Belle en IEMT

Belle deed een opleiding tot loodgieter, een leerwerktraject, en moest rijbewijs halen om zelfstandig te kunnen werken. De eigen bus stond al klaar. Belle was een half jaar aan het lessen. Het rijden had die vlug onder de knie; daarna was het iets meditatiefs geworden, genieten. Tot de instructeur over afrijden begon: examen. Vanaf dat moment bevroor Belle in de les. Faalangst. En na de eerste poging leek het onvermijdelijk - gezakt. De lessen en de tijd waren duur! Wat zou het totaal gaan kosten? Zou het überhaupt nog lukken??

In die fase ontmoette ik Belle. Een bevlogen mens die met twee voeten overal in springt. Een probleemoplosser en idealist, met hoge eisen en verwachtingen aan het leven - het eigen en het samenleven. Altijd druk, maar soms juist verlamd door keuzestress. Uiteenlopende lichamelijke klachten. Een eerdere door burnout afgebroken opleiding. Maar ook iemand met enorme energie en veerkracht. Dat rijbewijs? Moest er gewoon komen. Om deze opleiding wél te halen. Dus toen ik vertelde over IEMT was hen meteen enthousiast.

Belle’s ogen waren echter rood en geïrriteerd. Een lichte ontsteking misschien, of een allergische reactie? Dat wist Belle niet. IEMT is intensief voor de ogen, dus die moeten fit zijn. We besteedden een sessie aan Deep Field Relaxation, een soort  geleide meditatie. In deze sessie viel op hoe snel Belle reageerde: meteen committed zakte die in trance zodra de muziek aanging. Een mooie, diepe trance: volledige ontspanning, en ook bewust van alles wat er gebeurde. De nacht na de sessie had hen diep geslapen: een goed teken.

De maandag erop, sessie twee. De ogen waren mooi rustig: we konden met IEMT verder. De gewenste uitkomst, duh: van de faalangst af en slagen voor het rijexamen. We gingen op zoeken naar een herinnering bij de faalangst. We kwamen ergens in diens jonge jeugd uit - en daarna volgens protocol met de oogbewegingen aan de slag. Belle wilde graag delen wat er allemaal gebeurde, tussen de oogbewegingen door, maar het is beter van niet: het zelf doormaken en verwerken, is wat werkt. Dit maakt de methode ook mooi krachtig en zuiver, wat de klant ook doormaakt: het is privé.

Intussen ging het vliegensvlug bij Belle. Als zo’n zilveren kogel in een flipperkast, tik, tik, tik, stuiterde diens aandacht heen en weer tussen de herinneringen, kort en lang geleden, hoe het ging en hoe het voelde.

De tijd vloog, en voor ik het wist zaten we te lachen. Van opluchting, dat het verhaal, de herinnering en het zware gevoel erbij, geklaard waren. Verhelderd, gladgestreken. De druk was van de ketel.

Dinsdagavond kwam een proef op de som: min of meer onverwacht stond de rijinstructeur voor Belle’s neus. Na een lange werkdag, vermoeid en met van die grove werkschoenen aan stapte Belle in de auto. En, en, en? ’s Avonds kreeg ik een blij appje, dat die nog niet eerder zo ontspannen gereden had, als een pro. Het examen een week later? Gehaald! En niet veel later, de opleiding ook.

We waren en zijn allebei superblij met dit resultaat. Proficiat Belle, ook met je moed dit aan te gaan, en je doorzettingsvermogen!