Zal wel oververmoeidheid zijn

De jongste is twee maanden. Heb ik een midlife crisis of gewoon slaapgebrek?

Oktober 2010 

“Reiss dich z’sam!”

Woensdagochtend 12.10. Gisteravond 1000-en hotels bekeken op Internet voor ons weekje Griekenland. Pasfoto’s gemaakt met Nina. Haar paspoort aangevraagd. En vanavond komt voor de eerste keer de oppas. Ik voel me beklemd en overweldigd. Vanmorgen bleef Nina maar huilen na haar voeding van half zes. Ik kan er niet meer tegen. Ik ging rechtop in bed zitten, om half zeven, nadat ik haar nog twee keer had aangelegd en een schone luier gegeven en teruggelegd in haar bedje. Woedend zei ik tegen niemand in het bijzonder (dus tegen Sebastian) “ik kan er niet meer tegen, dat gejank!”. Ik voel me hulpeloos en schuldig. Ik mis het gevoel van wakker worden met zin in de dag, met voorpret. Hoe lang ik dat niet heb gehad? Kan me niet heugen. Verjaardagen in mijn jonge jeugd, zoiets. “Reiss dich z’sam!” sist S woedend terug. Godverdomme, ik neem me al mijn hele leven bij mijn lurven en geef me een schop onder de kont. Ik kán het gewoon niet meer, ben moe, levensmoe. Waar is mijn levenszin? Hoe moet ik dat voorleven voor onze kinderen? O god, waar ben ik mee bezig. Tranen gutsen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf. Nina was gisteravond onrustig. De voeding van 18.00 heb ik op het bankje op de stoep voor ons huis gedaan. Buurjongen Teun (5) was buiten aan het steppen en ik gunde Florian (bijna 3) om op zijn nieuwe fiets met hem te fietsen, naar de ene hoek van de straat, naar de andere hoek van de straat. Dus ik op dat bankje voeden. Als ik niet op mijn vaste stek op de bank binnen zit, drinkt ze niet zo rustig en goed. Ik zit er ook niet zo ontspannen bij, heb mijn voedingskussen niet. Dus om 19.30, nadat ik haar in bed had gelegd, heb ik haar toch maar weer gevoed. Om 20.30 wilde ze weer en sliep ze pas in. Met als gevolg dat ze niet om 22.00 kwam voor haar avond voeding, maar om 00.30 (als ik me goed herinner) en daarna om 03.30 en om 06.30. Helaas, eergisteren ging zo ideaal, van 22.00 tot 05.30 geslapen.
 
Bovendien die 10.000 hotels en websites van gisteravond. Om kwart voor elf hadden we nog geen knoop gehakt en ik viel in slaap op de bank. Sebastian zei zoiets van jij bent ook altijd moe ‘s avonds maar ik kon geen pap meer zeggen. Ik geloof niet dat ik nog naar Griekenland wil op deze manier. De websites van hotels maalden vanochtend door mijn slaapgebrekkige hoofd. Samen met de oppas die ik voor vanavond heb geregeld waardoor ik nu moet gaan klimmen. Ik wíl niet eens klimmen. Ik weet niet wat ik wil (uitrusten). En dan moet ik straks weer aan het werk. O god zak ik in een postnatale depressie. Ik heb niet het idee. Ik ben gewoon moe moe moe.
 

Vlekken

Nou, toen was ik net weer ingeslapen (nadat Nina was ingeslapen) en toen wekte Sebastian me om 07.45, of ik nog wist dat ik Florian naar de crèche moet brengen. Weet je wel weet je niet. Dat hadden we afgesproken omdat hij vroeg weg moet naar een afspraak in Tilburg. Godverdegodver. Ik wilde alleen maar even flink uitslapen en of een potje janken. De waterlanders stonden alweer op mijn onderste oogleden maar ik knipte ze dapper weg, daar kan ik arme Florian toch niet mee lastig vallen.
Florian deed natuurlijk eindeloos over zijn muesli en toen met de wagen met de buggyboard naar de crèche. Ik had nog snel een andere jurk uit de kast gevist want die van de afgelopen dagen zat toch wel een beetje erg onder de vlekken.
 
Buiten schijnt het zonnetje blij en onverstoord en ik herinner me hoe energiek en zorgeloos ik me gisteren voelde. We wisten dan wel niet zeker of we naar Griekenland zouden maar aan mij zou het niet liggen, ik zou Ninaaatjes paspoort wel even fiksen.
 

Stortbad van medelijden

Wij met de Quinney naar de crèche, wat een onding, ik loop steeds tegen die buggyboard op en ik kan ook niet casual met éen hand sturen als ik erachter loop. Florian loopt hondertuit te kletsen, benoemt alles wat hij ziet, politieauto auto met aanhanger bla bla en hoe lief ik hem ook vind ik versta de helft niet en weet ook niet wat ik erop moet zeggen buiten “ja, ik zie het”. Ik voel me rot en denk hoe heb ik dat arme kind opgevoed hij raakt net zo overvoerd door de wereld als ik als hij alle details wat hij ziet zo in zich opneemt. Ik duw die gedachte weg, onzin, ik ben gewoon moe, maar het sentiment blijft hangen en knagen. Op de crèche aangekomen vliegt Evelien op de wagen af, “ze mag er wel uit toch?”, eindelijk haar kans om Nina een keer lekker vast te houden. Evelien is gek op kleine baby’tjes. Ik vind alles best vandaag en ben allang blij als er van mij even niks word verwacht. “Ze is nog niet aangekleed hoor!” verontschuldig ik me maar Evelien vergoelijkt “lekker rielekst toch?”. Tegen half tien komt leidster Astrid binnen die merkt nog even op hoe iedereen met me meeleefde, nee echt de héle crèche, dat ik eruit zag of ik een skippybal had doorgeslikt, nou dan voel ik me meteen stukken beter na zo’n stortbad van medelijden.
 
Florian is gelukkig doltevreden aan het puzzelen en het afscheid nemen gaat moeiteloos, ik kan hem daar met een gerust hart achterlaten dat is fijn. Op weg naar huis - de zon schijnt ook nu meedogenloos, alsof ze me uitdaagt van het leven te genieten - nee hoor, dat lukt me nu toch niet! De laatste 500 meter kan ik de waterlanders nauwelijks binnenhouden, wat is er toch met mij? Ben ik gewoon moe? Ik voel me zo tekortschieten, omdat ik geen levenslust heb en kan voorleven voor mijn kinderen, en ik voel me ook alsof ik al mijn intelligentie, mijn cognitieve scherpte, heb opgemaakt in de eerste 31 jaar van mijn leven, weggegooid als het ware, over de balk gegooid, uitgegeven aan niks, want ik sta nu met niks in mijn handen, geen carriere, geen levensvreugde, niks.
 

Enveloppen dichtlikken ofzo

Sebastian probeert me te troosten (vanmorgen jankend in bed) dat ik een goeie moeder ben voor Nina enzo, maar het helpt niet, ik voel me mislukt. Ik voel me leeg, ik heb geen hoop, geen visie, geen idee waarmee ik moet beginnen. Ik heb leven gegeven maar ik heb zelf geen leven over nu, zo voelt het.
Ik weet niet waarom ik zo moet huilen, me zo leeg voel. Het aloude gevoel van “ik kan het niet aan”, “ik ben hier te klein voor”, van mijn jeugd voor of na de scheiding dat weet ik niet zo precies. Dat ik te veel, te grote, te volwassen stappen, beslissingen moet nemen. Misschien ervaar ik wel te veel druk door de vakantie die moet, de oppas die moet en het weer werken dat moet. Ik voel me alsof ik in een hoekje weg wil kruipen en de dekens over mijn hoofd. Of als ik iets moet doen, dat het iets heel kleins en simpels is. Enveloppen dichtlikken ofzo.
 
Ik baal als een stekker, ik was net zo lekker zen in mijn thuiszijn met Nina, ik heb dat amper geuit of het gevoel is weg en binnen een week zit ik weer als een onuitgeslapen oververmoeid hoopje ellende te janken op de bank. Dat ik er al tegenop zie om straks wat fris en wat koekjes voor de oppas in huis te halen (en voor haar te koken). En mijn sportspullen te pakken.
Nina is al twee maanden maar ik voel me nog helemaal niet klaar voor de buitenwereld, voor het solliciteren enzo.
 
Ach het zal voornamelijk wel oververmoeidheid zijn, ik was immers tijdens de ontgroening ook geen knip voor mijn neus waard, toen was ik ook continu uitgeput door slaapgebrek. Same here.