Krachtig omgaan met kritiek

Tja... wie wil dat nou niet? Ik, eerlijk gezegd. Alleen het woord Kritiek al. Waarom kan het geen feedback heten? Of, beter nog, feedforward? Of waarom kan iedereen het niet laten bij complimentjes, en elkaar verder gewoon met rust laten? In plaats van dat iedereen zich maar moet veranderen, verbeteren??

Maar ja. Ik was herhaaldelijk uitgenodigd, door iemand die dit pas net deed, die ik erg graag mag, en die ik graag wilde helpen. Ik was ook nieuwsgierig hoe ze het aanpakte en ik zou er vast iets van leren (ook, ja zélfs al wilde ik dat eigenlijk niet). En ik ben zelf ook bezig nieuwe dingen uit te proberen... dat vind ik leuk... dus waarom zou ik een ander die dat doet níet helpen?

Er was een monteur die onze koffiemachine zou maken, die zou dezelfde dag langs komen... maar die zou een half uur vantevoren bellen, dus ik zou op tijd thuis kunnen zijn. Ook een goede reden om wél te gaan... want wat is er nou hinderlijker dan van 08.00 - 18.00 niet weg kunnen uit je huis omdat er een monteur langskomt?

Het zonnetje scheen, het was een heerlijke fietstocht en de passant die ik de weg vroeg wees me de goede kant op. Op de voordeur van de gastvrouw hing een vrolijk welkomstbriefje en toen ik aanbelde was ik blij haar te zien. Gezellig! Ik had er eigenlijk best zin in!

We hadden - o gruwel - vantevoren een voorbeeld moeten bedenken. Wat er eigenlijk in me opkwam, was dat ik niet zozeer last heb van kritiek, als wel last van 'stilte'. Dat je iets doet of zegt, en dat het daarna zo omineus stil wordt. Dat je denkt: heb ik nou iets heel doms gezegd? Iets heel duidelijk fout gedaan? Waarom zegt niemand wat? En meer in het algemeen vind ik het vaak stil om me heen. Niemand vraagt me iets, vraagt me ergens hulp bij, hoe het met me gaat... dit is iets raars en het voelt een beetje genant. Het lijkt misschien of ik heel eenzaam en alleen ben. Inderdaad kan ik me soms zo voelen, en dat is vervelend. Maar het intrigeert me, waarom dit bij me opkomt op het moment dat ik moet bedenken van wat voor soort kritiek ik last heb. Misschien heb ik last van de "koude oorlog"? Van het ijzige afwijzende zwijgen dat ik vermoed op sommige dingen die ik doe? Van het uitblijven en ontbreken van reactie? En ligt dat dan aan mij? Of?

Roos Streumer (onze gastvrouw) ging me voor naar haar zolderpraktijk waar al vier andere dames klaarzaten. Op tafel lekkere stroopwafeltjes, M&M's en andere koekjes; op een zijtafel koffie, thee en water. De zon scheen en we hadden er zin in. Het was een spraakzaam en interessant gezelschap. Nadat ook de laatse deelnemer was aangeschoven deden we een voorstelrondje en stapte de gastvrouwe in haar rol als trainer met een prachtig (en krachtig!) persoonlijk verhaal (als je dat wilt horen, moet je zelf naar haar workshop ; )).

Daarna mochten we nog een rondje doen... waarin we vertelden welke kritiek van een persoon of situatie ons raakte.

"Gelukkig" had ik voor de workshop een ruzietje in het verkeer. Ik fietste met één kind voorop en één vijf meter achter me over het zebrapad. De automobilist die net op tijd toch maar voor me stopte werd boos. Je mag niet fietsen op een zebrapad! Terwijl de twee deelneemsters vóór me hun voorbeelden vertelden, twijfelde ik nog... zou ik mijn "afwijzen door zwijgen" inbrengen of dit ruzietje?

Tja... verderop kwam ook aan bod, hoe mensen bij voorkeur omgaan met kritiek. Ik herinner me: vermijden als éen ervan. Dus. Ik heb het ruzietje ingebracht en niet het "afwijzen door zwijgen".

Overigens heb ik er (inderdaad) van geleerd. Ten eerste dat ik toch maar ga afstappen als ik nog eens bij dit zebrapad oversteek - meermaals per week. Ten tweede dat ik dit soort kritiek uitstekend met mijn man kan bespreken. En ten derde... dat ik nog steeds benieuwd ben naar dit "afwijzen door zwijgen". Misschien toch nog eens aan Roos vragen?

PS Ik sprak net een moeder bij school en die herkende het ook. Het "zwijgen" nadat je iets hebt gezegd of gedaan. Uitblijven van welke soort reactie dan ook. Wat is dat toch?

>> De workshop "Krachtig omgaan met Kritiek" kun je volgen bij Roos Streumer in Amstelveen, http://www.mentaalonderhoud.nl/