dinsdag 29 september 2015

San Lorenzo telemarketing scheme

Gisteren werd ik gebeld vanuit het buitenland... ik postte dit op Twitter:
Oh ja, en vanmorgen 16' aan de telefoon gezeten met een Italiaanse telemarketer. Voor maar 58€ zou hij me wel 8kg organic producten sturen.

Wel 8 kg! Hij klonk best aardig (daarom hing ik niet eerder op). Maarreh... is dit echt? Koopt iemand die spullen?

Later Googlede ik deze mensen nog eens. Op de achtergrond van deze "Marco" hoorde ik een heeeeleboel mensen bellen. Een groot callcentre dus. Dit kan toch haast niet (echt) over Italiaanse producten gaan?

Op deze website vind je vele ervaringen. Dit is al jaren, in vele landen gaande, blijkbaar.

http://whocallsme.com/Phone-Number.aspx/00390559399784

Ook op de website van Vara's Kassa vind je er iets over terug:

http://kassa.vara.nl/vraag-beantwoord/vraag/vadetail/ongewenste-telefoontjes-uit-italie/

Maar ik blijf met de vraag. Hoe kan dit? Waar gaat dit over? Wie betaalt dit?

Vandaar deze poll...

Ik hoop op veel reacties voor 5 oktober... dan sluit ik 'm!

PS dit herinnert me aan dit blog van 7 jaar geleden... hoe kun je op een positieve manier "nee" zeggen?

maandag 28 september 2015

Suikergeheimen en kindermishandeling

Vorige week (24 september) las ik een geweldig stuk in Trouw van Dana Ploeger: "mijn leven als suikerextremist".

Ze beschrijft dat ze met het gezin "That Sugar Film" heeft gekeken. Deze film heeft een vergelijkbare opzet als "Supersize Me"; de suikerarm etende hoofdpersoon schakelt voor twee weken over op een "normaal" Amerikaans, dus suikerrijk dieet. Na twee weken zijn meerdere van zijn bloedwaarden gevaarlijk verhoogd; richting diabetes, leververvetting en meer.

Ploeger's kinderen besluiten na het zien van deze film zelfstandig drastisch te minderen met suikers. Dat wil ik ook voor mijn kinderen! Dus ik wilde de film ook graag het hen kijken... maar helaas: ik kon hem niet (gratis) vinden online. 

Wél vond ik "The Secrets of Sugar"; een Canadese documentaire van 45', waar een aantal experts de wetenschappelijk onderbouwde schadelijke effecten van toegevoegde suikers met ons delen. Ook onthult de film een complottheorie waarbij die van de tabaksindustrie verbleekt. Die was, blijkt nu, de slechtste leerling uit de complotklas.

Deze "Secrets" docu vond ik nogal tendentieus in elkaar gezet. Met bangmakerige muziekjes en bewegende achtergronden. Het lijkt er een beetje op dat we wel bang moeten worden, maar niet echt iets in ons leven (of dieet) veranderen. Dapper en dwars negeerde ik de bangmakerij (manlief haakte halverwege af, die was er klaar mee) en focuste op de informatie.

(Te veel) suiker leidt tot obesitas, alzheimer en kanker. 

Pfff... echt? Ik las nog eens wat, iets van Joyce van den Bogaard en Lars Boelen. De informatie werd, ondanks het bangmakersjasje toch vrij geloofwaardig. En ik werd benieuwd naar de "verborgen suikers" in onze voorraadkast; suikers in producten waarvan je het niet verwacht.


The Usual Suspects
Dus donderdag dook ik onze voorraadkast in om de schade te bepalen... Van de "Secrets" wetenschappers leerde ik: "suiker is suiker". Rietsuiker, bietensuiker, geraffineerd of ongeraffineerd, honing, stroop... chemisch zijn ze gelijk en is het effect op je lijf even schadelijk. Rietsuiker is dus niet beter (of slechter) dan witte kristalsuiker...? Goed nieuws voor mijn ega. Rietsuiker vindt hij vies! Het is duurder en ik gok dat het transport een zwaardere milieubelasting geeft dan dat van Nederlandse bietensuiker. Beide soorten lasten kunnen we ons dus voortaan besparen.



Dan eens snuffelen in de rest van de voorraadkast. Een willekeurige steekproef. Wot? Hema aardbeienstukjes 79 gram suiker per 100 gram product? Meer suiker dan de mierzoete nep Twixen van de Lidl? En: dat die naam mag! 3% aardbei. De chocopasta komt er ook niet al te goed af. Verder vond ik het meevallen. Maar uit schuldgevoel moest ik mijn antwoord op de vaste einde-van-de-dag-op-het-schoolplein vraag van dochterlief (5) "Heb je iets lekkers mee?" herzien. Ik legde moerbeien (zonder suiker erbij) en pure chocoladeflikjes met kokosolie een nootje of rozijntje klaar. Maar het liep anders; papa haalde de kinderen en gaf ze bij thuiskomst een bakje gechocolateerde pepernoten (grrr).

Gelukkig had ik de "suiker trip trap" laten staan. Ik heb de kinderen heel gezellig suikerles gegeven; suiker = obesitas, alzheimer, kanker, dood... nee, dat toch maar niet. Van suiker kun je erg ziek worden, erger durfde ik het niet te maken.


Het effect van de "suiker trip trap" blijkt als volgt: ons meisje heeft sinds donderdag alle appelmoes in huis in twee dagen op (herontdekt), beide kinderen hebben gevraagd om de "aardbeienstukjes", en zaterdagavond hebben ze zitten smikkelen van Melba toastjes (onderaan de suikerpiramide dus "gezond") met leverworst (gezond, want bron van vitamine A en D). Opvallend genoeg zijn de nepTwixen niet gevraagd. Zelf heb ik gemerkt dat ik nog makkelijker de suikereilanden en -producten in de super (suiker?)markt omzeil en vrolijk met vooral groente en fruit thuis kom. Onze jongen wil sinds de suikerles geen zoet meer mee op brood. Maar dat kan te maken hebben met het enthousiasme waarmee hij vandaag achter de computer in de klas ging zitten; het moest perse díe computer zijn. Laat naast die computer nou net een populair meisje gaan zitten... een meisje van wie ik weet dat ze óók heel weinig suiker eet... nou ja, misschien kan peer pressure ook weleens gunstig uitpakken : )


Arjen durft na kindertjesbedtijd wél met de dood te waarschuwen

Tenslotte willen we wel lekker blijven eten... hoe dan wel? Popcorn, melkschuim en nog een paar producten... de producten uit het artikel "dit eten helpt tegen overeten" hebben we gelukkig ook in huis.

"Mijn leven als suikerextremist" - artikel in Trouw van Dana Ploeger (20/09/2015)
"Gezond voorbeeld of belangrijke inkomsten" van Joyce van den Bogaard (8/1/2015)
"Waarom zelfevaluaties JOGG toch niet werken" van Lars Boelen (1/7/2015)
"The Secrets of Sugar" - docu van 45' door Canadese TV zender CBC  (oktober 2013)
"Zondag met Lubach" s03 afl2 - "Kindermarketing"
"Dit eten helpt tegen overeten" - via @foodlog
"Zes simpele tips om af te vallen" - ook @foodlog
"The bitter truth about sugar" - artikel van William Leith in The Telegraph, 23 maart 2014, waarin verwijzing naar de suikerrisico's
"The bitter truth about sugar" - videocollege van Robert Lustig

zaterdag 19 september 2015

Heb jij wel door hoe gelukkig jij bent? (Over Marie Kondo, dr. Seuss en de bieb)

Hier een hartgrondig JA, zeker sinds de kinderen weer naar school gaan - de heerlijke regelmaat, de lieve en fijne juf en de leuke kindjes en ouders. Gezellig! En duidelijk!

En ook, de ontdekking van Marie Kondo hielp ook... ik dacht dat ik de spullenstroom in en om huis toch redelijk onder controle te had. Maar toen werden de kleren van de kinderen in het hanggedeelte te lang - tja, ze groeien. Die hangende kleren hingen op de spullen op de plank eronder. Plank weghalen? Nee, de ruimte kon ik niet missen. Entrez Marie Kondo - eerst, in mijn Facebook timeline via Upworthy, en daarna uitgestald in de Stadshart boekhandel, met op de flap een raving Aaf Brandt Corstius ("de Beyoncé van het opruimen"). En, héél toevallig was het in de laatste week van de zomervakantie - de kinderen waren kamperen met opa en oma...


Als Aaf het zegt... Googlen. Aha. Kleding moet liefst in lades volgens ‪#‎konmarie (ze heeft haar eigen hashtag op Twitter, oh ze is zo cool). Denk denk, slaap er nog een nachtje over. Welk ladekastje kan ik ervoor gebruiken? Moet ik iets kopen? Waar, IKEA, Marktplaats, kringloop? En waar moet dat dan staan?

Rangeren. Deze zakken (en meer) gaan weg.
Na een paar nachten werd ik wakker. Ik wist het: de Trofast's! Die worden het. Net als bij haast elk Nederlands kind staat zo'n bakkenladekastje van IKEA op de kamers van die van ons. Bijkomend voordeel: de kinderen kunnen zelf gemakkelijk bij hun kleding, ze hebben goed overzicht, en kunnen makkelijker zelf kiezen. Wat een opluchting. Geen nieuwe kastjes scoren, geen gesjouw en geprop met meer meubilair in al volle kamers. Perfect!


Dit is echt alles. Inclusief sportkleding.

Gelukkig waren de kinderen er niet  - bedankt mama en Gerrit : ) . Met deze klus ben twee dagen zoet geweest, exclusief het tripje naar de kringloop om overtollig spul af te voeren. Zoals bij dit soort acties altijd: het speelgoed moest ook. Want dat zat eerst in die Trofasts. Ik heb helaas geen volledig voor/na fotoblog - ik was te druk met ruimem om foto's te maken. Maar wel (tadaa!) een foto van hoe prima al Florian's kleding in de beschikbare Trofast bakken past - er is zelfs nog ruimte voor andere spullen (duh, speelgoed). Hoezee!
Al Nina's Duplo past onder haar bed. Ik vind dit dus echt een cool kasteel.
Toen de kinderen thuis kwamen heb ik wel nog even gecheckt of het goed was, wat er wegging. En hebben we samen de boekenplanken gedaan. Haast alles wat geen strip of infoboek was mocht weg bij Florian... Nina blij met dr. Seuss' "op de wonderlijkste plaatsen". En ik ook met de herontdekking hiervan! Meteen naar de website van onze bieb, kijken wat die nog meer van dr. Seuss heeft... "Heb jij wel door hoe gelukkig je bent?" En Marie Kondo is ook in de collectie... (daar wacht ik ruim een maand later nog steeds op, maar vol geduld en vertrouwen op het onfeilbare reserveringssysteem en het uitstekende personeel van de Bibliotheek Amstelland).


Dus hier driewerf ja: blij met onze bieb, met dr. Seuss, met hoe opgeruimd en vrolijk onze spullen erbij liggen... en natuurlijk met onze kinderen die zich sinds de opruimactie altijd engelachtig gedragen met opruimen en tja, alles eigenlijk (grapje. Ze zijn wel heel lief ; ) ).





- Het blog over Aaf Brand Corstius waar ik Marie Kondo ontdekte
- Schattige stripjes van Juju Sprinkles over Marie Kondo (die, toegegeven, wel een beetje verhullen dat het opruimen echt een Flinke Klus is. Maar Marie Kondo zegt daarover: het hoeft niet in een keer... alleen, doe één categorie tegelijk, en doe die helemaal. Lukt het niet in een keer, zoek dan een plek waar de nog pas half gesorteerde spullen kunnen blijven liggen tot je verdergaat).
- De (hippe) Groene Meisjes uit mijn oude buurt (Amsterdam Oost) hebben Marie Kondo ook omarmd en schrijven er leuk over.

Update februari 2016


Het werkt nog steeds, ik word steeds blijer met ons huis, met ons, en ik krijg steeds meer ruimte. Who knew?


Wel nodig ook, want ik werk thuis, en met al die ideeën van mij... verstoppingsgevaar! 


Ik schreef ooit een blog over mijn vader (RIP) die zijn kranten niet wegdeed voor hij ze helemaal uit had... die nog moesten legde hij onder het bed... na een tijd begon het bed op te bollen... zijn wanhopige partner maakte nette stapels op de gang... nog weer later lagen er drie manshoge stapels - en de kranten (het NRC toen nog op groot formaat) lagen zo gevouwen als in de winkel, dus vrij groot en relatief dun... dit angstbeeld heeft mij vaak gemotiveerd, bij twijfel, weg ermee! Dankjewel papa : ).


Ook Oprah's uitspraak heeft me vaak geholpen: als je het een jaar of langer niet hebt aangeraakt: weg ermee. Hoewel ik mezelf een twilight zone toesta: de zolder. Daar verzamel ik wat wegmoet. Meteen of later sorteer ik dan; weggeven (en aan wie), op Marktplaats zetten (zelden, want gedoe) of voor de Kringloop. Daar kom ik bijna elke week, want onze zoon heeft er vlakbij voetbaltraining. 


Uit de "weg" hoek (die wordt trouwens ook steeds "netter) haal ik ook wel eens iets. Soms wil ik iets toch behouden (of de kinderen). Voor mij is de sleutel: beweging. Spullen moeten blijven bewegen, door mijn (of andermans) handen gaan. Dan weet ik of ze te gebruiken zijn of niet, en zo ja waarvoor.


Overweeg je ook te beginnen? Doen. Ook als het niet meteen volgens de strakke principes lukt. Beginnen. Het begin is het moeilijkste, maar als je dat eenmaal hebt gehad... krijg je er steeds meer lol in. Ik wel, tenminste. "Does it spark joy?" JA!



Succes : )

vrijdag 18 september 2015

De kritiek catapult

"Wat wil de zender met de kritiek bereiken?"

Dat was een van de vragen in het 6-stappenplan bij het omgaan met kritiek, dat Roos Streumer ons in haar workshop vorige week vrijdag aanreikte.

Mijn buurvrouw vertrouwde ons toe, dat ze onverwacht en voor haar onterecht dermate stevige kritiek kreeg bij een functioneringsgesprek, dat ze zich na afloop woedend ziek meldde.  Roos zei: het is vaak ook de timing. Tijden hoor je niets en opeens, bij zo'n gesprek waar het om je contract gaat...


Opeens zat ik in een catapult terug in de tijd. Ik herinner het me wazig - het was rond de bevalling van onze jongste, de hormonen gierden door mijn lijf. Vijf jaar geleden. Was het begin september? Ik zoek in mijn mail. Nee, het moet eind april zijn geweest. Ik had een afspraak met mijn leidinggevende. Ik dacht dat we zouden praten over mijn verlof of wanneer ik terug zou komen... Nee, eerlijk gezegd weet ik niet, wát ik dacht. Ze ving me op bij de lift, toen ik binnenkwam op de 1e etage, waar de flexplekken en klantontvangstplekken van de collega's en mij waren. Ze stelde me meteen voor aan "een nieuwe collega"; een jonge vrouw, Machteld ofzo? We namen de lift naar boven. Ik met mijn dikke buik, niet dat ik me dat herinner. Het was een kort gesprek, waarin ik me haar intro herinner over dat het zo fijn zou zijn om thuis te zijn met de kinderen of woorden van die strekking. Mijn contract werd niet verlengd en ik hoefde niet terug te komen na mijn verlof. Degene die ik net de hand had geschud was mijn vervanging. Pats!

De flashback laat ook een twee eerdere gesprekken zien. Eén met onze mentor, een soort interne coach, iemand die eerder mijn leidinggevende was geweest en die nu in een voor mij wat onduidelijke rol door de rangen heen zweefde. We zaten in hetzelfde kamertje als het latere gesprek met mijn direct leidinggevende. Hij tekende op het bord een of ander model. Houding en gedrag, daar ging het over. Ik geloof dat er met mijn houding iets mis was. Maar ik herinner me vooral dat ik me af zat te vragen: wat moet ik hier nou mee?

Het andere gesprek was op het kantoor van onze Arbo-dienst. Mijn direct leidinggevende had daar een afspraak voor me gemaakt. Ik was sinds maart minder uren gaan werken - de zwangerschap maakte me zo moe, dat ik na de lunch mijn ogen niet open kon houden. De Arbo arts stelde voor, dat ik een traject bij HSK zou gaan volgen. Vanwege mijn emotionele uitputting. Ik zei dat ik erover na zou denken. Ik overlegde met mijn moeder, die zelf in haar jaren als leidinggevende in het onderwijs medewerkers zulke trajecten had aangeboden; soms hielp het wel, soms niet. Ik  besloot dat ik eerst al mijn energie op de zwangerschap wilde richten en verder geen hocus pocus. Ik mailde de arts dat ik van het traject afzag.

Ik herinner me ook mijn boosheid en verwarring over de gang van zaken. Had ik me niet keihard ingezet voor het bundelen van de re-integratietrajecten, het transparanter maken van de informatie daarover, middels overleg en afstemmen en nieuwsbrieven? Hadden we daar geen complimenten over gekregen van de districtsmanager? En nu? Keihard afgeserveerd, ja, met een doekje voor het bloeden; ze is niet helemaal 100%...

Tegelijk weigerde ik me mee te laten slepen in negativiteit; ik ging netwerken, ik heb met mensen gepraat, ik heb gesolliciteerd. Ik zou me niet laten kennen; ik zou dóór.

Terugdenkend aan de sfeer, voelde ik me ontzettend onveilig in die werkkring. Wij coachten klanten, maar ook elkaar, en tegelijk concurreerden we om schaarse "leuke dingen" zoals workshops mogen geven en promoties. Ik herinner me gezellige lunches, maar ook, dat het steeds stiller werd in de kantine. Het gevoel dat mensen het tijdstip waarop ik altijd lunchte vermeden. Dat ik vermeden werd. Steeds meer medeleven, medelijden, en het gevoel dingen te missen; dat er achter mijn rug om werd gekletst.

Ik ben achteraf opgelucht dat ik in december alweer aan de slag was - dezelfde functie, een andere vestiging. Een warm bad. Wat een verschil! Provinciegemeente in plaats van grote stad. Klein vs. groot team. Je komt elkaar tegen bij de bakker vs. anonimiteit. Naam vs. nummer. Maar vooral: ik ben het weer aangegaan. Ik heb het níet vermeden.

En de mails van mijn collegae uit de grote stad? Als ik ze nu teruglees: poeslief, tijdens mijn verlof. Wat misten ze me allemaal. Maar daarna werd het heel, heel snel heel stil. En dat voelde ijzig koud. En daarover heb ik - hoewel, wat had ik eraan kunnen doen? - toch spijt.

En - deels oude - twijfel bekruipt me in de nachten volgende op de training. Wat heb ik toch verkeerd gedaan toen? Wat heb ik verkeerd verstaan? Had ik die HSK training moeten volgen? Had ik ergens op mijn strepen moeten, kunnen gaan staan? Welke hints, welke kritiek heb ik gemist?

Wat heb ik weggestopt, welke levensles heb ik niet ontvangen?

Dit keer was het een "collega-moeder" die me gerust kon stellen. Je hebt het niet weggestopt; je bent het weer aangegaan (waar, ik ben hetzelfde werk elders al vlug weer gaan doen); en soms is iets genoeg (ik ben later alsnog gestopt met het werk). (Dankjewel lieve collega moeder, je weet wie je bent : ) ).

Maar blijkbaar zat er nog wel iets in de woordencombinatie: kritiek en contract. BAF en hup daar ga je.

>> Roos geeft deze training regelmatig in Amstelveen: zie www.mentaalonderhoud.nl

woensdag 16 september 2015

Krachtig omgaan met kritiek



Tja... wie wil dat nou niet? Ik, eerlijk gezegd. Alleen het woord Kritiek al. Waarom kan het geen feedback heten? Of, beter nog, feedforward? Of waarom kan iedereen het niet laten bij complimentjes, en elkaar verder gewoon met rust laten? In plaats van dat iedereen zich maar moet veranderen, verbeteren??
Maar ja. Ik was herhaaldelijk uitgenodigd, door iemand die dit pas net deed, die ik erg graag mag, en die ik graag wilde helpen. Ik was ook nieuwsgierig hoe ze het aanpakte en ik zou er vast iets van leren (ook, ja zélfs al wilde ik dat eigenlijk niet). En ik ben zelf ook bezig nieuwe dingen uit te proberen... dat vind ik leuk... dus waarom zou ik een ander die dat doet níet helpen?
Er was een monteur die onze koffiemachine zou maken, die zou dezelfde dag langs komen... maar die zou een half uur vantevoren bellen, dus ik zou op tijd thuis kunnen zijn. Ook een goede reden om wél te gaan... want wat is er nou hinderlijker dan van 08.00 - 18.00 niet weg kunnen uit je huis omdat er een monteur langskomt?
Het zonnetje scheen, het was een heerlijke fietstocht en de passant die ik de weg vroeg wees me de goede kant op. Op de voordeur van de gastvrouw hing een vrolijk welkomstbriefje en toen ik aanbelde was ik blij haar te zien. Gezellig! Ik had er eigenlijk best zin in!
We hadden - o gruwel - vantevoren een voorbeeld moeten bedenken. Wat er eigenlijk in me opkwam, was dat ik niet zozeer last heb van kritiek, als wel last van 'stilte'. Dat je iets doet of zegt, en dat het daarna zo omineus stil wordt. Dat je denkt: heb ik nou iets heel doms gezegd? Iets heel duidelijk fout gedaan? Waarom zegt niemand wat? En meer in het algemeen vind ik het vaak stil om me heen. Niemand vraagt me iets, vraagt me ergens hulp bij, hoe het met me gaat... dit is iets raars en het voelt een beetje genant. Het lijkt misschien of ik heel eenzaam en alleen ben. Inderdaad kan ik me soms zo voelen, en dat is vervelend. Maar het intrigeert me, waarom dit bij me opkomt op het moment dat ik moet bedenken van wat voor soort kritiek ik last heb. Misschien heb ik last van de "koude oorlog"? Van het ijzige afwijzende zwijgen dat ik vermoed op sommige dingen die ik doe? Van het uitblijven en ontbreken van reactie? En ligt dat dan aan mij? Of?
Roos Streumer (onze gastvrouw) ging me voor naar haar zolderpraktijk waar al vier andere dames klaarzaten. Op tafel lekkere stroopwafeltjes, M&M's en andere koekjes; op een zijtafel koffie, thee en water. De zon scheen en we hadden er zin in. Het was een spraakzaam en interessant gezelschap. Nadat ook de laatse deelnemer was aangeschoven deden we een voorstelrondje en stapte de gastvrouwe in haar rol als trainer met een prachtig (en krachtig!) persoonlijk verhaal (als je dat wilt horen, moet je zelf naar haar workshop ; )).
Daarna mochten we nog een rondje doen... waarin we vertelden welke kritiek van een persoon of situatie ons raakte.
"Gelukkig" had ik voor de workshop een ruzietje in het verkeer. Ik fietste met één kind voorop en één vijf meter achter me over het zebrapad. De automobilist die net op tijd toch maar voor me stopte werd boos. Je mag niet fietsen op een zebrapad! Terwijl de twee deelneemsters vóór me hun voorbeelden vertelden, twijfelde ik nog... zou ik mijn "afwijzen door zwijgen" inbrengen of dit ruzietje?
Tja... verderop kwam ook aan bod, hoe mensen bij voorkeur omgaan met kritiek. Ik herinner me: vermijden als éen ervan. Dus. Ik heb het ruzietje ingebracht en niet het "afwijzen door zwijgen".
Overigens heb ik er (inderdaad) van geleerd. Ten eerste dat ik toch maar ga afstappen als ik nog eens bij dit zebrapad oversteek - meermaals per week. Ten tweede dat ik dit soort kritiek uitstekend met mijn man kan bespreken. En ten derde... dat ik nog steeds benieuwd ben naar dit "afwijzen door zwijgen". Misschien toch nog eens aan Roos vragen?
PS Ik sprak net een moeder bij school en die herkende het ook. Het "zwijgen" nadat je iets hebt gezegd of gedaan. Uitblijven van welke soort reactie dan ook. Wat is dat toch?

>> De workshop "Krachtig omgaan met Kritiek" kun je volgen bij Roos Streumer in Amstelveen, http://www.mentaalonderhoud.nl/

vrijdag 11 september 2015

Een espressoloze vrijdag... oef.


Het weekend was er zo-een vol stortregens geweest - de herfst was officieel nog niet eens begonnen. Maandags had ik steeds kortsluiting als ik onze SMAKRIK espressomachine aanzette... zou het aan het apparaat liggen? Of verborg de plint een probleem elders, iets engs en duurs met water en electrische leidingen? Even rekenen, wanneer zijn we hier komen wonen? Vier en half jaar geleden... het apparaat heeft nog garantie (woohoo!). 

Dinsdag had ik nog drie keer geprobeerd of hij het inmiddels weer deed - en even zo vaak de aardlekschakelaar weer omgezet. Op mijn buik voor de plint gaan liggen, die voorzichtig losklikken, in het duister turen en voelen, op zoek naar nattigheid. Natte contactdozen ofzo... nee. Alles droog. Zo had ik genoeg moed en aanleiding verzameld om de servicelijn van de fabriek te bellen. Een half uur van belcomputers, irritante wachtdeuntjes later: ik het serienummer van onze Smakrik niet paraat... zoek dat eerst maar op mevrouw. Maar ik heb net... en nu... OK. Ophangen. Grrr... Zoeken zoeken en nu (na ophangen) natuurlijk wel vlug gevonden... Nieuwe ronde van deuntjes en bandjes: en ja! Een afspraak. Maar: de monteur kan pas v o l g e n d e  w e e k  v r i j d a g komen. Bijna twee weken zonder espresso!! Aaargh... dat is slikken. 

Uitgerekend op die espressoloze vrijdag zag ik deze cartoon op LinkedIn... pfff...

Ik zei nog tegen mezelf: het is het rituéél waaraan ik zo gewend ben. Dat waren een paar knorrige en nog steeds regenachtige dagen... lieve vriendinnen nodigden me bij hen op de koffie... maar dat was toch niet hetzelfde als thuis...



Zielig en stil apparaat zonder blije lichtjes en "wrrrrrr" zoemtrillen bij het doorlopen.

Ik moest me over iets heen zetten, maar stapte toen toch maar de natuurwinkel om de hoek binnen op zoek naar oploskoffie. Simon Lévelt, het klonk best wel sjiek. Maar thuis bleek het toch echt oploskoffie; met zo'n scherp randje. Na twee kopjes puur kwam ik op het idee er geschuimde melk van de Aerocino bij te doen.. Hè hè. Het scherpe randje was eraf en het werd  - met een ander ritueel - weer ouderwets genieten ("je bent thuis... waar je Douwe Egberts drinkt").

Anderhalve week later bleek de monteur het euvel te kunnen verhelpen. O, een kapot boilertje mevrouw. Gewoon slijtage. Opluchting! Niet voor niks gebeld - en er bleek geen ernstiger defect in onze electrische installatie verborgen.

Maar oef... nederige ervaring: ik ben dus Echt Wel Verslaafd.

vrijdag 4 september 2015

Ontvang in KOM : )

Afgelopen zomer heb ik een aantal mensen mogen ontvangen in een aantal Deep Field Relaxation™ groepssessies. Wat was het bijzonder. Wat heb ik genoten. Wat heb ik een mooie terugkoppelingen gekregen. Omdat ik zelf nog bezig ben me Deep Field Relaxation™ eigen te maken (ik volgde de Foundations Course) geeft het me veel plezier een stapje in dit proces met de aanwezigen te mogen delen. Dank je wel (je weet wie je bent!) : )

En pfff... wat een lange naam! Daarom gebruikte ik de naam "Ontvang".

Op maandag 17 augustus zijn de scholen weer begonnen en ik geniet van de contacten, de routine en de regelmaat. Ik heb ook een nieuwe telefoon waarmee ik makkelijker foto's kan maken en delen (hello Facebook... oversharing, anyone?).

Dit alles heeft me de mogelijkheid gegeven, de sessies opnieuw neer te zetten... een nieuwe naam... met meer diepte... en beeld... met trots presenteer ik jullie:


KOM

En data, ik heb data!!

Er is weer KOM op deze vrijdagen:

* 20 november '15
* 22 januari '16
* 19 februari
* 18 maart
* 22 april

Het is steeds 's avonds, van 19.45 -21.45.
In het Shiva Yoga Center, op de Lindelaan 75 in Amstelveen.
Entree is €10 (betalen bij aanmelding).

Info en aanmelden via 
m:            tess@doucet.nl
t:             @spellfinder
app/SMS: 06 12481973.


Flyer met info over DFR lezing in 2014


Met KOM bied ik je ontspanning volgens Deep Field Relaxation™ van Clif en Galina Sanderson. Bij Deep Field Relaxation™ lig je op een mat, nadat ik je heb ingestopt onder een deken; de Mind Music kabbelt in je oren. Ik geef je houvast bij je schouders en je hoofd. Zo kun je ervaren dat je wordt gedragen, je mag je laten vallen, je mag (vrij) zijn.

De groep is klein: 4-6 deelnemers.

Deep Field Relaxation™ helpt bij allerlei klachten, en past vooral heel goed als je last hebt van piekeren, niet uit je hoofd kunnen komen en of slaapproblemen. Kom kan je helpen focussen en rust vinden in jezelf.

Kom je ook? Je bent van harte welkom : )

Hartegroet, en tot ziens.. misschien tot KOM : )

* een beschrijving van zo'n sessie vind je hier
* dit is de website van het Shiva Yoga Center
* zie ook de website van Deep Field Relaxation™ (in Engels, Duits en Spaans)