woensdag 3 december 2014

Rond werken. Of, hoe kan ik aan het einde van de dag tevreden slapen?

OK, misschien ben ik wel de enige met altijd biljoen ideeen. (Zie vorige blogpost, over hoop vs. dankbaarheid. Mijn leven en energie speelt zich voor mijn gevoel 99% af in de zone tussen realiteit en hoop. Niet perse een prettig verschijnsel). Mijn probleem is altijd dat ik zoveel ideëen heb, dat ik niet weet waarmee te beginnen. Wat is het belangrijkste, beste, om eerst te doen? Hoe kiezen?

Herkenbaar?

Ik heb vaak te weinig tijd, en ren dan met allerlei dingen half af weg om op tijd te zijn voor een belangrijke afspraak (zoals de kinderen uit school halen; muito importante!).

Enerzijds vind ik het heerlijk om in het moment te werken; dus op elke inval te kunnen reageren. Het is een vorm van vrijheid en creativiteit die bestaat uit je neus achterna doen. Je beste inval kan komen terwijl je iets anders aan het doen bent. De bekende douche, hoewel op de fiets of wandelend vaak ook momenten zijn. Zo werken noem ik maar "antifocus" of perifeer werken: als je ergens aan denkt, meteen doen. Je zou deze manier van werken ook organisch, fluïde of hinkstapsprong kunnen noemen. Of misschien is het wel wat "mentale wendbaarheid" wordt genoemd in het assessment dat een goede bekende laatst onderging bij (bureau)

Een voordeel is, dat obstakels feitelijk ophouden een probleem te zijn. Een obstakel is meer een richtingaanwijzer; hier moet je links of rechts, onderdoor of overheen, of later terugkomen.

Een nadeel is, dat de aanpak leidt tot allerlei beginnetjes die niet af zijn. En dat geeft onrust. Dat ik de deur uitloop terwijl boven het raam openstaat. Waardoor het koud is als ik thuiskomt en een kruisje sla als er niet is ingeslopen.

Een ander nadeel is, dat ik het risico loop dat er nooit iets uit mijn handen komt. Wanneer is iets af? Wanneer kan ik tevreden gaan slapen? Hoe kan ik tegelijk wendbaar en productief werken?

Vandaag viel me het concept van "rond werken" in. Dat houdt in, dat ik bij elk beginnetje zo vlug mogelijk bedenk, wanneer het af is. Het hoeft niet helemaal af. Een "tussenaf" kan ook. En al die kleine bolletjes verzamelen, of zaaien, en dan later kijken of er weer een nieuw rondje is ontstaan... "Ist es schön rund?" Zou mijn schoonzus vragen.


Voorbeeld. Ik maak een sjabloon voor een factuur. Paar voorbeelden erbij, eigen versie maken met plaatjes en eigen gegevens. Wat is eigenlijk mijn KvK nummer en mijn IBAN? Dat laat ik even open. Tussendoor krijg ik een idee voor een weblog, een koffieafspraak en het koud (grapje, tante Betje). *Niet vergeten op te slaan!* schiet door mijn hoofd. Ik sla het sjabloon meteen op, met de juiste naam, op de juiste plek, zodat ik het later snel terug kan vinden. Én ik neem me voor: voortaan sla ik een document meteen als ik het aanmaak op, op de juiste plek, met de juiste naam, zodat ik het later terug kan vinden.

(Ik ben naar beneden gelopen en heb de afwasmachine uitgeruimd, toen had ik het niet meer koud. Toen ik terugkwam heb ik in de map mijn KvK nummer opgezocht en mijn IBAN op de computer en ingevuld op het sjabloon. Help, die converter online werkt maar tot 2015! Dat is al bijna! Gauw onze bankrekeningnummers als IBAN met de hand opgeschreven, op een geeltje op het beeldscherm geplakt. Af en toe naar kijken om ze uit het hoofd te leren. Pfff, met al dat makkelijke knippen en plakken onthoud ik nooit meer iets.)

Dus... herkenbaar?

maandag 1 december 2014

Ambition or gratitude. Can we choose? Do we have to?

Tacit view of hope vs. reality. What do you expect? What is acceptable?

Last summer, I did this sketch to facilitate a conversation I was having with my brother in law. We were in the car, driving from Vienna to our home in a neighbouring town. We were talking about how to balance ambition and gratitude.

In this post, I try to share with you some of this conversation, and some of the dialogue that ensued afterwards around its ideas. It may be a little abstract, but since it did spark off some intense reactions, I am sharing anyway. I hope it might spark something in you, too : ).

Sitting in the drivers' seat, as my brother navigated the traffic in the three-lane road, I drew the graph in the air, as I tried to make a point. "Do you look 'up' or 'down'?", I wondered out loud. When I put pen to paper to really draw the graph, the process of drawing and naming raised a lot of questions. Is this how most people would want their lives to unfold: following an ever climbing line? To some elusive end-point? In that case, I could call it our "silent collective focus". Or maybe, it is just my own silent expectation?

The point I tried to make was: do you "look up"? To where you want to be? Then, I would call you "ambitious". Or do you look down, counting your blessings? In that case, I would call you "mindful", or "grateful".

I suppose this is as good a point as any, to confess about being an "up-looker" myself. Up, up and away! This can be wonderful when I feel inspired and grounded in reality. However, sometimes my ideas take me so far from reality, that I get lost in "the gap". At such times I fall in completely, helplessly, lethargically.

Back to the car conversation. What was interesting, is that we agreed both gratitude and ambition were important, but we could not quite figure out how to satisfyingly combine both. Active gratitude is what makes you happy; ambition is what supposedly  makes you realize your potential, which is also considered necessary for happiness. Then again, it lets you focus on what is missing, which may make you unhappy.

If you only look up, you may always feel falling short. If you only talk about your ambitions, others may feel you are not happy with what you have, or with who you are. They may feel they fail you. Or, they may feel you inspire them - but will only take your "inspiration", or company, in small doses.

On the other hand. If you are "only" grateful, looking at what is already there, you "have no ambitions", and will "never amount to anything". Or are you making others happy, helping them rejoice in what is, and what they have contributed to the current situation?

Later this year, I discussed the graph with a couple in our family we know well. It sparked a lively discussion between them. She considered herself the visionary; he considered himself the realistic optimist. She was happy and proud to have visions and ideas; he would feel pressured by them, receiving them as "orders", things she needed changed in order to be happy. Apparently, making her happy was his duty - and his duty alone. Also, he did not always think so highly of her visions; some were more fears than anything else, he ventured.

This sounded horribly familiar to some of my personal interactions...

I discussed the graph later that day, with a student with an active social life. He recognized himself as someone with high standards. As a member (or president) of various organizing committees, he cooperated wit fellow members often. When he asked them to take care of certain tasks, he would in most cases be disappointed by the results and end up doing things himself. The graph made him realize this, and think again about his expectations.

Having thought and talked about the first graph a little, I'd like to propose another sketch. Suggest another view. 

Maybe we could colour the spotlight of our attention positively for both areas of focus? Like, say, gratitude for the positive aspects of reality; friendly curiosity and wonder for our hopes and visions. Enjoying the ideas that float like clouds through our minds. Just, wondering. Also, enjoy sharing them. Without denying how much we enjoy our current reality. Without having to make these ideas, hopes, ambitions come true straight away. Without the pressure of "having to make it so". Just: sharing. Maybe we'll find we share more visions than we thought.

This is my wish. Because, honestly, I am a dreamer. How about you?

Hope vs. reality. How about looking at the differences with a sense of wonder, or curiosity?

donderdag 27 november 2014

Wiegen

"Wat een verschil," zegt mijn klant, nadat hij rechtop op de behandeltafel (het "bed") is gaan zitten. Hij heeft zich eerst uit zijn "wrap" (de deken) gewikkeld. "En er was iets... een soort wiegen? Met mijn hoofd? Heel zachtjes? Wat deed je?"

Verwonderd - ik zit te knikken - zeg ik dat ik niets deed. Ik heb van anderen gehoord over deze ervaring van het zachte heen-en-weer bewegen. Maar het was "niet ik", ík deed niets. Ik deed "Wu-Wei": doen door niet te doen. Tijdens de sessie heb ik aan het hoofdeinde gezeten en zijn hoofd in mijn handen gehouden - maar ik heb mijn handen níet bewogen. Net als mijn klant, heb ik naar de Mind Music geluisterd en me op mijn ademhaling gericht. Geobserveerd wat ik hoor, zie voel. Punt.

Deze klant deelt meer (dat hoeft niet, het is aan degene). Wat hij voelde, waarmee hij in contact kwam, wat dat met hem deed. Ik luister, geboeid, blij, verwonderd. Dankbaar, ook. Voor het vertrouwen van deze klant, voor zijn kwetsbaarheid. Voor wat mijn aandacht kan doen voor een ander. Dank!

En ook: ja, het klopt. Wat ben ik blij dat ik deze behandeling mag geven : ).

dinsdag 25 november 2014

Rolbandchauffeur

"Mevrouw. Mevrouw? Wilt u die flessen neerleggen?"

De kassière, die mijn boodschappen aan het scannen is, heeft zich wat voorovergebogen en haar hoofd naar links gedraaid. Ze probeert de aandacht van de klant aan het begint van de rolband te krijgen, die net drie flessen witte wijn op de band heeft gezet. En blijkbaar gelukt. De klant legt de flessen plat.

"Er zou een bordje aan het begin van de band moeten staan," zeg ik. Het is mij toch wel twee, misschien drie keer gebeurd dat ik míjn flessen wijn - rode - ook rechtop op de band zette. Ik begrijp die klant wel.

"Dat bordje staat er," antwoordt kassière. Helder kijkt ze me vanonder haar witte hoofddoek aan. Prachtige bruine ogen. O, denk ik, onnozel.

"Niemand ziet het," vervolgt ze op mijn vragende blik. Ik dus ook niet.

"Goed dat je het zag en er wat van zei," herstel ik me.

"Het is net autorijden."(Zij weer.) "Je moet overal ogen hebben, en de band loopt gewoon door."

Ik lach, opgelucht dat ik gezien ben. "Mooie vergelijking," zeg ik. Met hernieuwd respect loop ik de supermarkt uit. Autorijden, inderdaad. Wat een baan.

maandag 24 november 2014

Gewoon, niks.

Hoe gaat het? Hoe was het op school? Wat is er?

"Gewoon, niks."

Ken je dat? Ik herinner me dit van mezelf. Als kind reageerde ik zo op mijn moeder. Schouderophalen, blik naar de grond, een beetje rechts van waar ik zelf zat of stond.

Het gevoel, dat je een duizendjarige, triljoen keer afgespeelde scene herhaalt. En dat er niets, maar dan ook helemaal niets te vertellen valt. Een oud, verveeld, tot in den treure afgeleefd verhaal. Wat niemand interesseert.

"Gewoon. Niks."

Het gevoel dat je stilstaat. Dat alles in de wereld elders gebeurt. Dat het niet echt is wat je meemaakt. Niet belangrijk. Niet goed. Niet interessant - genoeg. Laat maar. Laat me met rust. Ik wil er niet over praten. Ik wil dat het er niet is.

Ken je dat?

En wat, als je daar eens met verwondering bij stilstond?

"Gewoon. Niks".

Bij jezelf? En je eigen niks?

Omdat je het waard bent - buitengewoon waard.

(En daar hoef je geen shampoo voor te kopen).

vrijdag 21 november 2014

Eindelijk echt ontspannen...

Ja! Eureka! Hoe vaak heb ik dat gevoel al gehad in mijn leven? Best wel vaak.

Maar dit keer, dít keer ... in juni maakte ik twee Helende Reizen bij Marion Gulpers. Heel bijzonder. Voor het eerst zo duidelijk contact gemaakt met iets dat tot dan toe meer als een wensdroom of fantasie klonk, als ik erover las of hoorde. En nu dan echt zelf ervaren. Wow! Een groot licht, levenskracht, universele energie - iets heel moois. En zo duidelijk ervaren, ongelofelijk!

Ik was zo enthousiast, dat ik twee weken heb ik getwijfeld of ik mezelf wilde laten opleiden tot Helende Reis therapeut. Toen toch besloten: nee. Voor mij is het té intensief - zowel het proces van de sessies zelf, om regelmatig met klanten te doen, als de opleiding in haar geheel. Petje af voor wie dat redt. Deze "reizen" blijf ik wel koesteren, als een mijlpaal in mijn zoektocht naar dingen die werken. Als je rondloopt met "bagage"die je eens goed te lijf wilt gaan kan ik deze krachtige methode van harte aanraden. Dankjewel Marion!

Verder zoeken met Google. Verschillende trefwoorden. Onder andere met "morfogenetisch veld", waar we grapjes over maakten bij het klimmen jaren terug. Dat een boulder of moeilijke route opeens lukte, als er meerdere klimmers van een bepaald niveau bij stonden te kijken.

En zo belandde ik op de website van Deep Field Relaxation. Een methode, om in contact komen met het universele veld, door niets te doen. En, dat íedereen het kan. Jij, ik, je oma. Iedereen. Kan dat waar zijn? Kan dat werken? Ik stuurde een mail naar Galina Sanderson, een van de grondleggers van Deep Field Relaxation. Ik heb het boek besteld en kreeg het advies om de behandeling zelf te ervaren bij Marion Schmäh (waarom heet opeens iedereen Marion? vraag ik me dan toch af. Door moeilijke familie-omstandigheden had ik deze periode ook veel contact met mijn tante. Haar naam? Inderdaad).

Het boek van Clif Sanderson liet nog even op zich wachten (dat is weer een ander verhaal), maar de sessie bij Marion Schmäh was zó geboekt. Op de fiets naar Amsterdam Oud-West. In het perkje naast de voordeur een rodondendron, zoals langs het tuinpad van mijn vader. Marion - ijsblauwe ogen, een charmant licht Duits accent - doet open. Drie echt Amsterdams steile trappen op naar een zolderkamer, eenvoudig maar sfeervol ingericht. Wij wisselen niet veel uit, ik popel om te ervaren. Dus naar de behandelkamer, mag ik gaan liggen op haar behandeltafel, onder een zacht beige kleed. Marion gaat achter mij zitten en zet de muziek op. Tranceklanken en een rustige mannestem klinken, Engels met Nieuw Zeelands accent (dat klinkt voor mij zoals Australisch).

En ja... ik adem. Ik voel een energie, rustig, kalm, tintelend. Bij mijn schouders, waar Marion me aanraakt, in mijn buik, en in golven op verschillende plekken in mijn lijf. Er komen beelden. Het is heel bijzonder.

Na afloop ben ik moe, de dag erna ook, en de derde dag voel ik me kalm en energiek. Zo wil ik me altijd wel voelen (ha ha, dat blijkt dan toch niet zo te zijn. Ik blijf een mensch, geen engel).

Twee sessies later en ik ben verkocht. Dit is mijn ding. Elke keer is het anders - soms meer gedachten, soms intensere ervaring met het veld, soms minder of niets - maar toch. Dit wil ik doen, elke dag, zo vaak mogelijk. Dit wil ik in de wereld verbreiden. Eureka!

En nu, ruim vier maanden later, is het zover: ik heb de opleiding gevolgd, een mooie praktijkruimte gevonden, ik ben er klaar voor. En jij? Ben je al nieuwsgierig? Ik nodig je uit...

Kijk eens op mijn website: www.spellfinder.nl, ontdek, en wie weet? Mag jij ook eens genieten, net als ik, van de wondere werking van Deep Field Relaxation : )



Marion Gulpers biedt in Amstelveen de Helende Reis aan.
>> Marja Ruijterman was de eerste die me persoonlijk, nuchter en overtuigend vertelde dat zij "het Licht had gezien" (en hoe). Ik ben dol op hoe en wat ze schrijft! Haar weblog is een aanrader. (Haar tweede boek is net uit, misschien kun je daar een moeilijk te beschenken iemand blij mee maken?)