Soms
voel ik de pijn.
Oeroud
en schrijnend.
Zo
aan weerszijden van mijn ruggegraat
tussen
mijn schouderbladen.
Zeurend
en vaak, heel vaak vergeten.
Als
ik me herinner, wil ik me uitrekken en strekken.
Ja,
zo ja. Doe maar even.
Dat
het kraakt en een beetje piept.
De
piep achter je linkeroor, de kraak in je schouders of pols.
Zo
wakker worden, zo ontwaken.
Even
aan jezelf als engel voelen.
Naar
de hemel reiken.
Als
de takken van een boom naar het licht.
Met
je voeten in de grond
als
haar wortels.
Maar
dan vrij - want wij kunnen gaan.
Dan
weer ben ik als een regenpijp met frummeltjes vanbinnen.
Het
leven stroomt door mij heen.
Hoe
hard het stroomt of hoe zacht;
Hoe
veel of hoe weinig; tja.
Maar
ik heb mijn frummeltjes, fier.
Daarmee
kleur ik
Vorm
ik
Duw
ik
Stop
ik
Houd
iets vast -
of
soms neemt het leven iets van mij mee.
Zoiets?
... het liefste voel ik toch hoe het vrij dóór mij stroomt.
november 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat leuk dat je helemaal naar beneden bent gescrolled! Deel je reacties hier, top. Lukt het niet? Mail me dan op tess apestaartje doucet punt com =)
Thank you for scrolling all the way down - drop a note to and fellow readers here! If you have troubles, contact me over email tess at doucet dot com.
Or Twitter @spellfinder of course. Love to hear from you <3