijn tweedehands helemaal spotgoedkoop te krijgen, bv. http://www.abebooks.co.uk/. Zelfs inclusief verzendkosten.

Mocht je toch voor nieuw gaan: overweeg mijn winkeltje op Youbedo. Ik heb de titels er vast voor je klaargezet. De prijs is hetzelfde als bij bv. Bol.com. Ik verdien er niet aan, maar met je aankoop steun je wel The Ocean Cleanup: mijn favoriete goede doel tegen plastic soep. 

donderdag 12 november 2015

KOM - wat ís het (niet)?

Als ik mensen vertel over KOM, willen ze weten wat het is. Vaak vragen ze "is het net zoiets als...
  • Reiki
  • Yoga Nidra
  • Slaapyoga
  • Meditatie
  • Handoplegging
  • Healing
  • Reading
  • Bowen therapie
  • Craniosacraal therapie
  • Ostheopathie
  • Haptonomie
  • nog iets anders?"

Het korte antwoord is natuurlijk: KOM en ervaar.

Maar er is ook een langer antwoord mogelijk... daar maak ik hier mee een begin.

Tijdens een KOM sessie pas ik Deep Field Relaxation™ toe.

Dat is een gelegenheid om een zeer diepe ontspanning (weer) te ervaren. Daarin lijkt het vooral op Yoga Nidra en de meeste therapiëen uit het bovenstaande lijstje.

En nee: het is geen therapie. Deep Field Relaxation™ is een manier om die ontspanning te bereiken. Sommige mensen zoeken zo'n ontspanning door naar muziek te luisteren, naar de sauna te gaan, te mediteren, te sporten - hardlopen -, door te drinken (alcohol) of te roken (tabak, marihuana, waterpijp).

In tegenstelling met vooral de laatste soorten roes uit dat lijstje, is Deep Field Relaxation™ er niet op gericht dat je uitspacet. Deep Field Relaxation™ bied je de kans je wakker te ontspannen - in vriendelijk maar volledig gewaarzijn van alle aangename en onaangename sensaties die het leven in een mensenlichaam met zich meebrengt. KOM is dan ook niet verslavend - het is een ervaring die zichzelf bij herhaling steeds meer overbodig maakt. Omdat je hem integreert in je dagelijks doen en laten.

Deze ontspanning kun je ook ervaren in bijvoorbeeld meditatie of met ademhalingsoefeningen. Maar wat meditatie moeilijk kan maken, is de vele vormen met specifieke instructies. Je moet zitten in een bepaalde houding, op een bepaald tijdstip, gedurende een bepaalde tijd, op een bepaalde plek... zo vaak per dag, week, maand of jaar... Wel dit denken of doen, niet dit... een mantra gebruiken of bepaalde kleding... er zijn allerlei vereisten. Bij Deep Field Relaxation™ is dit niet het geval. Er is de uitnodiging te gaan liggen en het je gemakkelijk te maken. Je kunt daarbij kussens en dekens gebruiken - maar het hoeft niet. En als je liever wilt zitten mag dat.

Mijn intentie met KOM is, je deze soort trance eens op simpele wijze te laten ervaren. Je kunt het dan zelf gemakkelijker oproepen - en herkennen - om te profiteren van wat deze stroom, deze toestand jou te bieden heeft.

Je kunt naar KOM komen zónder een (bepaald) probleem te hebben. Je kunt komen omdat je nieuwsgierig bent, omdat je iets méér wilt, iets anders, zonder vooraf te weten wat. Of zomaar. Omdat je er zin in hebt. Daarin wijkt het weer af van therapie.

Een ander verschil, is dat er bij Deep Field Relaxation™ geen vooraf bepaalde "goede" of "foute" ervaring is. Dit geldt zowel voor degene die de sessie organiseert en begeleidt, als voor degenen die deelnemen. Bij therapiëen, zoals Bowen, craniosacraal, ostheopathie, werkt de behandelaar met een bepaald beeld, met bepaalde kennis, over wat er waar mis kan zijn bij de klant, en welke behandeling daar dan bij hoort. Dit vergt een continue mentale activiteit van de behandelaar. Bij KOM is dit niet het geval. De begeleider staat ook open, en heeft geen vooropgesteld beeld van wat er goed is of fout, en hoe dat zou moeten/kunnen veranderen. De begeleider bewaakt met name de vorm van de sessie (het proces) en daarin de veiligheid van de deelnemers.

Dus nee: de begeleider  hoeft niet te weten wat er is. Waarom je komt. Waar het stokt. Waar het pijn doet. Of misschien heb je geen probleem maar ben je nieuwsgierig. Je hoeft geen probleem te hebben. Of te weten wat je probleem is. Jij niet. En ik niet. Kennis speelt geen rol. Het gaat om onze aanwezigheid. Alle aanwezigen zijn daarin gelijkwaardig. KOM is een gedeelde ervaring. Ik ben net zo nieuwsgierig als jij, naar wat zich aandient. Of het alleen jeuk aan mijn neus is, of een regenboog tegen de grijze lucht in de ondergaande zon, juist als wij onze ogen weer opendoen.

Deze soort ontspanning geeft ruimte aan het zelfhelend vermogen van je lichaam, geest, ziel, universum, levensenergie, Qi, chi, prana, god, liefde, of hoe je het noemen wilt, hoe het voor jou klopt, om vrij in jou te stromen. Om jou te helen. Om jou moeiteloos terug te laten vallen in de perfecte staat die er in jou altijd is.

En ja: Deep Field Relaxation™ werkt met zachtaardige aanraking. Daarin lijkt het op Reiki, handoplegging, Bowen therapie, craniosacraal en ostheopatie. De aanraking maakt het makkelijker om diepe ontspanning te bereiken.

Deep Field Relaxation™ is een manier om te ervaren hoe het is. Alles. Jij, je leven, de wereld. Het licht, het donker. Hoe het nu is. En daarin vertrouwen te hebben. Zelfs geloof. Zodat je je kan openen voor wat er is, hoe bijzonder, hoe wonderlijk, en hoeveel.

Wat Deep Field Relaxation™ uniek maakt, is de gelegenheid deze ervaring met een kleine groep anderen te delen. Daarin lijkt het op een yoga- of meditatieles. Maar het verschil daarmee is, dat je niets hoeft - behalve te gaan liggen op een mat en je te laten instoppen onder een deken. Er is geen les, je hoeft niets te leren, niets te doen. Je kunt het niet fout doen. Je hebt je ogen dicht, er is geen vergelijking met anderen, geen competitie. Alleen samen zijn en - misschien - elkaar versterken in de ervaring.

Een ander essentieel verschil met een les als yoga of meditatie, is dat KOM een begeleide gelegenheid tot uitwisselen achteraf biedt - voor wie dit wil. Je mag alles ook voor jezelf houden - dat is 100% OK. Het proces van verwoorden, zoeken naar woorden, de klanken van een stem die verwoordt, het horen van die klanken en woorden, het bijwonen van dat proces - dat scheppen, dat putten - hoe dat gaat en dat het er mag zijn - geeft ruimte. Levensruimte. Ruimte voor meer, ander, vers, eigen leven. Ruimte voor levensenergie. Ruimte om te onderzoeken, te ontdekken hoe die stroomt.

Het verwoorden, het luisteren, de aandacht, zonder oordeel, nodigt uit. Om andere, nieuwe, verse gedachten, ervaringen, zienswijzen, geluiden en signalen waar te nemen en te manifesteren. Om het wonder van het leven te ervaren en te delen. Waar het schuurt, waar het bloeit, waar het sterft, waar het groeit.

Omdat ik zelf nog bezig ben me Deep Field Relaxation™ eigen te maken (ik volgde de Foundations Course) geeft het me veel plezier een stapje in dit proces met jou te delen.

KOM maar! Of niet natuurlijk. Want het is goed mogelijk dat je zo'n soort ruimte, rust en flow op je eigen manier al ervaart. En daar ben ik blij om : ).

Vrijdag 20 november, van 20.00 - 22.00, in Amstelveen.
Zie www.spellfinder.nl.

Meer over Deep Field Relaxation ook over de oprichters Clif (RIP) en Galina Sanderson en het wereldwijde practitioners netwerk hier.

Galina houdt zich nu vooral bezig met (helende) muziek en zang: Flowing Voice (linkt naar Instagram).

Update juli 2022: ik verzorg nog steeds individuele en groepsgewijze DFR sessies op verzoek. Kan ook op afstand. Neem contact op als je interesse hebt, ik heb ook CD's met de speciale muziek (voor wie nog een CD speler heeft hihi). Het beluisteren van de muziek, in rust of tijdens andere bezigheden, heeft ook een interessant persoonlijk effect.

dinsdag 10 november 2015

Adem - een onderzoek in 20 vragen

Adem in.
Je adem is lucht die stroomt. Zuurstof, koolstof en wat watermoleculen in gasvorm gaan je neusgaten binnen.

1. Wat kun je bemerken?
2. Waar is het bovenste puntje van je longen? Hoe hoog? Meer voor of achterin je romp?
3. Waar raakt de stroom moleculen je neusgaten, de binnenkant van je neus, en verder?
4. Welke weg volgt ze?
5. Wat is het hoogste punt van de stroom? Waar voel je dat?
6. Waar verandert ze van richting - van omhoog je neus in, naar beneden?
7. Waar voel je haar passeren?
8. Maakt de lucht geluid bij het stromen? Of niet?
9. Waar zetten je longen uit, in welke richting?
10. Naar beneden, boven, voor, achter, opzij, links rechts?
11. Hoelang blijft ze stromen?

Hé. Een adempauze.

12. Wat als je adem stagneert? Waar zijn die moleculen dan allemaal?
13. Hoe lang blijven ze daar? Wat zouden ze daar doen?
14. Word je elders in je lichaam dingen gewaar?
15. Wanneer draait het om en verlaat een stroom gasvormige moleculen je lichaam?

En je ademt uit.

16. Bemerk, hoe moleculen naar buiten stromen. Waar passeren ze?
17. Wanneer is dat af?
Het kán weer: een adempauze.
18. Hoe lang duurt het en wanneer stagneert het?
19. Hoe lang duurt het moment tussen de teugen?
20. Wanneer is het echt helemaal klaar en begint de volgende ademteug?

vrijdag 6 november 2015

Wat kan ik voor u inschenken?

Het is aan ons misschien niet te zien. Zoals we gedrieëen binnenkomen. Nieuwsgierig het interieur monsteren. Leuke banken. Welke tafel zullen we?

Hè lekker, even zitten. Voor het eerst gewoon als mezelf. Zonder andere agenda. Zonder nadenken over speelafspraakjes en sporthaal- en brenglogistiek. Mét twee leuke vrouwen. Samen wat drinken. Of eten. Maar vooral, elkaar eens rustig spreken. Gezellig. Zonder op je woorden te hoeven letten. Schunnige of ruwe taal, cynisme, roddelen: dat allemaal lekker over de tong mogen laten gaan. Heerlijk.

Eindelijk.

Het is lang geleden. Veel te lang. Het een spontane actie. Gelukt! Even ontsnapt. Pfoe! We hebben een holletje in de tijd en ruimte weten te ontdekken. Een rustig grotje. Met gedempt licht, gedempt gepraat en getinkel, misschien een muziekje op de achtergrond.

Dit holletje is van ons. Van Ons. Níet van jou.

We weten niet zo goed waar te beginnen dus we praten druk. Door elkaar. Er is zo véél dat we willen bespreken. Er zijn zo veel opgespaarde leuke gedachten. Dingetjes waarbij we aan de ander dachten. Dat zou leuk zijn voor haar, of wat zou zij daarvan vinden? Hoe zou zij dat doen?

"Goedenavond. Wat kan ik voor u inschenken?"

Jong, blond. Tussen de achttien en 25, schat ik, niet ouder. Misschien is het haar bijbaantje tijdens de studie, of een tussenjaar na haar eindexamen. Of nog anders. Druk met haar toekomst, wat zal ze gaan doen, hoe leuk is die jongen, weet ik veel. Brengt ze haar was nog thuis? Dat zou ik wel weer willen weten.

Ze wijst op de kaart. Met 80 soorten bier. 100.000 soorten wijn. Bij wijze van spreken dan. En ze wil erover vertellen. En dat we een goede keuze maken. Een volledige keuze. Dat we eerst alles overwegen, wat ze aanbieden. Wij willen wel iets erbij, olijfjes ofzo? Nou... dan moeten we eerst de hapjes kaart bekijken. Want daar staat van alles op. Willen we geen bruschetta, bijvoorbeeld?

Pfff.. nee! Je stoort! Ga weg! Twee bier, een rode wijn, olijfjes, en opzouten! We komen hier niet voor jou maar voor elkaar!


Verder was het heel gezellig. Lekker, ook. Maar liefste jonge serveerster met beste bedoelingen... éven aanvoelen. Nu. Even. Niet. Snap dat dan!

zondag 1 november 2015

Ontpoppen - BAM

Je doet het niet alleen.

No man is an island.

Maar toch... heb je eindelijk een begin van een idee hoe jíj het wilt doen. Van wat bij jou past. Wat jouw manier is. Your way, enzo.

Begin je daar nét woorden voor te vinden. Het begin van woorden. Fluisterend, hakkelend, zoekend, tastend. Met veel stiltes en euhhhh.

Maar je bent er klaar voor. Om het uit te proberen. Om het te dóen. Te delen.

En dan...

BAM.

Meteen een horde. G**V**D****!!

Als je niet zo in-en-in teleurgesteld was, zou je het uitschreeuwen. Dat zou misschien ook beter zijn. Meteen korte metten met degene die het waagt... de manier waarop die... het feit dat... maar daar heb je nou net de kracht ff niet voor. Kwetsbaar, is wat je bent. Van je kleine teennageltje tot het bovenste puntje van je hoogst uitstekende hoofdhaar.

Je weet nu niet, dat dit meteen de ergste horde is. De grootste. De enige, eigenlijk. Dat het hierna alleen maar makkelijk wordt.

Je denkt: als het NU AL zo moeilijk is... ik ben nog niet eens goed begonnen!

Het is je partner (oef). Of je moeder (oeioeioei). Een buurman (pijnlijk!). Of een vriendin - een héle goede. Dacht je. Of iemand die bij jullie op kraamvisite is. En die zelf niks doorheeft en niet dénkt aan vertrekken. Of in de supermarkt. Terwijl jij door de taaie spinnenwebben in je hersens ploegt op zoek naar wat je nog meer nodig had behalve poedermelk (het vak "één keer goed bijslapen" is altijd leeg), vangen de ogen van degene de jouwe. Of in de bus. Wachtend op je beurt bij de bakker. In het park - de speeltuin... het koffietentje dat voor je ouder was altijd zo leuk was!!! Is in een oogwenk totaal veranderd in een wespennest!!!! Waar je nooit meer voet wilt zetten ! (x25).

Ze hoeven niet eens iets te zeggen. Eén enkele blik kan genoeg zijn. Een wenkbrauw die een fractie van een micrometer omhooggaat. Een begin van een frons. Een minder of, door duivels begeesterden, zelfs meer demonstratief hoofdschudden.

En dan.

Crushed is je kiemende helemaal nieuwe zelfbewustzijn als ouder. VERPLETTERD.

Je krimpt ineen. Verschrompelt als een slak onder het kleinste korreltje zout. Natuurlijk heeft een slak ook pijn! Dat weet je nu.

Dus, denk eraan, lieve partner, vreemdeling op straat -

Hier is een kwetsbare ouder aan het ontkiemen.

Iets anders dan OPEN luisteren, hulp, steun, mededogen en respect misstaat volledig. Graaf. Graaf dieper. Voel de donzige haartjes van een kitten in je neus. Hoor het spinnen van een poes, warm op je schoot. De wind van het voor het eerst fietsen door je haar. Nee? Lukt niet? Toch echt niet? Nog steeds haast en alles beter weten?

Verberg je. Achter de volgende stelling in de supermarkt, een boom in de speeltuin, in je telefoon. Vlug! Laat niets blijken! Bel desnoods je moeder of iemand op wie je boos was!

Al is het maar voor het kindje!!


Namens iedereen die probeert tegen de bierkaai empathisch om te gaan met zichzelf en degenen in hun zorg: bedankt.

vrijdag 16 oktober 2015

Was wíll dass Weib?

Vandaag las ik bij een van mijn favoriete Facebook-vrienden iets over "de wil". Diegene schrijft hoe haar wil nooit zo goed ontwikkeld was en dat die wat wiebelde. 

Mooi... als altijd denk ik bij haar stukken: hoe is dat voor mij? 

Ik wíst nooit wat ik wilde... en deed wat ik dacht dat moest/goed was... tot ik na een burnout en serie alternatieve behandelingen (voice dialogue, acupunctuur, ostheopathie, haptonomie, helende reis) de stilte ontdekte. Ruimte maken, meer ruimte maken... minder doen, minder hoeven, opruimen... uitrusten... niks hoeven, niks willen... filters schoonmaken... of weggooien... 

Pas toen er ruimte kwam onstond heel langzaam een idee van wat ík wilde. En nog weet ik het vaak niet. Dus wil? Ik wilde wel wat willen maar kon het nooit, wist niet wat en hoe. 

Even niks willen, in je eigen niksigheid vertoeven, wat meedraaien in een bestaand ritme en routine die goed (genoeg) zijn, mits ik er uit kan als je toch iets (anders) blijkt te willen... ik denk dat dát is wat ik wel had gewild ; )

Meedoen met iets wat er al is. Zonder zelf veel te hoeven kiezen. Ook iets wat je kunt willen. O, wat fijn dat ik me dat nu bewust wordt.

Dank voor je triggerende stuk Marja... en dank Berna die weer mooi vond wat ik schreef zodat ik er dit blogje aan wijdde : )


Dat gebouw hoeft voor mij niet, maar die wingerd wil ik weer wel. Gelukkig had ik tijd om te stoppen voor een foto!

- Marja Ruijterman coacht, traint, mediteert, spiegelt en schrijft. En je mag heel veel lezen en erop reageren op haar blog. Als je het vriendelijk vraagt wiltze je vast ook op Facebook bevrienden (want zo is ze: aardig). En als ze het niet wil, kan ze ook heel vriendelijk nee zeggen (zodat je dat niet erg vindt).
- Mijn laatste vondst wat betreft opruimen is (hoe kan het anders) Marie Kondo. Hier schrijf ik iets over hoe dat bij mij begon (het is een soort ziekte, die woekert verder, maar dan een hele fijne. Zoiets als virale liefde.)




dinsdag 29 september 2015

San Lorenzo telemarketing scheme

Gisteren werd ik gebeld vanuit het buitenland... ik postte dit op Twitter:
Oh ja, en vanmorgen 16' aan de telefoon gezeten met een Italiaanse telemarketer. Voor maar 58€ zou hij me wel 8kg organic producten sturen.

Wel 8 kg! Hij klonk best aardig (daarom hing ik niet eerder op). Maarreh... is dit echt? Koopt iemand die spullen?

Later Googlede ik deze mensen nog eens. Op de achtergrond van deze "Marco" hoorde ik een heeeeleboel mensen bellen. Een groot callcentre dus. Dit kan toch haast niet (echt) over Italiaanse producten gaan?

Op deze website vind je vele ervaringen. Dit is al jaren, in vele landen gaande, blijkbaar.

http://whocallsme.com/Phone-Number.aspx/00390559399784

Ook op de website van Vara's Kassa vind je er iets over terug:

http://kassa.vara.nl/vraag-beantwoord/vraag/vadetail/ongewenste-telefoontjes-uit-italie/

Maar ik blijf met de vraag. Hoe kan dit? Waar gaat dit over? Wie betaalt dit?

Vandaar deze poll...

Ik hoop op veel reacties voor 5 oktober... dan sluit ik 'm!

PS dit herinnert me aan dit blog van 7 jaar geleden... hoe kun je op een positieve manier "nee" zeggen?

maandag 28 september 2015

Suikergeheimen en kindermishandeling

Vorige week (24 september) las ik een geweldig stuk in Trouw van Dana Ploeger: "mijn leven als suikerextremist".

Ze beschrijft dat ze met het gezin "That Sugar Film" heeft gekeken. Deze film heeft een vergelijkbare opzet als "Supersize Me"; de suikerarm etende hoofdpersoon schakelt voor twee weken over op een "normaal" Amerikaans, dus suikerrijk dieet. Na twee weken zijn meerdere van zijn bloedwaarden gevaarlijk verhoogd; richting diabetes, leververvetting en meer.

Ploeger's kinderen besluiten na het zien van deze film zelfstandig drastisch te minderen met suikers. Dat wil ik ook voor mijn kinderen! Dus ik wilde de film ook graag het hen kijken... maar helaas: ik kon hem niet (gratis) vinden online. 

Wél vond ik "The Secrets of Sugar"; een Canadese documentaire van 45', waar een aantal experts de wetenschappelijk onderbouwde schadelijke effecten van toegevoegde suikers met ons delen. Ook onthult de film een complottheorie waarbij die van de tabaksindustrie verbleekt. Die was, blijkt nu, de slechtste leerling uit de complotklas.

Deze "Secrets" docu vond ik nogal tendentieus in elkaar gezet. Met bangmakerige muziekjes en bewegende achtergronden. Het lijkt er een beetje op dat we wel bang moeten worden, maar niet echt iets in ons leven (of dieet) veranderen. Dapper en dwars negeerde ik de bangmakerij (manlief haakte halverwege af, die was er klaar mee) en focuste op de informatie.

(Te veel) suiker leidt tot obesitas, alzheimer en kanker. 

Pfff... echt? Ik las nog eens wat, iets van Joyce van den Bogaard en Lars Boelen. De informatie werd, ondanks het bangmakersjasje toch vrij geloofwaardig. En ik werd benieuwd naar de "verborgen suikers" in onze voorraadkast; suikers in producten waarvan je het niet verwacht.


The Usual Suspects
Dus donderdag dook ik onze voorraadkast in om de schade te bepalen... Van de "Secrets" wetenschappers leerde ik: "suiker is suiker". Rietsuiker, bietensuiker, geraffineerd of ongeraffineerd, honing, stroop... chemisch zijn ze gelijk en is het effect op je lijf even schadelijk. Rietsuiker is dus niet beter (of slechter) dan witte kristalsuiker...? Goed nieuws voor mijn ega. Rietsuiker vindt hij vies! Het is duurder en ik gok dat het transport een zwaardere milieubelasting geeft dan dat van Nederlandse bietensuiker. Beide soorten lasten kunnen we ons dus voortaan besparen.



Dan eens snuffelen in de rest van de voorraadkast. Een willekeurige steekproef. Wot? Hema aardbeienstukjes 79 gram suiker per 100 gram product? Meer suiker dan de mierzoete nep Twixen van de Lidl? En: dat die naam mag! 3% aardbei. De chocopasta komt er ook niet al te goed af. Verder vond ik het meevallen. Maar uit schuldgevoel moest ik mijn antwoord op de vaste einde-van-de-dag-op-het-schoolplein vraag van dochterlief (5) "Heb je iets lekkers mee?" herzien. Ik legde moerbeien (zonder suiker erbij) en pure chocoladeflikjes met kokosolie een nootje of rozijntje klaar. Maar het liep anders; papa haalde de kinderen en gaf ze bij thuiskomst een bakje gechocolateerde pepernoten (grrr).

Gelukkig had ik de "suiker trip trap" laten staan. Ik heb de kinderen heel gezellig suikerles gegeven; suiker = obesitas, alzheimer, kanker, dood... nee, dat toch maar niet. Van suiker kun je erg ziek worden, erger durfde ik het niet te maken.


Het effect van de "suiker trip trap" blijkt als volgt: ons meisje heeft sinds donderdag alle appelmoes in huis in twee dagen op (herontdekt), beide kinderen hebben gevraagd om de "aardbeienstukjes", en zaterdagavond hebben ze zitten smikkelen van Melba toastjes (onderaan de suikerpiramide dus "gezond") met leverworst (gezond, want bron van vitamine A en D). Opvallend genoeg zijn de nepTwixen niet gevraagd. Zelf heb ik gemerkt dat ik nog makkelijker de suikereilanden en -producten in de super (suiker?)markt omzeil en vrolijk met vooral groente en fruit thuis kom. Onze jongen wil sinds de suikerles geen zoet meer mee op brood. Maar dat kan te maken hebben met het enthousiasme waarmee hij vandaag achter de computer in de klas ging zitten; het moest perse díe computer zijn. Laat naast die computer nou net een populair meisje gaan zitten... een meisje van wie ik weet dat ze óók heel weinig suiker eet... nou ja, misschien kan peer pressure ook weleens gunstig uitpakken : )


Arjen durft na kindertjesbedtijd wél met de dood te waarschuwen

Tenslotte willen we wel lekker blijven eten... hoe dan wel? Popcorn, melkschuim en nog een paar producten... de producten uit het artikel "dit eten helpt tegen overeten" hebben we gelukkig ook in huis.

"Mijn leven als suikerextremist" - artikel in Trouw van Dana Ploeger (20/09/2015)
"Gezond voorbeeld of belangrijke inkomsten" van Joyce van den Bogaard (8/1/2015)
"Waarom zelfevaluaties JOGG toch niet werken" van Lars Boelen (1/7/2015)
"The Secrets of Sugar" - docu van 45' door Canadese TV zender CBC  (oktober 2013)
"Zondag met Lubach" s03 afl2 - "Kindermarketing"
"Dit eten helpt tegen overeten" - via @foodlog
"Zes simpele tips om af te vallen" - ook @foodlog
"The bitter truth about sugar" - artikel van William Leith in The Telegraph, 23 maart 2014, waarin verwijzing naar de suikerrisico's
"The bitter truth about sugar" - videocollege van Robert Lustig

zaterdag 19 september 2015

Heb jij wel door hoe gelukkig jij bent? (Over Marie Kondo, dr. Seuss en de bieb)

Hier een hartgrondig JA, zeker sinds de kinderen weer naar school gaan - de heerlijke regelmaat, de lieve en fijne juf en de leuke kindjes en ouders. Gezellig! En duidelijk!

En ook, de ontdekking van Marie Kondo hielp ook... ik dacht dat ik de spullenstroom in en om huis toch redelijk onder controle te had. Maar toen werden de kleren van de kinderen in het hanggedeelte te lang - tja, ze groeien. Die hangende kleren hingen op de spullen op de plank eronder. Plank weghalen? Nee, de ruimte kon ik niet missen. Entrez Marie Kondo - eerst, in mijn Facebook timeline via Upworthy, en daarna uitgestald in de Stadshart boekhandel, met op de flap een raving Aaf Brandt Corstius ("de Beyoncé van het opruimen"). En, héél toevallig was het in de laatste week van de zomervakantie - de kinderen waren kamperen met opa en oma...


Als Aaf het zegt... Googlen. Aha. Kleding moet liefst in lades volgens ‪#‎konmarie (ze heeft haar eigen hashtag op Twitter, oh ze is zo cool). Denk denk, slaap er nog een nachtje over. Welk ladekastje kan ik ervoor gebruiken? Moet ik iets kopen? Waar, IKEA, Marktplaats, kringloop? En waar moet dat dan staan?

Rangeren. Deze zakken (en meer) gaan weg.
Na een paar nachten werd ik wakker. Ik wist het: de Trofast's! Die worden het. Net als bij haast elk Nederlands kind staat zo'n bakkenladekastje van IKEA op de kamers van die van ons. Bijkomend voordeel: de kinderen kunnen zelf gemakkelijk bij hun kleding, ze hebben goed overzicht, en kunnen makkelijker zelf kiezen. Wat een opluchting. Geen nieuwe kastjes scoren, geen gesjouw en geprop met meer meubilair in al volle kamers. Perfect!


Dit is echt alles. Inclusief sportkleding.

Gelukkig waren de kinderen er niet  - bedankt mama en Gerrit : ) . Met deze klus ben twee dagen zoet geweest, exclusief het tripje naar de kringloop om overtollig spul af te voeren. Zoals bij dit soort acties altijd: het speelgoed moest ook. Want dat zat eerst in die Trofasts. Ik heb helaas geen volledig voor/na fotoblog - ik was te druk met ruimem om foto's te maken. Maar wel (tadaa!) een foto van hoe prima al Florian's kleding in de beschikbare Trofast bakken past - er is zelfs nog ruimte voor andere spullen (duh, speelgoed). Hoezee!
Al Nina's Duplo past onder haar bed. Ik vind dit dus echt een cool kasteel.
Toen de kinderen thuis kwamen heb ik wel nog even gecheckt of het goed was, wat er wegging. En hebben we samen de boekenplanken gedaan. Haast alles wat geen strip of infoboek was mocht weg bij Florian... Nina blij met dr. Seuss' "op de wonderlijkste plaatsen". En ik ook met de herontdekking hiervan! Meteen naar de website van onze bieb, kijken wat die nog meer van dr. Seuss heeft... "Heb jij wel door hoe gelukkig je bent?" En Marie Kondo is ook in de collectie... (daar wacht ik ruim een maand later nog steeds op, maar vol geduld en vertrouwen op het onfeilbare reserveringssysteem en het uitstekende personeel van de Bibliotheek Amstelland).


Dus hier driewerf ja: blij met onze bieb, met dr. Seuss, met hoe opgeruimd en vrolijk onze spullen erbij liggen... en natuurlijk met onze kinderen die zich sinds de opruimactie altijd engelachtig gedragen met opruimen en tja, alles eigenlijk (grapje. Ze zijn wel heel lief ; ) ).





- Het blog over Aaf Brand Corstius waar ik Marie Kondo ontdekte
- Schattige stripjes van Juju Sprinkles over Marie Kondo (die, toegegeven, wel een beetje verhullen dat het opruimen echt een Flinke Klus is. Maar Marie Kondo zegt daarover: het hoeft niet in een keer... alleen, doe één categorie tegelijk, en doe die helemaal. Lukt het niet in een keer, zoek dan een plek waar de nog pas half gesorteerde spullen kunnen blijven liggen tot je verdergaat).
- De (hippe) Groene Meisjes uit mijn oude buurt (Amsterdam Oost) hebben Marie Kondo ook omarmd en schrijven er leuk over.

Update februari 2016


Het werkt nog steeds, ik word steeds blijer met ons huis, met ons, en ik krijg steeds meer ruimte. Who knew?


Wel nodig ook, want ik werk thuis, en met al die ideeën van mij... verstoppingsgevaar! 


Ik schreef ooit een blog over mijn vader (RIP) die zijn kranten niet wegdeed voor hij ze helemaal uit had... die nog moesten legde hij onder het bed... na een tijd begon het bed op te bollen... zijn wanhopige partner maakte nette stapels op de gang... nog weer later lagen er drie manshoge stapels - en de kranten (het NRC toen nog op groot formaat) lagen zo gevouwen als in de winkel, dus vrij groot en relatief dun... dit angstbeeld heeft mij vaak gemotiveerd, bij twijfel, weg ermee! Dankjewel papa : ).


Ook Oprah's uitspraak heeft me vaak geholpen: als je het een jaar of langer niet hebt aangeraakt: weg ermee. Hoewel ik mezelf een twilight zone toesta: de zolder. Daar verzamel ik wat wegmoet. Meteen of later sorteer ik dan; weggeven (en aan wie), op Marktplaats zetten (zelden, want gedoe) of voor de Kringloop. Daar kom ik bijna elke week, want onze zoon heeft er vlakbij voetbaltraining. 


Uit de "weg" hoek (die wordt trouwens ook steeds "netter) haal ik ook wel eens iets. Soms wil ik iets toch behouden (of de kinderen). Voor mij is de sleutel: beweging. Spullen moeten blijven bewegen, door mijn (of andermans) handen gaan. Dan weet ik of ze te gebruiken zijn of niet, en zo ja waarvoor.


Overweeg je ook te beginnen? Doen. Ook als het niet meteen volgens de strakke principes lukt. Beginnen. Het begin is het moeilijkste, maar als je dat eenmaal hebt gehad... krijg je er steeds meer lol in. Ik wel, tenminste. "Does it spark joy?" JA!



Succes : )

vrijdag 18 september 2015

De kritiek catapult

"Wat wil de zender met de kritiek bereiken?"

Dat was een van de vragen in het 6-stappenplan bij het omgaan met kritiek, dat Roos Streumer ons in haar workshop vorige week vrijdag aanreikte.

Mijn buurvrouw vertrouwde ons toe, dat ze onverwacht en voor haar onterecht dermate stevige kritiek kreeg bij een functioneringsgesprek, dat ze zich na afloop woedend ziek meldde.  Roos zei: het is vaak ook de timing. Tijden hoor je niets en opeens, bij zo'n gesprek waar het om je contract gaat...


Opeens zat ik in een catapult terug in de tijd. Ik herinner het me wazig - het was rond de bevalling van onze jongste, de hormonen gierden door mijn lijf. Vijf jaar geleden. Was het begin september? Ik zoek in mijn mail. Nee, het moet eind april zijn geweest. Ik had een afspraak met mijn leidinggevende. Ik dacht dat we zouden praten over mijn verlof of wanneer ik terug zou komen... Nee, eerlijk gezegd weet ik niet, wát ik dacht. Ze ving me op bij de lift, toen ik binnenkwam op de 1e etage, waar de flexplekken en klantontvangstplekken van de collega's en mij waren. Ze stelde me meteen voor aan "een nieuwe collega"; een jonge vrouw, Machteld ofzo? We namen de lift naar boven. Ik met mijn dikke buik, niet dat ik me dat herinner. Het was een kort gesprek, waarin ik me haar intro herinner over dat het zo fijn zou zijn om thuis te zijn met de kinderen of woorden van die strekking. Mijn contract werd niet verlengd en ik hoefde niet terug te komen na mijn verlof. Degene die ik net de hand had geschud was mijn vervanging. Pats!

De flashback laat ook een twee eerdere gesprekken zien. Eén met onze mentor, een soort interne coach, iemand die eerder mijn leidinggevende was geweest en die nu in een voor mij wat onduidelijke rol door de rangen heen zweefde. We zaten in hetzelfde kamertje als het latere gesprek met mijn direct leidinggevende. Hij tekende op het bord een of ander model. Houding en gedrag, daar ging het over. Ik geloof dat er met mijn houding iets mis was. Maar ik herinner me vooral dat ik me af zat te vragen: wat moet ik hier nou mee?

Het andere gesprek was op het kantoor van onze Arbo-dienst. Mijn direct leidinggevende had daar een afspraak voor me gemaakt. Ik was sinds maart minder uren gaan werken - de zwangerschap maakte me zo moe, dat ik na de lunch mijn ogen niet open kon houden. De Arbo arts stelde voor, dat ik een traject bij HSK zou gaan volgen. Vanwege mijn emotionele uitputting. Ik zei dat ik erover na zou denken. Ik overlegde met mijn moeder, die zelf in haar jaren als leidinggevende in het onderwijs medewerkers zulke trajecten had aangeboden; soms hielp het wel, soms niet. Ik  besloot dat ik eerst al mijn energie op de zwangerschap wilde richten en verder geen hocus pocus. Ik mailde de arts dat ik van het traject afzag.

Ik herinner me ook mijn boosheid en verwarring over de gang van zaken. Had ik me niet keihard ingezet voor het bundelen van de re-integratietrajecten, het transparanter maken van de informatie daarover, middels overleg en afstemmen en nieuwsbrieven? Hadden we daar geen complimenten over gekregen van de districtsmanager? En nu? Keihard afgeserveerd, ja, met een doekje voor het bloeden; ze is niet helemaal 100%...

Tegelijk weigerde ik me mee te laten slepen in negativiteit; ik ging netwerken, ik heb met mensen gepraat, ik heb gesolliciteerd. Ik zou me niet laten kennen; ik zou dóór.

Terugdenkend aan de sfeer, voelde ik me ontzettend onveilig in die werkkring. Wij coachten klanten, maar ook elkaar, en tegelijk concurreerden we om schaarse "leuke dingen" zoals workshops mogen geven en promoties. Ik herinner me gezellige lunches, maar ook, dat het steeds stiller werd in de kantine. Het gevoel dat mensen het tijdstip waarop ik altijd lunchte vermeden. Dat ik vermeden werd. Steeds meer medeleven, medelijden, en het gevoel dingen te missen; dat er achter mijn rug om werd gekletst.

Ik ben achteraf opgelucht dat ik in december alweer aan de slag was - dezelfde functie, een andere vestiging. Een warm bad. Wat een verschil! Provinciegemeente in plaats van grote stad. Klein vs. groot team. Je komt elkaar tegen bij de bakker vs. anonimiteit. Naam vs. nummer. Maar vooral: ik ben het weer aangegaan. Ik heb het níet vermeden.

En de mails van mijn collegae uit de grote stad? Als ik ze nu teruglees: poeslief, tijdens mijn verlof. Wat misten ze me allemaal. Maar daarna werd het heel, heel snel heel stil. En dat voelde ijzig koud. En daarover heb ik - hoewel, wat had ik eraan kunnen doen? - toch spijt.

En - deels oude - twijfel bekruipt me in de nachten volgende op de training. Wat heb ik toch verkeerd gedaan toen? Wat heb ik verkeerd verstaan? Had ik die HSK training moeten volgen? Had ik ergens op mijn strepen moeten, kunnen gaan staan? Welke hints, welke kritiek heb ik gemist?

Wat heb ik weggestopt, welke levensles heb ik niet ontvangen?

Dit keer was het een "collega-moeder" die me gerust kon stellen. Je hebt het niet weggestopt; je bent het weer aangegaan (waar, ik ben hetzelfde werk elders al vlug weer gaan doen); en soms is iets genoeg (ik ben later alsnog gestopt met het werk). (Dankjewel lieve collega moeder, je weet wie je bent : ) ).

Maar blijkbaar zat er nog wel iets in de woordencombinatie: kritiek en contract. BAF en hup daar ga je.

>> Roos geeft deze training regelmatig in Amstelveen: zie www.mentaalonderhoud.nl

woensdag 16 september 2015

Krachtig omgaan met kritiek



Tja... wie wil dat nou niet? Ik, eerlijk gezegd. Alleen het woord Kritiek al. Waarom kan het geen feedback heten? Of, beter nog, feedforward? Of waarom kan iedereen het niet laten bij complimentjes, en elkaar verder gewoon met rust laten? In plaats van dat iedereen zich maar moet veranderen, verbeteren??
Maar ja. Ik was herhaaldelijk uitgenodigd, door iemand die dit pas net deed, die ik erg graag mag, en die ik graag wilde helpen. Ik was ook nieuwsgierig hoe ze het aanpakte en ik zou er vast iets van leren (ook, ja zélfs al wilde ik dat eigenlijk niet). En ik ben zelf ook bezig nieuwe dingen uit te proberen... dat vind ik leuk... dus waarom zou ik een ander die dat doet níet helpen?
Er was een monteur die onze koffiemachine zou maken, die zou dezelfde dag langs komen... maar die zou een half uur vantevoren bellen, dus ik zou op tijd thuis kunnen zijn. Ook een goede reden om wél te gaan... want wat is er nou hinderlijker dan van 08.00 - 18.00 niet weg kunnen uit je huis omdat er een monteur langskomt?
Het zonnetje scheen, het was een heerlijke fietstocht en de passant die ik de weg vroeg wees me de goede kant op. Op de voordeur van de gastvrouw hing een vrolijk welkomstbriefje en toen ik aanbelde was ik blij haar te zien. Gezellig! Ik had er eigenlijk best zin in!
We hadden - o gruwel - vantevoren een voorbeeld moeten bedenken. Wat er eigenlijk in me opkwam, was dat ik niet zozeer last heb van kritiek, als wel last van 'stilte'. Dat je iets doet of zegt, en dat het daarna zo omineus stil wordt. Dat je denkt: heb ik nou iets heel doms gezegd? Iets heel duidelijk fout gedaan? Waarom zegt niemand wat? En meer in het algemeen vind ik het vaak stil om me heen. Niemand vraagt me iets, vraagt me ergens hulp bij, hoe het met me gaat... dit is iets raars en het voelt een beetje genant. Het lijkt misschien of ik heel eenzaam en alleen ben. Inderdaad kan ik me soms zo voelen, en dat is vervelend. Maar het intrigeert me, waarom dit bij me opkomt op het moment dat ik moet bedenken van wat voor soort kritiek ik last heb. Misschien heb ik last van de "koude oorlog"? Van het ijzige afwijzende zwijgen dat ik vermoed op sommige dingen die ik doe? Van het uitblijven en ontbreken van reactie? En ligt dat dan aan mij? Of?
Roos Streumer (onze gastvrouw) ging me voor naar haar zolderpraktijk waar al vier andere dames klaarzaten. Op tafel lekkere stroopwafeltjes, M&M's en andere koekjes; op een zijtafel koffie, thee en water. De zon scheen en we hadden er zin in. Het was een spraakzaam en interessant gezelschap. Nadat ook de laatse deelnemer was aangeschoven deden we een voorstelrondje en stapte de gastvrouwe in haar rol als trainer met een prachtig (en krachtig!) persoonlijk verhaal (als je dat wilt horen, moet je zelf naar haar workshop ; )).
Daarna mochten we nog een rondje doen... waarin we vertelden welke kritiek van een persoon of situatie ons raakte.
"Gelukkig" had ik voor de workshop een ruzietje in het verkeer. Ik fietste met één kind voorop en één vijf meter achter me over het zebrapad. De automobilist die net op tijd toch maar voor me stopte werd boos. Je mag niet fietsen op een zebrapad! Terwijl de twee deelneemsters vóór me hun voorbeelden vertelden, twijfelde ik nog... zou ik mijn "afwijzen door zwijgen" inbrengen of dit ruzietje?
Tja... verderop kwam ook aan bod, hoe mensen bij voorkeur omgaan met kritiek. Ik herinner me: vermijden als éen ervan. Dus. Ik heb het ruzietje ingebracht en niet het "afwijzen door zwijgen".
Overigens heb ik er (inderdaad) van geleerd. Ten eerste dat ik toch maar ga afstappen als ik nog eens bij dit zebrapad oversteek - meermaals per week. Ten tweede dat ik dit soort kritiek uitstekend met mijn man kan bespreken. En ten derde... dat ik nog steeds benieuwd ben naar dit "afwijzen door zwijgen". Misschien toch nog eens aan Roos vragen?
PS Ik sprak net een moeder bij school en die herkende het ook. Het "zwijgen" nadat je iets hebt gezegd of gedaan. Uitblijven van welke soort reactie dan ook. Wat is dat toch?

>> De workshop "Krachtig omgaan met Kritiek" kun je volgen bij Roos Streumer in Amstelveen, http://www.mentaalonderhoud.nl/