Gistermiddag was onze meid (5) boos op mij. De stiften waren achter de bank gevallen. Nadat ík het blikje - riskant - op de rugleuning van de bank had gezet. Jij moet ze oprapen! Riep ze huilend. Ik voel dan een minstens even grote woede in mij opkomen... IK MOET NIKS! brult het in mijn buik. En dat heb ik haar ook al vaker toegevoegd (beken ik tot mijn schaamte). Ik was moe en lag daar zo heerlijk. Ik deed niet wat de woede mij vooral opdroeg (tegen haar schreeuwen). Ik bleef bij mijn heerlijke liggen. Ik aaide haar over haar rug en zei "Je denkt dat jij de stiften niet kan oprapen. Daarom wil je dat ik het doe. Maar ik doe het niet. Dat doet pijn. Je hoofd is vol met pijn. Er is geen ruimte voor een idee, over hoe je het op kan lossen. Misschien kan je rustig worden? En de pijn vrijlaten? Dan komt er ruimte in je hoofd. Dan kan er een idee inkomen."
Veel te moeilijk? Misschien. Ik doe ook maar wat. Onze dochter begon te gapen, ontspande tijdens het verhaaltje en ging ook lekker bij me liggen. Toen kwam onze zoon beneden. Ik vertelde hem, dat de stiften achter de bank waren gevallen en dat dochterlief niet wist hoe ze die kon pakken. Hij meteen: je kan ze met de bezem erachter vandaan halen! Ze sprong op en ging de bezem pakken, dat lukte met zijn hulp. Helemaal blij, zelf de stiften opgeruimd. Oké, ik heb ook een handje geholpen; maar dat vond ik niet meer erg... het ging me erom dat ik niet meteen MOET gaan rennen als zij overstuur is. Daarna heeft ze uitgbreid met de bezem gespeeld.
Dus dat was weer een retourtje irritatie... wel erbij blijven en niet op de eerste impuls handelen... zoiets probeer ik dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat leuk dat je helemaal naar beneden bent gescrolled! Deel je reacties hier, top. Lukt het niet? Mail me dan op tess apestaartje doucet punt com =)
Thank you for scrolling all the way down - drop a note to and fellow readers here! If you have troubles, contact me over email tess at doucet dot com.
Or Twitter @spellfinder of course. Love to hear from you <3