Go Auti - not me.

Afgelopen december kreeg ik een inzicht: de diagnose autisme past niet bij mij. Ja, ik herken aspecten van de diagnose - het is een spectrum waar iedereen een plekje op heeft. Ja, ik kan van huis uit moeilijk omgaan met, praten over emoties. Kan overweldigd raken, van alles voelen, niet meer weten wie ik ben, wat aan mij is om te doen of laten. Lange tijd - jarenlang - heb ik me ongemakkelijk gevoeld rond mensen, wist ik me geen houding te geven. Maar - mede dankzij een vermoeden dat de diagnose mij zou passen - veel lezen over de ervaringen van sommige mensen met autisme, die het scherper voelen en beter onder woorden kunnen brengen dan ik - ik heb geoefend en geleerd. Ik weet nu beter hoe en wanneer ik wel energie krijg van mensen, en hoe ik mijn eigen energie in gezelschap kan bewaren.

Want dat was mijn probleem: dat ik mijn energie kwijtraakte en dan in shutdown ging. Niet meer wist wat te zeggen.

Maar ik identificeer me niet met autisme, en heb dat nooit gedaan. Het was een jas die ik heb gepast, maar die me niet goed zat. Ik herken het, maar het staat buiten me. 

Ook ik houd niet van drukte, van fel licht, van herrie, van een winkel(centrum) op zaterdagmiddag. Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand die situatie wel bewust uitkiest; maar blijkbaar zijn die mensen er ook.

Ik heb behoefte aan, ik houd van van overzicht en structuur; in mijn dag, week, jaar, in mijn huis, hart en hoofd. Ademend overzicht, met ruimte en lucht om dingen anders te doen. Ik houd van verrassingen en van het moment dat iets anders gaat dan ik dacht. Van improviseren. Van het stilstaan en verwijlen in het huh? Wat nu?

Ik houd van het feit dat er dan altijd iets komt, een gedachte, iemand zegt of doet iets waarmee het nieuwe, het andere ook voor mij vorm krijgt. Ik houd van dat ontstaan van iets nieuws.

 

Wel identificeer ik me als iemand met een bipolaire kwetsbaarheid. Ik moet op mijn energie passen, zorgen dat ik geaard blijf, opletten dat ik me niet mee laat slepen, uitputten door te grote of andermans emoties. Pas oktober vorig jaar kwam ik uit mijn laatste depressie, en ik durf niet te zeggen dat er geen nieuwe episode komt. Ik hoop van niet, ik durf te voelen en vertrouwen van niet, maar garanties? Nee.

De therapie en het contact met anderen die last hebben van leven met een neurodiverse kwetsbaarheid heeft me veel gebracht. Beter begrip van mezelf, en vooral meer empathische vaardigheden. Daar ben ik heel dankbaar voor en ik voel dat meer mensen zo'n groei doormaken. Ook dat verheugt mij, want we hebben het hard nodig met elkaar.