woensdag 7 december 2016

Slaap stopt - missing peace

Slaap stopt in de nacht
als ze niet meer verder kan.
Een golf -
het tere, sterke
regel- of onregelmatige
heen-en-weer
de beweging
het voortgaan
oplossen
wassen -
stopt.
Een stok in het wiel
De wind weggevallen
De molen doelloos
Er is geen...
er is iets niet
Iets anders wel
Ontbreekt of
iets overtolligs.
Iets wat de slaap
niet kan verteren
zonder dat andere
Bovendrijven komt
Iets anders
Van een andere kwaliteit
Iets ouds
Iets vreemds
Een oude splinter
Een oud lijk
Niet vergaan
Altijd in de weg
Nu ligt het daar
Open en bloot
en wacht.
Wat heeft het nodig
Dat de wind kan gaan waaien
De wielen, te draaien
De golven te deinen
Moet het weg, verdwijnen?
Of was het iets onmisbaar
dat de juiste plaats behoeft
Een soort sleutel
missing peace, piece
?
... en los.
Heen, en weer.
Op, en neer.
Shhh...

woensdag 22 juni 2016

Leesadvies voor een kieskeurige veellezer (plus: "want ad")

"Ik ben een kieskeurige veellezer. Favorieten zijn Nick Hornby (bv. "About a Boy"), A.M. Forster ("This book will save your life"), Matthew Quick ("Silver Linings Playbook"), en Jojo de Moyes. Franziska Stallmann is ook prachtig. Of "Gouden Jaren". Of "Gisele" van Susan Smit. 

Van boeken van deze auteurs houd ik met hart en ziel vanwege hun humor en realisme. Stuk voor stuk zijn het verhalen met een bite die je in verwondering optillen en wakker maken uit sleur of illusies van somberheid. 

Herken je je hierin? Bevriend me! Want dan wil ik weten wat jij leest."

Dat schreef ik van de week op mijn profiel op Boekenliefde.nl. In de hoop daar nieuwe leesvrienden en vooral: meer van dit soort bijzondere boeken te vinden. Want deze boeken openen iets in mij... iets waarvan ik meer wil ervaren.

Vlak nadat mezelf op Boekenliefde zo omschreef, viel mijn oog - na 5 jaar enthousiast en trouw actief lid en bezoeker van de fysieke en digitale bieb Amstelland - van de week voor het eerst op het knopje "Lees- en luisteradvies" van de biebwebsite.

Ach. zou de oplossing van mijn boekenvraag al die jaren vlak onder mijn ogen klaar hebben gelegen? Zoiets zou niet voor het eerst zijn.

Hoopvol typte ik genoemde auteurs in.

De website gaf mij een veelbelovend aantal namen. Blij klikte ik door. Al iets minder blij klikte ik ook weer terug. Al bij het lezen van de beschrijving vielen er veel boeken, zelfs hele auteurs af. Sorry, mensen. Maar iemand is kieskeurig en kieskeurig, en niet omdat ze nooit veel heeft geprobeerd. Au contraire.

Enfin: een paar lucky boeken vielen in de prijzen met een reservering van mijn kant.

En vol verwachting laadde ik de gereserveerde boeken in mijn fietstas, op weg naar hun auditie, wachtend op mijn nachtkastje. Ondanks zorgvuldige voorselectie, stelden toch velen teleur. Ik noem een Penelope Fitzgerald met "The Bookshop". Veelbelovende naam... en titel... maar... hoezo uplifting? Ik heb het boek gescand (of het een plek in vakantiebagage verdiende ja of nee), maar pfff... de laatste zin. Iets met heel veel sadness.

Van Emily Barr wachtte mij "the Perfect Lie". Het boek begint romantisch en hoopvol, met een mooie liefde, met vriendschap en een heldendaad. Helaas is het all downhill vanaf daar, het grimey verleden van La Personage Principiel in. Ja, OK, het loopt "goed" af - als je [spoiler alert] een onontdekte moord op een pedofiel die volgens de hoofdpersoon toch te weinig straf had, goed kan noemen. En als je blij wordt van de niet eens zo subtiele hint naar een van misbruik en corruptie doortrokken justitieel systeem, ter rechtvaardiging. Dat deze "terechte" moordenaar dan een romantische zonsondergang tegemoet gaat... als je daar blij van wordt, dus... ik niet. Helaas, Emily.

Wel mee in de vakantietas mag J.B. Morrisson's "Extra Ordinary Life...". Ja, dat was een goede tip. Ik heb ook nog goede hoop voor Dawn French (staat gereserveerd).

Dus... Een, wellicht twee treffers na het invoeren van zes auteurs... nee, de kwaliteit van het Leesadvies van de bieb viel me tegen.

Gelukkig was daar Kitty Killian op Facebook met leestips en quotes. Nora Ephron heeft de screening al achter de rug, en mag voluit mee op reis. Met Alexander McCall Smith komt het ook wel goed. Hij schreef een hele serie, dus dat schiet op. Ook trof ik op een uitstalkast in de stenen bieb "the year of taking chances" van Lucy Diamond ... ik geloof dat zij het ook gaat halen. Mooi.

Er waren ook nog een paar andere ingangen, die me nu even ontschieten, maar als ze goed zijn schieten ze vanzelf weer binnen.

Leesvoer voor de vakantie: in de pocket.

Maar... dat Lees- en Luisteradvies van de bieb... dat zou inmiddels toch wel een hogere "hit" score moeten kunnen opleveren? Ik gun het de bieb (en al haar lezers).

En PS: ik ben dus echt op zoek naar Boekenvrienden die ook zo dol zijn op de boeken in de eerste alinea van dit blog. Ben jij zo'n Boekenvriend of wil je dat zijn? Bevriend me @Boekenliefde. Of stuur een pingeltje via je favo kanaal, zij het mail, twitter, Facebook, What's App of wellicht een papieren brief of ansichtkaart. 

Over Boekenliefde: deze website heeft mijn hart veroverd door haar efficiency. Als je lid bent van de bieb kun je je biebaccount koppelen aan die bij Boekenliefde. Boekenliefde trekt je leeninfo dan direct uit het systeem van de bieb en voila: je online boekenkast vult zich automatisch met boeken die je tenminste in handen hebt gehad. Je kan ze recenseren, of dat laten. Ik beschrijf graag boeken die me plezier gaven bij het lezen, en ook, waarom. (Boeken die ik stom vond, verwijder ik. Dat doet me ook veel plezier : )) 

Als ik zo'n beschrijving dan later eens terugkijk, bemerk ik of het nog klopt voor mezelf. Of misschien was het een privé hype, of kijk ik er inmiddels weer heel anders tegenaan. Nooit meer hoeven denken: "ken ik dat boek, of...?" is mij een groot genoegen. Evenals het herlezen van mijn eigen ervaring met een boek. Dat is eigenlijk nog heerlijker, dan ik van het bezit ervan geniet.

Hoera voor lezers... vooral kieskeurige veellezers, zoals ik =)

maandag 20 juni 2016

Kleuters knippen

Afgelopen donderdag mocht ik zomaar opeens in de kleuterklas van onze dochter helpen met knutselen! Wat heerlijk. De kleuters gingen handjes knippen, als verrassing bij het afscheid van een van de klasgenootjes.

Vier kindjes bleken niet te kunnen knippen. Ekeken daar heel sip bij. "Ze moeten het echt leren! Hoe kan het toch, dat kindjes niet kunnen knippen?" vertrouwde juf mij terzijde toe - ze dacht vast aan rapporten en de toekomst. Knippen is een belangrijke kleutervaardigheid, en schijnt verwant te zijn aan leren schrijven. Tja... ik vertelde dat onze zoon, inmiddels acht, als kleuter ook niet goed kon knippen. Hij hield niet van knutselen, ik ook niet bijzonder, dus wij konden wel wat leukers verzinnen... Vandaag een herkansing voor mij! 

Ik keek naar die kleine handjes, het twijfelen, hulpeloze blikken. De andere helpende ouder en ik namen het knipwerk maar uit handen. Nee, maande juf: ze moeten het echt zelf. En ze zei: "wacht even, ik heb een 'samenknipschaar'". Dat is een schaar met dubbele gaten. Zoiets als een lesauto met extra koppeling en rem.

Nou,... even zoeken. Al die dagelijkse knipjes die je zet, als je het kan, denk je er niet meer bij na: wat is knippen eigenlijk?

En nu met zo'n bijzonder schaar. Wiens vingers moeten waar? Hoe pak ik dat aan? O, zo... gezellig wel. Ik ging achter het kindje zitten, en stak mijn handen onder de okseltjes door. Een soort omhelzing, mag dat zo, kindje? Het mocht. Ik gaf het papier in de ene, schaar in de andere hand. Vingers door de gaten, welke vinger moet eigenlijk waar? Ik vouwde mijn handen ter ondersteuning onder de handen van het kindje en geleidde waar nodig, zo min mogelijk, kindje is de baas... en knippen maar!

En ik merkte: knippen is knijpen en vasthouden. Met twee handen verschillende dingen doen, die wel op elkaar afgestemd zijn. En sturen moet er ook bij. Wat? Hoe? Huh? Ja, best ingewikkeld. En die messen van de schaar, ja, lijkt dat eigenlijk niet de bek van een krokodil? Hap hap, doet de krokodil, knijp knijp doet je handje... ho, ho, niet zo snel! Ik houd het niet bij, zei ik. Goed zo. En: stop krokodil! De andere hand moet even een ander plekje opzoeken om te draaien. Hee... het lukt! Blije en verbaasde blik van het kindje, achterover omhoog, naar mij.
Alle vier hebben ze het werkje zelf knippend met een gewone schaar afgemaakt. Ik was zo blij! En zij ook! Joepie!!
PS Knipt jouw kindje ook nog niet zo graag of goed? Hier vind je tips over samen knip/knutselen:
http://www.jufbianca.nl/2012/10/fijne-motoriek-knippen/. En misschien heeft jullie juf of meester ook wel zo'n partner- of samenknipschaar? En mag je die eens een weekend of middag lenen?
(Hoewel, samen ballen, fietsen of Ipadten is natuurlijk ook leuk!)

donderdag 28 april 2016

Begin de dag met een zwerfie...

Heerlijk in het nog weifelende zonnetje liep ik naar huis, de kinderen op school gebracht. Hier een plastic bekertje, daar een plat blikje, daar een leeg sigarettenpakje. Bukken en oprapen, het werd een soort dansje. "Zwerfie-en" heet dat anno 2016. Echt mijn sport. Een keurige mevrouw met een bril liep me tegemoet op de stoep. Ze begon wat onzeker links rechts te laveren, aan welke kant moest ze me nou passeren zo, op die smalle stoep?
Ik keek haar aan en zei: "het is net een dansje!" Ze keek vies naar het afval in mijn hand. Nina zegt op zo'n moment: GADverdamme. Ze kan dan ook supervies kijken, met zo'n rimpelig neusje.
Nu zei ik, vastbesloten, schouderophalend: "thuis handen wassen."
Keurige mevrouw weer: "wat zijn mensen toch vreselijk!". Ik trok mijn wenkbrauwen op en antwoordde: "ik ben heel leuk hoor!".
En trouwens, voor wie nog meer wil griezelen: in de goot vond ik een leuke meisjesonderbroek. Die gaat de was in en dan mag Nina hem hebben! O zo! (Wel een naar idee, waarom verliest een meisje een onderbroek? Heb ik meteen bijgedachten bij).
Zwerfie on and prosper, mensen.

dinsdag 26 april 2016

Cup for me - and you?

Ook mijn ijs eet ik meestal uit een bakje. Dat is minder duurzaam dan een hoorntje... maar sinds anderhalf jaar word ik eens per maand echt blij van een andere cup. Die toevallig wel duurzaam is.
En het is weer bijna zover: die tijd van de maand, waar ik zo vrolijk van wordt sinds ik haar ken. De tijd van de maand, dat opeens ik bij een toevallige onschuldige winkelier de voordelen van de menstruatiecup aan het bepleiten ben, en waarom ze die nog niet in de schappen hebben. Ik zal haar maar klaarleggen op de WC, mijn trouwe MeLuna menstruatiecup.

En jij? Cup jij al?
 smile-emoticon
PS oh ja, die voordelen? Je zit nooit meer zonder op de WC, want je haalt haar eruit, kiept haar leeg, plast - ja plast - eroverheen, doet haar weer terug en klaar is Clara. Nooit meer doorlekken want ze is een uitstekende vanger, en trouwens, je voelt aan de druk als ze vol begint te raken. Wat trouwens veel langer duurt 1 a 2x per etmaal enne... ze is superlief aardig voor je portemonnee - je doet wel 15 jaar met haar - en voor je binnen milieu, het buitenmilieu is ook blij als je die berg tampons en maandverband niet meer produceert... wat wil je nog meer? Gauw een kleine webshop blij maken! Zoals www.cutecotton.nl. Daar weten ze ook antwoord op al je onbetamelijke en ongemakkelijke vragen. Ik zou er kunnen werken! (Maar dat doe ik niet. Ik wil jou gewoon blij maken. Echt waar. Bij mij kun je ontspanning kopen, kijk hier maar
 http://spellfinder.blogspot.nl/2015/11/kom-wat-is-het-niet.html
of hier http://spellfinder.blogspot.nl/2015/06/ontvang.html. Volgende sessie 20 mei 20.00. KOM :) )

Een soort IENS voor dokters, tandartsen, fysiotherapeuten... bestaat dat?

Soms heb jij of je kind klachten en moet je naar de huisarts. Bij de tandarts kom je ook regelmatig. En/of je zoekt je heil in een complementaire behandeling. Met kinderen kun je ook zomaar opeens bij de spoedeisende hulp zitten. Arm gebroken, voet tussen de spaken... Leuk is het meestal niet. Een heel gezoek, vaak wel. Bestond er maar zoiets als IENS voor de zorg! Nou, drie keer raden... dat dacht ik een paar jaar terug ook... toen ging ik googlen... en ja hoor. Het bestaat!


Zorgkaart Nederland is door het ministerie van VWS opgezet - samen met de Patiëntenfederatie NPCF - en biedt een podium voor reguliere en complementaire zorgverleners.
Wat is een mooier bedankje voor je favoriete zorgverlener dan een openbare waardering? Of omgekeerd, als je juist niet zo tevreden bent: hoe kun je andere klanten informeren over je twijfels bij een behandeling of behandelaar?

Kijk maar eens op of jouw huis/tandarts erop staat. Of, als je toch in de wachtkamer zit...

En jij, zorgverlener? Sta jij er al op? Ben jij daar te vinden en waarderen door je klanten?


(En nu gauw mijn eigen fijne tandarts waarderen!)
smile-emotico)

donderdag 31 maart 2016

De complotstoel

[Dit schreef ik op 31 december 2016, maar ik herken me er nog steeds in... best goed verwoord van mij, toen ;)]
Ohoh.... eerst ging het nog over belemmerende overtuigingen bij mezelf wegruimen - dat klinkt heel daadkrachtig, zo van ik maak een afspraak met een bulldozertje, zoiets als de tandarts, het doet even pijn maar dan: tadaa! All clean, new enlightened *me*! Joepie. Dat wil ik!

Maar dan.. in dezelfde website, of zelfs in hetzelfde artikel, of elders van de hand van dezelfde persoon, of gedeeld door diegene in zijn of haar timeline: "de mainstreammedia". Misschien zelfs wel de afkorting ervan: "MSM". Dan weet je wel hoe laat het is... er wordt uit de doeken gedaan hoe "het" echt zit, heel erg echt, maar dat komt niet echt onder de doeken vandaan, want... vul maar in.

En ja! Dat wil ik weten! Ik WIL weten hoe het echt zit. Want ik kwam hier omdat ik pijn had. Verdriet. Hartzeer. Om de dingen die ik nu zie in de wereld. Ik wil dit verhaal niet, wat ik nu zie. Tegelijk wil ik het begrijpen, of liever nog, een dader, op wie ik me kwaad kan maken, die mijn frustratie en vernietiging kan toewensen. We leven tussen beton en auto's... zelfs planten kunnen we efficiënter in een gebouw telen... zonnepanelen leveren meer op dan een weiland... o nee... dat wil ik niet. Ik WIL een ander verhaal. En ik wil OOK bij mensen horen die een ander verhaal willen. Dat trekt me aan...

... en de mensen in mijn nabijheid heen kijken verstoord op... huh? Tess? Complottheorieën? She's a goner... mijn reputatie naar de maan.

Ik houd ervan. Ik geef het toe. Ik vind het fascinerend. Aliens. Ikzelf als superwezen. In de ban van de ring. Er zijn engelen, of elfen die over ons waken. Die ons helpen. Jezus leeft. Waarom niet? Fantasie is misschien ook wel een superkracht.

Maar het meeste houd ik van de verwarring die complottheorieën veroorzaken. Die verwarring geeft me namelijk vrijheid. Ruimte. Om mijn fantasie de vrije loop te laten. Oh ja! Die pijn waarmee het begon! Ja, daarvoor ben ik dan op de vlucht. Ik geef het toe. So sue me! De (huil)boog kan niet altijd gespannen staan...

maandag 25 januari 2016

Thank you, sour uncle spilling your guts at our festive dinner table

I am grateful for finding this article online. Thank you, New York times, for publishing this prompt.


Yet, the idea of cultivating gratefulness awakens in me resistance. I refuse "having" to feel anything. The Arthur C. Brooks quote you give makes me happy. Brooks describes that many people struggle with this. Thank you for starting your article with that quote. A choice that confirms  my experience.


After completing this read, something about it continued to nag me for days.


Why is it we are supposed to be thankful for the positive things mostly?


I sat with that nagging feeling. Is it just me, I wondered. Or is this idea present in the article? I read it again.


Ah, there he is: the sour uncle, venting his complaints about politics at the Thanksgiving dinner table. Here in the Netherlands, we do not celebrate Thanksgiving. But the sour family members and friends - female too - complaining about politics or taxes - yes, those we do encounter here, too, at many gatherings. We know who they are, remind one another of not starting on any of those topics when they are within earshot… tiptoeing around sensitive issues, staring at our hands or the ceiling when someone is so clumsy to stumble over one of them, anyway. Restraining ourselves.


“Thank you for sharing your thoughts” - would that not be an appropriate response? To the plaintiff? What they say is usually - in varying degrees of intensity and polarity - felt by many of us. Yet, we feel we should not complain. And why?


I read on. Ah, there it is. What rubbed me the wrong way.


One explanation is that acting happy, regardless of feelings, coaxes one’s brain into processing positive emotions.”


Interesting labeling you’ve got there, Times Magazine. “Positive” emotions. Sounds like there’s “negative” emotions as well. Ones, we’d rather negate. There it is. Positive emotions: goooood. Negative emotions: oh no!! We don’t want those! Run away! Bury them deep! Disinvite the bad fairy!! Ring a bell anyone? Waking up, yet?


I’ve had to learn, that allowing all types of feelings to flow freely through me, is what makes me “happy” - the deep down, enduring kind of content and fulfilled happy, not the smiling fleeting kind. Hanging on to any one emotion - either sad, happy, angry, afraid or any mixture of these - blocks this flowing. When that blocking happens, is when my deep down kind of happiness gets wobbly.


I am grateful for this idea: what if feelings are just passing perceptions? There’s the primary ones, big and bright: anger, fear, hurt and joy. Then there’s an infinite number of blends, such as sadness, contentment, insecurity… There’s an axis of vulnerability, and an axis of being seen that add to the quality of the sensation.


Helped by practices saved in rituals of ancient but still vital spiritual traditions, such as Hawaiian, Maori and tantric, I come to life, awakening in the 20eth century - and I practice being grateful for noticing any and all feelings. Including those of despair, fear and entrapment by circumstances. This is quite a struggle, but just the idea of having to deny such feelings creates one of the worst circumstances of all, to be frank. A mental circumstance that does not help me.


Then again - feeling genuinely grateful about such feelings, that I have learned to label as negative all my life, may be too tall an order for me, at this point.


Kind curiosity and wonder might be a more workable starting point. Could I allow all sorts of feelings to flow through and inform me? Not easy, when part of me is involved in an old and ingrained effort to deny them. An effort that is fuelled by what I feel is expected of me. Aha. There is that knot again. The sense of expectation. Interesting. Thank you for helping me elicit this aspect. I feel genuinely grateful for it.


Also, for the curiosity. Maybe I could feel grateful for the effort put into denying feelings and their complexity as well? I sit with this thought, it is a tough one. The struggle makes my head hurt, and I am having trouble feeling thankful for that hurt. Maybe allow it to be with that wonderful curiosity again, though. When I sit in kind, silent wonder about that struggle and the complexity (going back to that, closing my eyes for a bit) there is a subtle tingling sensation in my abdomen, spreading out to my legs as I pay attention to it, sending a chill down my calves and shins. Upstairs, the headache is still there. It seems centered around two points, one on the left behind my ear, like a spear pointing upwards towards that point, one on the right a little higher up behind my right ear, a spear pointing downwards.


My mind seems to just breeze a heartfelt wish: "just nothing, finally!".


As I intertwine my hands to rest in my lap and close my eyes, to pay some more attention to all sensations, I my hands and fingers feel cold. I wrap my hands and arms into the shawl that I folded around my upper body, warming it.


I am grateful for feeling prepared to forgive myself for not showing positive emotions all the time.


Also, I am grateful for knowing that it is possible to say “thank you” inappropriately - when you don’t mean it.


Thank you, New York Times, for this trigger, that has helped me think about what I am grateful for this whole last month - while writing this reply.


donderdag 21 januari 2016

LIST! Movies - what we watched in 2015

Last Christmas, you gave me... an Apple TV!

So, in 2015, we had a lot to choose from... 't Was truly a year of movies. Looking back, there was so much to enjoy! Amazing. Thank you, Apple TV : )

A friend collects our tops and flops... I could not resist sharing them here, as well. I am so happy with our selection! Even with our flops. And I wish for you to have at least the same amount of cinematical joy in 2016... or more!

1. Date Night (2010)
Without competition, the best movie I watched in 2015. Steve Carrell en Tina Fey depict parents of young children. Although exhausted, they go through with their planned Date Night. They land from one unexpected situation into the next, screwballing stand up comedy style through an action flick like plot. They hysterically hit bullseye in many all too painfully recognizable parenthood issues.

I am filled with anticipation, waiting for Fey's "Sisters" (2015) to arrive on iTunes.

2. Aloha (2015)
Top Gun meets Spy Kids meets When Harry Met Sally, located on Hawaii, with a TEDtalk cameo: love this film. "Did you see my TEDtalk? Bono made me do it." Bill Murray slurs casually, typical in his role as multibillionair Carson Welch. 

3. Stranger Than Fiction (2006)
Will Ferrell starts this "being John Malkovich-"like plot. Emma Thompson is the estranged topwriter, Queen Latifah her assistant who has to pull her feet back on the ground and Dustin Hoffman costars as an unwilling professor/therapist. What's not to love?

4. Superbad (2007)
Coming of age screwball action movie. Sweet, funny, awkward... everything 21 Jump Street was not (but should have been, really). I never even thought about Johnny Depp, who knew that was possible? YES! Go see.

5. Chef (2014)
Food, real food, good food. People, real people, well, people the way you'd like to see people behave and look... inspiring actors doing inspiring things. A dad talkin' to with his son the way I love to see parents talk with their kids. Twitter. Music - cuban? - that makes you wanna dance. Hang on. I gotta make some yummy snacks, invite some friends over and watch this one again (too).

6. The Goods: Live Hard, Sell Hard (2009)
De carsales business from the inside starring - oh yeah - Jeremy Piven (who we know as the deliciously bad Ari, the  business agent in Entourage). Piven's character will happily sell his mom if needed. In the film he goes from superbad to... maybe not so bad after all... that's what we want to see! Even car salesmen have hearts! Love. 

7. Forgetting Sarah Marshall (2008)
Yes please.. funny actors, eye candy, in uncomfortable partly recognizable situations... making things worse for themselves... screwball romcom bromance, anyone? I'll take one. And oh, what's with Hawaii? It's located on Hawaii. Again.

8. Penguins of Madagascar (2014)
I'd have thought Minions was gonna be the movie our kids would want to watch over and over and over... but no. Penguins is the DVD that lives in our DVD player, getting all the repeat play our kids are allowed. Skipper, Private, Kowalski en Rico and the other characters crack us up every time. Two of my favorite scenes:

Classified: Remain calm, penguins. You're now under the protection of the North Wind.
Skipper: Private, dibble me.
[Private takes a dibble bag out of Rico's body, gives it to Skipper, then he jumps in front of Classified]
Skipper: We're not going anywhere with you.
[munches]
Skipper: We don't even know who the heck you are.
Classified: The North Wind is an elite undercover inter-spe...
[Skipper munches]
Classified: an elite undercover inter-species...
[Skipper munches again]
Classified: task for...

etc.

Or bad guy Dave videophoning in to make his end of the world threats:
Skipper: Debbie!
Kowalski: Dave.
Skipper: Dave!
Corporal: He hacked into our system.
[There's no sound onscreen as Dave speaks]
Eva: Where's the sound?
Kowalski: Dave, your microphone, it's not on.
Classified: Click on the button with the picture of the microphone.
Short Fuse: Every time a villain calls in, this happens.
Dave: Hello?
[the screen goes off]
Dave: Hello?
Kowalski: But, now we can hear you.
Short Fuse: So annoying!
Kowalski: But we cannot see.
Short Fuse: Every time!
Classified: It's like talking to my parents.

9. Heidi (2015)
A lovely, slow family movie about friendship, nature, fantasy and what a child needs to grow up healthily. Pictureperfect mountaineous Suisse acts as a backdrop. A wonderful remake of the original story that  the cheap Japanese big eyed animation had spoilt for me decades ago (the eighties, was it?).

Also good:

Hope Springs (2012)
The Sessions (2012)
No Strings Attached (2010)
Unfinished Business (2015)


I'd like to watch in 2016:
* Get Hard (2015)
* Sisters (2015)
* Cloud Atlas (2012) big budget independent 6-in-1 film, by the team who did the Matrix, starring Tom Hanks, Hally Berry and other great names.

PS here's our friend's list (he's VW, the third one):
They'll put up the overall list by February, I'm sure.
Why they all thought Inside Out was so great, beats me, however... it was so hasty, wild and ill-drawn. But then again, they probably did not have the set of child reviewers ages 4 - 8 with them that we did ; ).

Supernova

Ik wil iets.
Ik ben ergens op uit - wat werkt?
Vasthouden, puzzelen -

puzzelen.


Ben ik iets verloren?
Iets, van waarde.
Van mezelf.
Ik mis het.
Al weet ik niet
waar het is.

Schatgraven
met verbeelding
in mijn herinneringen.

Puzzelen
Het kan nooit meer worden
hoe het was.
Maar ik wil het weten
de weg
die we aflegden
welke keuzes we maakten
welke afslagen we namen
en waarom
broodkruimels
de terugweg
wie heeft ze gegeten?

Een groet voor de vogels
de egels
hun kindskinderen
hun overgrootouders.

Straal harder.
Het is koud buiten,
tussen jou en mij,
tussenin.

Steeds meer ruimte.
Uitdijende sterrestelsels.
Straal harder om
elkaar te kunnen zien.
Straal verder
tot je ontploft.

BOEM!

Supernova.

Je hoeft niet naar mijn begrafenis

Ik ben al naar jou toegekomen.
Ik ben al bij jou.
Dichterbij dan ooit.

Verwachtingen - een tunnel.

Een gapende kloof - ertussenin.

Stralen, zelf stralen
Zodat je te zien bent
aan de overkant.
Aan de andere kant.

Ieder deel van een melkwegstelstelstreng.
De ruimte tussenin telt,
maakt dat we kunnen zijn wie we zijn.
En hard stralen - om elkaar te kunnen zien.
Straal harder.

Puzzelstukjes -
hoe we in elkaar pasten, ooit.
Toen...
en toen...
wat er toen gebeurde -
en waarom.

Puzzelen hoe het was.
Om te stralen,
te belichten,
de afstand

uitdijend


tussen





jou








en














mij.

Ik ben er nog.
En jij?

maandag 4 januari 2016

Het spijt me, meneer

In oktober vorig jaar las ik weer eens iets over ergernis in het verkeer in de "Op Eigen Kracht", het Amsterdamse papieren blad van de Fietsersbond.

Op dat moment was het vier en half jaar geleden dat wij van Amsterdam (Oost) naar Amstelveen verhuisden. Toevallig was ik die week ook voor het eerst weer eens "helemaal" op de fiets naar onze oude buurt. Bij terugkomst was ik deels opgelucht, deels in shock. Hoe druk het was in de stad, en wat een geroep kreeg ik te verduren. Ik fietste blijkbaar te langzaam. Is het fietspad langs de Middenweg tegenwoordig een hoge snelheids fietsroute? Ik voelde me een hopeloze provinciaal - dat was de shock - en blij toe (de opluchting).

Ik dacht terug aan de tijd dat wij in Amsterdam woonden, van 2004 tot 2011. Was het toen ook zo druk? Was er ook zoveel geschreeuw en geroep? Ik herinner me van die periode, dat ik me had aangewend me mentaal te "wapenen" vóór ik op de fiets stapte. Vóór ik de sleutel van het kettingslot tussen de andere sleutels zocht, tussen de fietsen dook, het slot opendraaide en zonder me pijn te doen of ergens achter te blijven haken de zware ketting uit het wiel trok en om het stuur hing. Voorzichtig en met enige kracht de fiets uit het rek trekken, wederom opletten om nergens te blijven haken - en dan. Om me heen kijken - wie was er op straat - en mezelf intern toespreken: "Kom op, je kunt het! Opletten, vriendelijk en rustig blijven." Dat merkte ik vooral op dagen dat ik het níet kon, en dus niet per fiets de deur uitging. (Wat meestal betekende, niet de deur uit.)

Ja, dat opletten, vriendelijk en rustig blijven... je zou het een vorm van praktische loving kindness meditatie kunnen noemen. Ik nam me voor de fietstocht, en wat zich ook aan zou dienen, in principe blijmoedig, of tenminste met verwondering en aandacht voor alle aspecten van de ervaring tegemoet te treden.

Als iemand iets vervelends of gevaarlijks deed - bijvoorbeeld mij snijden bij het inhalen - zei ik bijvoorbeeld "Oeps! Dat ging maar net goed", of "Daar ik schrik ik van, meneer/mevrouw". En daar lachte ik dan vriendelijk bij. Ik probeerde wel te laten merken dat er iets gebeurde wat niet helemaal OK was, maar niet boos of geirriteerd te worden.

Vooral een simpel "daar schrik ik van" deed vaak wonderen. Je zag mensen haast fysiek leeglopen. Meestal was de ander namelijk óók een beetje geschrokken.

Minstens zo effectief stel ik me een alerte en blijmoedige houding voor. Goed anticiperen en vooraf oogcontact zoeken met de andere verkeersdeelnemers; even glimlachen, checken of ze me zien, en laten zien wat ik ga doen. Gelegenheid geven op mijn volgende acties te anticiperen. Vriendelijk bedanken als iemand voorrang verleent of op andere wijze helpt. Oók, als dat "gewoon, volgens de regels, moet".

In 2007 werd ik zwanger was van de oudste. Vanaf het zien van de streepjes op de zwangerschapstests stopte ik bij alle stoplichten. Ik wilde geen risico lopen met mijn dikke buik, en alvast oefenen voor straks: onze kinderen eenduidig een goed voorbeeld voorleven. Het geduld opbrengen was eerst moeilijk, maar later lukte het steeds vaker de gelegenheid te benutten om even niets te doen, om mij heen te kijken en waar te nemen wat er allemaal gebeurde. Dat is in de stad altijd van alles. Soms leidde dat tot gezellige uitwisselingen met andere wachtenden of onverwachte ontmoetingen met (on)bekenden. Ik ben zo iemand die eigenlijk niets of niemand ziet (herkent) tijdens het de fietsen, namelijk.

Hét grote voordeel van deze aanpak was vooral, dat ik mijn eigen gemoedsrust kon bewaren. Als andere verkeersdeelnemers zich opwonden, kon ik dat meestal goed bij hen laten. Soms moest ik mezelf nog eens toespreken: het is jouw keuze je humeur te laten verpesten, het is jouw hart dat klachten krijgt als je je zo opwindt. Ik kies daar niet voor.

Dat was toen. Terug naar nu... voor het eerst in ruim vier jaar had ik in November - hier, in Amstelveen - toch weer een stressmoment in het verkeer. Ik bracht de kinderen in de ochtendspits naar school - de jongste bij mij voor op de fiets, de oudste wat verder achter me, lopend. Het was nog donker. Ik stak, óp de fiets, traag fietsend, een zebrapad over. Op de tweede weghelft trok een langzaamrijdende sliert auto's voorbij. Toen ik op de vluchtheuvel reed, lag het zepbrapad even vrij in de ruimte tussen twee auto's. Ik ging ervan uit dat de volgende auto ons zou zien - en tijdig stoppen.

Het liep anders. Hij zag mij níet, of pas te laat, of verwachtte dat ík zou stoppen... hij moest remmen, met kracht. Zijn wielen stonden al op de zebra. Ongeveer één meter scheidde mijn fiets van zijn bumper.

De bestuurder was kwaad. Boos gebaarde hij naar mij, draaide het raampje open en riep me toe "niet fietsen op het zebrapad!". Toen - en ik schaam me het te zeggen, waarom toch? - werd ik op mijn beurt óók kwaad en slingerde hem onder andere: "Hebt u zelf kinderen? Doe ze de groeten!" naar het hoofd. Ik was er zelf door van slag. Op school vertelde ik het een andere ouder (van huis uit een nuchtere Twent). Hij zei doodgemoedereerd: je mag ook niet fietsen op een zebrapad.

Dat was waar. Waarom liet ik me dan zo gaan deze keer? In plaats van rustig te blijven en "u hebt helemaal gelijk, het spijt me" te zeggen?

Misschien kwam het, omdat ik me al ergerde aan de kinderen. Hadden ze niet genoeg meegewerkt bij het klaarmaken voor school? Liep de oudste zo langzaam? Of lag het aan het fietsvoorzitje waar onze jongste - ze is al vijf - op zat? Het is een toer er van af te stappen zonder mezelf op een pijnlijke plek te bezeren. Ik herinner me vooral, geef ik toe, dat ik vond dat de andere weggebruiker rekening met míjn situatie moest houden... meer, dan ik met de zijne... oei, niet zo fraai.

Leven en leren... oeps!

Dus bij deze, als u dit leest: het spijt me dat ik, rijdend op de fiets met een kind voorop, vlak voor uw neus het zebrapad opreed. U had gelijk. Ik moet me aan de regels houden. Voortaan steek ik het zebrapad lopend over.

En: bedankt dat het u toch lukte bijtijds te remmen.

Nu ik er toch over nadenk: ik zou graag van deze gelegenheid gebruik maken om ook alle andere weggebruikers in Amstelveen te bedanken: voor alle keren dat het lukt om rekening met de kinderen en mij te houden, en voor alle oplettendheid en vriendelijkheid die we daarbij vaak ervaren. Bedankt!

En tot slot bedankt, boze bestuurder, voor de herinnering. Als er iets misgaat in het verkeer denk ik weer aan mijn Amsterdamse mentale Zen wapenrusting. Ik zeg sorry, en probeer aandacht te geven aan de emotie van mezelf en de ander.


  • Dankzij een Coffee en Counselling workshop van Roos Streumer heb ik dit incident nader onder de loep genomen en dit stuk kunnen schrijven. Dankjewel, Roos : ) 
  • De Fietsersbond schrijft al jaren over gedrag in het verkeer (bijvoorbeeld hier of hier). De ANWB misschien ook wel? Ik hoor het graag (zet je link in de  comments).
  • Ben of ken je die boze bestuurder? Laat wat horen en/of stuur dit blogje door... dankjewel!