donderdag 27 november 2014

Wiegen

"Wat een verschil," zegt mijn klant, nadat hij rechtop op de behandeltafel (het "bed") is gaan zitten. Hij heeft zich eerst uit zijn "wrap" (de deken) gewikkeld. "En er was iets... een soort wiegen? Met mijn hoofd? Heel zachtjes? Wat deed je?"

Verwonderd - ik zit te knikken - zeg ik dat ik niets deed. Ik heb van anderen gehoord over deze ervaring van het zachte heen-en-weer bewegen. Maar het was "niet ik", ík deed niets. Ik deed "Wu-Wei": doen door niet te doen. Tijdens de sessie heb ik aan het hoofdeinde gezeten en zijn hoofd in mijn handen gehouden - maar ik heb mijn handen níet bewogen. Net als mijn klant, heb ik naar de Mind Music geluisterd en me op mijn ademhaling gericht. Geobserveerd wat ik hoor, zie voel. Punt.

Deze klant deelt meer (dat hoeft niet, het is aan degene). Wat hij voelde, waarmee hij in contact kwam, wat dat met hem deed. Ik luister, geboeid, blij, verwonderd. Dankbaar, ook. Voor het vertrouwen van deze klant, voor zijn kwetsbaarheid. Voor wat mijn aandacht kan doen voor een ander. Dank!

En ook: ja, het klopt. Wat ben ik blij dat ik deze behandeling mag geven : ).

dinsdag 25 november 2014

Rolbandchauffeur

"Mevrouw. Mevrouw? Wilt u die flessen neerleggen?"

De kassière, die mijn boodschappen aan het scannen is, heeft zich wat voorovergebogen en haar hoofd naar links gedraaid. Ze probeert de aandacht van de klant aan het begint van de rolband te krijgen, die net drie flessen witte wijn op de band heeft gezet. En blijkbaar gelukt. De klant legt de flessen plat.

"Er zou een bordje aan het begin van de band moeten staan," zeg ik. Het is mij toch wel twee, misschien drie keer gebeurd dat ik míjn flessen wijn - rode - ook rechtop op de band zette. Ik begrijp die klant wel.

"Dat bordje staat er," antwoordt kassière. Helder kijkt ze me vanonder haar witte hoofddoek aan. Prachtige bruine ogen. O, denk ik, onnozel.

"Niemand ziet het," vervolgt ze op mijn vragende blik. Ik dus ook niet.

"Goed dat je het zag en er wat van zei," herstel ik me.

"Het is net autorijden."(Zij weer.) "Je moet overal ogen hebben, en de band loopt gewoon door."

Ik lach, opgelucht dat ik gezien ben. "Mooie vergelijking," zeg ik. Met hernieuwd respect loop ik de supermarkt uit. Autorijden, inderdaad. Wat een baan.

maandag 24 november 2014

Gewoon, niks.

Hoe gaat het? Hoe was het op school? Wat is er?

"Gewoon, niks."

Ken je dat? Ik herinner me dit van mezelf. Als kind reageerde ik zo op mijn moeder. Schouderophalen, blik naar de grond, een beetje rechts van waar ik zelf zat of stond.

Het gevoel, dat je een duizendjarige, triljoen keer afgespeelde scene herhaalt. En dat er niets, maar dan ook helemaal niets te vertellen valt. Een oud, verveeld, tot in den treure afgeleefd verhaal. Wat niemand interesseert.

"Gewoon. Niks."

Het gevoel dat je stilstaat. Dat alles in de wereld elders gebeurt. Dat het niet echt is wat je meemaakt. Niet belangrijk. Niet goed. Niet interessant - genoeg. Laat maar. Laat me met rust. Ik wil er niet over praten. Ik wil dat het er niet is.

Ken je dat?

En wat, als je daar eens met verwondering bij stilstond?

"Gewoon. Niks".

Bij jezelf? En je eigen niks?

Omdat je het waard bent - buitengewoon waard.

(En daar hoef je geen shampoo voor te kopen).

vrijdag 21 november 2014

Eindelijk echt ontspannen...

Ja! Eureka! Hoe vaak heb ik dat gevoel al gehad in mijn leven? Best wel vaak.

Maar dit keer, dít keer ... in juni maakte ik twee Helende Reizen bij Marion Gulpers. Heel bijzonder. Voor het eerst zo duidelijk contact gemaakt met iets dat tot dan toe meer als een wensdroom of fantasie klonk, als ik erover las of hoorde. En nu dan echt zelf ervaren. Wow! Een groot licht, levenskracht, universele energie - iets heel moois. En zo duidelijk ervaren, ongelofelijk!

Ik was zo enthousiast, dat ik twee weken heb ik getwijfeld of ik mezelf wilde laten opleiden tot Helende Reis therapeut. Toen toch besloten: nee. Voor mij is het té intensief - zowel het proces van de sessies zelf, om regelmatig met klanten te doen, als de opleiding in haar geheel. Petje af voor wie dat redt. Deze "reizen" blijf ik wel koesteren, als een mijlpaal in mijn zoektocht naar dingen die werken. Als je rondloopt met "bagage"die je eens goed te lijf wilt gaan kan ik deze krachtige methode van harte aanraden. Dankjewel Marion!

Verder zoeken met Google. Verschillende trefwoorden. Onder andere met "morfogenetisch veld", waar we grapjes over maakten bij het klimmen jaren terug. Dat een boulder of moeilijke route opeens lukte, als er meerdere klimmers van een bepaald niveau bij stonden te kijken.

En zo belandde ik op de website van Deep Field Relaxation. Een methode, om in contact komen met het universele veld, door niets te doen. En, dat íedereen het kan. Jij, ik, je oma. Iedereen. Kan dat waar zijn? Kan dat werken? Ik stuurde een mail naar Galina Sanderson, een van de grondleggers van Deep Field Relaxation. Ik heb het boek besteld en kreeg het advies om de behandeling zelf te ervaren bij Marion Schmäh (waarom heet opeens iedereen Marion? vraag ik me dan toch af. Door moeilijke familie-omstandigheden had ik deze periode ook veel contact met mijn tante. Haar naam? Inderdaad).

Het boek van Clif Sanderson liet nog even op zich wachten (dat is weer een ander verhaal), maar de sessie bij Marion Schmäh was zó geboekt. Op de fiets naar Amsterdam Oud-West. In het perkje naast de voordeur een rodondendron, zoals langs het tuinpad van mijn vader. Marion - ijsblauwe ogen, een charmant licht Duits accent - doet open. Drie echt Amsterdams steile trappen op naar een zolderkamer, eenvoudig maar sfeervol ingericht. Wij wisselen niet veel uit, ik popel om te ervaren. Dus naar de behandelkamer, mag ik gaan liggen op haar behandeltafel, onder een zacht beige kleed. Marion gaat achter mij zitten en zet de muziek op. Tranceklanken en een rustige mannestem klinken, Engels met Nieuw Zeelands accent (dat klinkt voor mij zoals Australisch).

En ja... ik adem. Ik voel een energie, rustig, kalm, tintelend. Bij mijn schouders, waar Marion me aanraakt, in mijn buik, en in golven op verschillende plekken in mijn lijf. Er komen beelden. Het is heel bijzonder.

Na afloop ben ik moe, de dag erna ook, en de derde dag voel ik me kalm en energiek. Zo wil ik me altijd wel voelen (ha ha, dat blijkt dan toch niet zo te zijn. Ik blijf een mensch, geen engel).

Twee sessies later en ik ben verkocht. Dit is mijn ding. Elke keer is het anders - soms meer gedachten, soms intensere ervaring met het veld, soms minder of niets - maar toch. Dit wil ik doen, elke dag, zo vaak mogelijk. Dit wil ik in de wereld verbreiden. Eureka!

En nu, ruim vier maanden later, is het zover: ik heb de opleiding gevolgd, een mooie praktijkruimte gevonden, ik ben er klaar voor. En jij? Ben je al nieuwsgierig? Ik nodig je uit...

Kijk eens op mijn website: www.spellfinder.nl, ontdek, en wie weet? Mag jij ook eens genieten, net als ik, van de wondere werking van Deep Field Relaxation : )



Marion Gulpers biedt in Amstelveen de Helende Reis aan.
>> Marja Ruijterman was de eerste die me persoonlijk, nuchter en overtuigend vertelde dat zij "het Licht had gezien" (en hoe). Ik ben dol op hoe en wat ze schrijft! Haar weblog is een aanrader. (Haar tweede boek is net uit, misschien kun je daar een moeilijk te beschenken iemand blij mee maken?)